Πολλές φορές έχω μάθει, στα αρκετά χρόνια που γράφω, ότι ένα αστείο κείμενο σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα μας «ενοχλεί» πιο πολύ από ένα σοβαρό και στιβαρό κείμενο. Ίσως σε παίρνουν πιο σοβαρά αυτοί που πρέπει να λύνουν τα στραβά που ζούμε και να τα ισιώνουν. Από την άλλη, αποφεύγεις να βρίσεις αυτούς που πρέπει να βρίσεις.
Ατυχής και ζαλισμένος έπεσα σε μια λακκούβα.
Τι λακκούβα, λακκουβάρα κι όλους τους χωρεί.
Κόσμος σε απελπισία στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Κάμερες και συνεργεία ώχου τι βουή!
Στίχοι – Μουσική: Στάθης Παχίδης
Πρώτη εκτέλεση: Άγαμοι Θύται
Το πιο πάνω τραγούδι μού έρχεται στο μυαλό όταν παίρνω το μηχανάκι μου για να κάνω τις δουλειές μου. Κυκλοφορώντας στους δρόμους της όμορφης πόλης μας, της Καλαμάτας, μιας πόλης πολιτισμού, με τα πολλά «έξυπνα» και «μοντέρνα» που διαθέτει (δένδρα, παγκάκια, διαβάσεις πεζών), αισθάνεσαι μια γλυκιά ταραχή, έναν κυματισμό στο κορμί σου, κάτι σαν μασάζ δηλαδή, και ειδικά τον τελευταίο καιρό με τις οπτικές ίνες που τοποθετούνται κατάχαμα, θα το έχετε δει, δεν μπορεί, έχουμε καταφέρει να έχουμε τους πιο κυματιστούς δρόμους στην Ελλάδα.
Σκέπτομαι πολύ τα παιδιά που κάνουν ντελίβερι. Λογικά πρέπει να έχουν και ικανότητες ζογκλέρ σε αυτούς τους δρόμους.
Αν προσέξατε, το πάχος του ανοίγματος που κάνουν στο δρόμο για να μπουν οι οπτικές ίνες είναι ακριβώς το πάχος που έχουν οι τροχοί στα μηχανάκια. Εάν είσαι τυχερός και δεν μπει μέσα η ρόδα σου, τη γλίτωσες. Αλλιώς, αρχίζουν τα χορευτικά, κάτι σαν τον καλαματιανό χορό με λίγο τσιφτετέλι μέσα.
Θα μου πεις, ρε φίλε, σε αυτή την πόλη έτσι κι αλλιώς όλοι χορεύουν, μέχρι και Μέγαρο Χορού έχει, γιατί όχι και οι «μηχανόβιοι»;
Είχα και εγώ μια προσωπική εμπειρία, αλλά επειδή δεν ξέρω να χορεύω, ούτε έχω ικανότητες ζογκλέρ, έφαγα τα μούτρα μου και βρέθηκα ξαφνικά αγκαλιά με μια ελιά, η οποία είχε και δάκο. Κι όπως λένε, ο γέρος ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο. Εγώ επιβίωσα, όμως, και χωρίς να χεστώ.
Ένας άλλος όμορφος τομέας πεσίματος στην πόλη μας είναι οι λιθόστρωτες και πετρόστρωτες πλατείες και τα πεζοδρόμια. Διαπίστωσα ότι στους συγκεκριμένους χώρους βάδισης δεν πρέπει να περπατάς καμαρωτός, το βλέμμα πρέπει να είναι κάτω, σεμνά και ταπεινά, να έχεις το νου σου. Σε πολλά σημεία κάποιοι «άτακτοι» λίθοι και κάποιες «ζωηρές» πέτρες προεξέχουν ελαφρώς και τσουπ βαδίζοντας, πάει εκεί το ποδαράκι και βρίσκεσαι ξαπλωμένος φαρδύς-πλατύς, με κάποιους μώλωπες να δίνουν χρώμα στο κορμί σου και κάποιες «αγίες» κουβέντες να βγαίνουν από το στόμα σου.
Το κακό σε όλα αυτά είναι ότι τα ζούμε καθημερινά στην όμορφη κατά τα άλλα πόλη μας. Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχουν υπεύθυνοι. Αυτά τα λίγα για σήμερα, μέχρι την επομένη τούμπα, την προσοχή σας στις λακκούβες και είναι πολλές οι άτιμες. Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
