Μια γιορτή που τους χώρεσε όλους
Για τους περισσότερους ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια μέρα γεμάτη από οικογενειακές αγκαλιές, γιορτινά τραπέζια και μυρωδιές από σπιτικό φαγητό. Για κάποιους άλλους, όμως, μπορεί να είναι απλώς άλλη μία μέρα στο ημερολόγιο – χωρίς συντροφιά, χωρίς σπιτική κουζίνα, χωρίς οικονομική δυνατότητα για ένα γεύμα της προκοπής.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους το Δημοτικό Συσσίτιο Καλαμάτας δεν είναι απλώς μια κοινωνική δομή. Είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, ένας χώρος όπου η φροντίδα παίρνει τη μορφή ενός πιάτου ζεστού φαγητού, σερβιρισμένου με χαμόγελο και αξιοπρέπεια.
Ανήμερα της Παναγίας προχθές, και οι πόρτες του Συσσιτίου άνοιξαν όπως κάθε μέρα, αλλά με λίγο παραπάνω ζεστασιά. Το μενού της ημέρας είχε τον χαρακτήρα της γιορτής: φαγητό μαγειρεμένο σαν να προοριζόταν για το οικογενειακό τραπέζι, γλυκό για επιδόρπιο και – το σημαντικότερο – ανθρώπινη παρουσία που θυμίζει ότι κανείς δεν είναι μόνος.
Οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι βρίσκονταν εκεί από νωρίς το πρωί, κόβοντας ψωμί, γεμίζοντας κατσαρόλες, στολίζοντας το χώρο με λουλούδια. Κάποιοι γνωρίζουν με το μικρό τους όνομα τους ανθρώπους που έρχονται καθημερινά. Τους ρωτούν για την υγεία τους, θυμούνται ποιος τρώει λιγότερο αλάτι, ποιος προτιμάει τη σούπα πιο ζεστή. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια απλή παροχή τροφής και σε μια πράξη ουσιαστικής φροντίδας.
Η πρωτοβουλία του Δήμου Καλαμάτας να συνεχίσει το συσσίτιο και ανήμερα της μεγάλης γιορτής, δεν είναι απλώς μια «υπηρεσία». Είναι μήνυμα ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν παίρνει άδεια τις αργίες. Ότι η γιορτή δεν ανήκει μόνο σε όσους έχουν τα μέσα να τη ζήσουν με αφθονία, αλλά και σε όσους παλεύουν να σταθούν όρθιοι στις δυσκολίες. Γιατί, στο τέλος, ο Δεκαπενταύγουστος δεν είναι μόνο το τραπέζι που στήνουμε, αλλά και η θέση που αφήνουμε ανοιχτή γι’ αυτόν που την έχει ανάγκη.
Α.Π.
