«Επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία» όλοι οι χριστιανοί ψάλλουν τη βραδιά της γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Ένα μοναδικό οικουμενικό πανανθρώπινο μήνυμα της ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο που βασικό του πρότυπο έχει τον καταναλωτισμό υλικών αγαθών και απολαύσεων. Λόγω της υλιστικής εποχής που ζούμε, βιώνουμε τον αφανισμό των ανθρωπίνων αξιών, τον ωχαδερφισμό, τον ατομισμό, την έλλειψη συλλογικότητας, με συνέπεια την ξεχωριστή αυτή εορτή να τείνουμε να τη μετατρέψουμε σε μια μέρα ευδαιμονισμού και κατανάλωσης.
Κάποτε ψέλναμε τα κάλαντα και στα χέρια κρατάγαμε ένα καράβι στολισμένο, τώρα βασικό σημείο στολισμού έχουμε πλαστικά έλατα, φάτνες πλαστικές, φωτάκια που αναβοσβήνουν μόνο και μόνο για να προκαλούν την εντύπωση και το θαυμασμό των περαστικών.
Οι εορτές δεν πρέπει να έχουν ως κίνητρο μόνο να κινηθεί η αγορά, αλλά μια ψυχική πρόσκληση αγάπης, προσφοράς, θυσίας για το συνάνθρωπο. Ένα ειδικό κάλεσμα μέσα από την απλή, φτωχή, λιτή φάτνη της Βηθλεέμ, να καθαρίσουμε ό,τι κακό και σάπιο έχουμε μέσα μας μπροστά σε εκείνο το λόγο που «Σαρξ εγένετο και εσκήνωσε εν ημίν». Χρόνος και τρόπος υπάρχει για όλους μας. Πρέπει να σηματοδοτήσουμε, να δώσουμε νόημα στον ανθρώπινο πόνο, στην προσφυγιά, στην αγάπη, στο δίπλα μας, σε όσους υποφέρουν, στη φτώχεια, στα μικρά παιδιά, αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων, ένα κάλεσμα πνευματικό και μόνο.
Οι ανθρώπινες αξίες μετρούνται και συγκρίνονται με νούμερα. Ανθρώπινες ψυχές και νέα παιδιά καθημερινά σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά γραφεία, σε άψυχους λογαριασμούς. Το παιχνίδι και τα γενέθλια των παιδιών τα κάναμε χολιγουντιανή μικρή υπερπαραγωγή, κατά παραγγελία, ταΐζοντας τα παιδιά μας με σύγχρονα και ακριβά δώρα.
Μια κοινωνία που ταλαιπωρείται από πολέμους και φτώχεια. Το έγκλημα και η αδικία, παρά την αφθονία των υλικών και πνευματικών αγαθών, δυστυχώς βρίσκονται σε ανοδική πορεία. Αυτές τις μέρες η ελληνική κοινωνία, αντί να ζει στο πνεύμα των Χριστουγέννων, ζει μια τρομοκρατία αβεβαιότητας, φόβου για το αύριο, μια κοινωνία που βομβαρδίζεται από νούμερα και οικονομικούς δείκτες, όπου είναι τελείως απών ο παράγοντας άνθρωπος με την ανθρωπιστική, πραγματική του ανθρώπινη μορφή.
Ο άνθρωπος μέσα του έχει και ψυχή. Κρύβει έναν ατίμητο πνευματικό θησαυρό, τον οποίο ο υλιστικός τρόπος ζωής καραδοκεί να του κλέψει. Εάν αυτός ο θησαυρός χαθεί, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα και ανώφελα. Η σύγχρονη κοινωνία αδιαφορεί για την έκκληση της συμπόνιας, του αλληλοσεβασμού, της αγάπης. Γύρω μας πρυτανεύει περισσότερο το μίσος, ο ανταγωνισμός, η βία, η περιφρόνηση της ανθρώπινης ψυχής. Μια διεφθαρμένη ψυχή τι έχει να κερδίσει από τα χρήματα, από την ύλη, την κοινωνική θέση που κατέχει; Τα στολίδια, τα αρώματα, η επιφάνεια δεν μπορούν να καλύψουν τη δυσμορφία και την κακοσμία της ψυχής…
Είναι ανάγκη, παράλληλα με τις άλλες ανθρώπινες επιδιώξεις, να καταβάλλουμε τεράστια προσπάθεια για να διαφυλάξουμε και να κάνουμε καλύτερο τον ψυχικό μας κόσμο. Καλός φρουρός είναι η προσοχή στην επίθεση του μεγάλου κακού. Εάν ο νέος και η νέα προσέξουν, τότε η ψυχή θα μείνει αδούλωτη απέναντι στο κακό. Διότι το κακό επιτίθεται εύκολα, ύπουλα, με τεχνάσματα, διάφορα. Δεν αποκαλύπτει ποτέ τους σκοπούς του.
Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, το πανανθρώπινο μήνυμα της γέννησης του θείου βρέφους μάς στέλνει ένα μήνυμα αγάπης, χαράς, ελπίδας, ειρήνης, συμπόνιας στο συνάνθρωπο.
Η μόνη ελπίδα για να βγει ο σημερινός άνθρωπος από το τέλμα της βαρβαρότητας και του άσκοπου καταναλωτισμού. Ίσως είναι η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα. Η γέννηση του θεανθρώπου, η αγάπη, ακόμα και σε ανθρώπους ισοπεδωμένους από τον οδοστρωτήρα της πνευματικής, καταναλωτικής υπανάπτυξης και της μεταφυσικής αφασίας, ξυπνάει μέσα της ένα αδιόρατο ρίγος χαράς και προβληματισμού προς το θείον.
Το μήνυμα των Χριστουγέννων δεν είναι μια πρόκληση για να ικανοποιήσουμε τις στομαχικές μας ορέξεις, με όλα αυτά τα εδέσματα που έχει επινοήσει η λεγόμενη σύγχρονη κοινωνία. Δεν πρέπει να είναι μια ευκαιρία για να εξασκηθούμε σε ένα κυνηγητό καταναλωτικών αγαθών και ψευτοκοσμοπολίτικων δεξιώσεων.
Θα έχει νόημα μόνο αν ο καθένας μας, τις μέρες αυτές, συλλογισθεί το χάσμα ανάμεσα στα σημαίνοντα και τα ασήμαντα, το χάσμα μεταξύ Αγάπης και Κακίας, μεταξύ χορτασμένων και πεινασμένων, το χάσμα μεταξύ πονηρών και αθώων, το χάσμα μεταξύ συμφεροντολόγων και αυτών που έχουν ως καθημερινό σκοπό ότι η ηθική σημαίνει πράξη, το χάσμα μεταξύ πολέμου και ειρήνης.
Πώς όμως να περάσει το μήνυμα των Χριστουγέννων στα παχυλά πλήθη της καταναλωτικής κοινωνίας;
Η κρίση της κοινωνίας μας σήμερα είναι συνέπεια της ατροφίας και ατονίας του πνεύματος και αντίστοιχα της υπεραξίας και του υπερτονισμού που δίνουμε στη βιολογία, στο σώμα μας.
Το μήνυμα αυτό τονίζει στο σύγχρονο άνθρωπο ότι, όσο πλουτίζει το σώμα του, τόσο φτωχαίνει ο χαρακτήρας και το πνεύμα του. Η υλική ευδαιμονία διαφθείρει το ήθος και την ψυχή του ανθρώπου δημιουργώντας την ανθρώπινη κρίση.
Μόνον η αγάπη έχει τη δύναμη να ενώνει, δε διεκδικεί κατοχή πάνω σε ανθρώπους και έθνη, είναι ικανή να βάλει πάνω από όλα τον άνθρωπο.
Μόνον η αγάπη μπορεί να αντισταθεί στη δυστυχία, στην πείνα, στο μίσος, τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ φυλών, κρατών και ανθρώπων.
Εύχομαι το μήνυμα των Χριστουγέννων να εμπλουτίσει και να θωρακίσει τις ψυχές μας με Αγάπη και Συμπόνια για το συνάνθρωπό μας.
Είναι η μόνη ελπίδα του σημερινού ανθρώπου, είναι η μόνη διέξοδος και ουσιαστική ικανοποίηση στο υπαρξιακό κενό και τα ψυχικά αδιέξοδα.
Εύχομαι η γέννηση του Θεανθρώπου να φέρει σε όλους χαρά, ψυχική ανάταση και ευτυχία.
Σε μια κοινωνία όπου είναι απόντες ο ορθός λόγος και η σκέψη, είναι επόμενο να ζει τα Χριστούγεννα με έναν τρόπο καθαρά καταναλωτικό. Η μόδα της εποχής λέει να εξαφανίσουμε την παράδοση. Με τον τρόπο αυτό εξαφανίσαμε το γαστρονομικό και αρχιτεκτονικό πλούτο των χωριών και των πόλεών μας, τις παραδόσεις μας. Εάν μια κοινωνία έβλεπε την παράδοση σαν κάτι σύγχρονο, θα οργάνωνε τα Χριστούγεννα, στις κεντρικές πλατείες, τοπικές αγορές παραδοσιακών προϊόντων διατροφής και θα ζούσαμε διαφορετικά και παραδοσιακά τις γιορτές των Χριστουγέννων ως πολιτισμός και ως οικονομία.
Οι εορτές των Χριστουγέννων θα έχουν νόημα μόνο εάν έχουν κάτι κοινό: μία αίσθηση ευγνωμοσύνης που θα μοιραστούμε μεταξύ μας…
Του Γιώργου Καρμίρη
Φαρμακοποιού, Κορυφάσιο
