Το τριφυλιακό σάιτ gargalianoionline αναδημοσίευσε το κείμενό του oneman.gr, στο οποίο ο πολύπειρος δημοσιογράφος Θανάσης Κρεκούκιας, με καταγωγή από τη Μαραθόπολη, θυμάται συγκινημένος όσα έζησε όντας από αυτούς που είχαν την σπάνια εμπειρία να συναντήσουν από κοντά τον Ντιέγκο Μαραντόνα πριν δέκα χρόνια στη Βαρκελώνη, στα θεωρία των επισήμων, κατά τη διάρκεια του αγώνα Εσπανιόλ-Σεβίγια και στο πλαίσιο δημοσιογραφικής του αποστολής στην Ισπανία. Χάρις σε μια σειρά ευνοϊκών συγκυριών, της δικής του φυσικά επιμονής και τόλμης, και μετά από έναν «μαραθώνιο» να δοθούν οι απαραίτητες άδειες και το «οκ» του ίδιου του Θεού του ποδοσφαίρου, ο Θανάσης Κρεκούκιας βρέθηκε:
Μπροστά στην πόρτα της privé αίθουσας είχαν συγκεντρωθεί περίπου πενήντα άτομα, όλα με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να δουν, να μιλήσουν, να φωτογραφηθούν με τον Ντιέγο. Ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω, είδα τον πρόεδρο της Εσπανιόλ να κάνει νόημα στον Θέσαρ (σ.σ. Ισπανός συνάδελφος και φίλος του) να πάμε προς το μέρος του. Μόλις φτάσαμε στην πόρτα, με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: “Έχεις τρία λεπτά, μπορείς να του μιλήσεις, να τον ρωτήσεις αν θέλεις κάτι και να φωτογραφηθείς μαζί του, όμως μη διανοηθείς να χρησιμοποιήσεις βίντεο. ….“Κάπως έτσι πρέπει να είναι η Πύλη του Παραδείσου”, σκέφτηκα και ένα δευτερόλεπτο αργότερα είδα στο βάθος το Θεό. …Σαν σε όνειρο κατευθύνθηκα προς τον Ντιέγο και στάθηκα δίπλα του. Τον παρακολούθησα να ανάβει το πούρο του και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει σα ρούλο σε ταμπούρλο. Ζούσα την απόλυτη έκσταση. Δείτε τα μούτρα μου στη φωτογραφία, είναι ένα ποίημα! Το πούρο άναψε, ο Θεός πήρε την πρώτη τζούρα και εκείνη τη στιγμή ο πρόεδρος έκανε τις συστάσεις: “Ντιέγο, εδώ είναι ο δημοσιογράφος που σου είπα. Λέγεται… Πώς είπαμε ότι σας λένε;” “Θανάσης…”, ψέλλισα και ο Ντιέγκο άπλωσε το χέρι του. Το έσφιξα και ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω αν ήταν το ίδιο που είχε στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Σίλτον, όμως κρατήθηκα.
Στη χειρότερη, σκέφτηκα, είχα ένα 50% να είναι το σωστό! “Ντιέγο”, συνέχισα, “είμαι ευτυχισμένος, αυτό που μου συμβαίνει είναι όνειρο ζωής”. “Que lindo, gracias”, μου απάντησε και το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα τεράστιο χαμόγελο. Εγώ μάλλον είχα κολλήσει ανεπανόρθωτα, γιατί συνέχισα να του λέω το ίδιο πράγμα: “El sueño de mi vida, el sueño de mi vida, el sueño de mi vida”! Μόλις συνήλθα κάπως, του έκανα δυο-τρεις ερωτήσεις για το Μουντιάλ και την αναμέτρηση της Ελλάδας με την Αργεντινή (ήταν εκλέκτορας της “αλμπισελέστε” εκείνη την εποχή), θυμήθηκε το τελευταίο του γκολ με την εθνική του απέναντι στην Ελλάδα στο Μουντιάλ του 1994 και μου είπε ότι ήταν μεγάλη του χαρά που με έβλεπε τόσο… χαρούμενο! Πριν αποχωρήσω, αγκαλιαστήκαμε, για την ακρίβεια χάθηκε μέσα στην αγκαλιά μου, μου χάρισε ένα ακόμα μεγάλο, ζεστό, αληθινό χαμόγελο και βγήκαμε από την αίθουσα μαζί με τον Θέσαρ.
Επιστρέψαμε στη σουίτα, κάθισα στον καναπέ και προσπαθούσα να συνέλθω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το ύφος μου ήταν απερίγραπτο. Κατέβασα ένα ρούμι μονοκοπανιά και άναψα το πούρο που μου πρόσφερε ο Θέσαρ. Επόμενη κίνησή μου ήταν να πάρω το φίλο και συνάδελφο, χάρη στον οποίο είχα ζήσει τη σημαντικότερη δημοσιογραφική στιγμή της ζωής μου, τη στιγμή που καμία άλλη δε θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει στους αιώνες των αιώνων αμήν. “Έλα ρε φίλε! Με ακούς; Τα κατάφερα, μίλησα μαζί του, είμαι ευτυχισμένος, το χάνω (όσο μου έχει μείνει), θα σαλτάρω!”. …Βέβαια μη νομίσετε ότι είχα ηρεμήσει. Ίσα ίσα, τώρα ζούσα μεγαλύτερο δράμα. Είχαν βγει καλές οι φωτογραφίες; Μήπως είχαν κουνηθεί; Και αν κάτι γινόταν και έχανα τη φωτογραφική μηχανή μέχρι να επιστρέψω στο ξενοδοχείο; Παράνοια…
Ήταν πλέον μία και τέταρτο τη νύχτα. Πριν λίγο ο Θέσαρ με είχε αφήσει έξω από το ξενοδοχείο. Τον ευχαρίστησα για την πολύτιμη βοήθειά του (ο σωστός άνθρωπος στη σωστή στιγμή) και ανέβηκα στο δωμάτιο. Πρώτη μου δουλειά ήταν να βγάλω την κάρτα από την φωτογραφική και να τη βάλω στο laptop. Οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν στην οθόνη και ήταν η ολοκλήρωση της έκστασης! Μια χαρά, δεν είχε κουνηθεί απολύτως τίποτα και ο Ντιέγο έδειχνε μέσα στην τρελή χαρά. Επόμενη κίνηση; Αποθήκευσα τις φωτογραφίες στο laptop, στο κινητό και σε τρία διαφορετικά στικάκια. Έκανα μια από αυτές background στην επιφάνεια εργασίας και κάθισα σε μια καρέκλα προσπαθώντας να ηρεμήσω. Λίγες ώρες αργότερα έφυγα για το αεροδρόμιο και επέστρεψα στην Ελλάδα. Ανεβάσαμε το κείμενο που έγραψα για το Sport24, την ημέρα που ξεκινούσε το Μουντιάλ, στις 11 Ιουνίου του 2010, με τίτλο “Mamma ho visto Maradona!”»…
