Λέω να σας προβληματίσω πάλι λίγο, έτσι για να έχει ενδιαφέρον το Σαββατοκύριακό σας. Θα σας πρότεινα, όμως, για καλύτερη ανάγνωση του παρακάτω κειμένου που σας μεταφέρω, να έχετε κοντά έναν καθρέφτη, και καθώς διαβάζετε, να τον κοιτάτε πότε πότε. Αν στο τέλος της ανάγνωσης ανακαλύψετε κάποιον που σας μοιάζει, τότε το κείμενο έχει κάνει τη δουλειά του.
Το κείμενο είναι ενός φίλου εξ Αθηνών που το υπογράφει ως «ο εξωπραγματικός» κι έτσι είναι, ή δεν είναι; Δεν ξέρω, θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας:
«Λοιπόν, κάθισα, ηρέμησα, έκανα καφέ και τσιγάρο και αυτοψυχαναλύθηκα…
Αισθάνομαι από γενικής άποψης ΒΡΩΜΙΚΟΣ…
Όμως, επιπλέον… αισθάνομαι ΚΟΡΟΪΔΟ, γιατί μου αδειάζει το κεφάλαιο, το πορτοφόλι κι εγώ τρέχω για… δάνειο και να τη βγάλω με ψίχουλα!
Αισθάνομαι ΗΛΙΘΙΟΣ, γιατί η πολιτική εξουσία κοιτάει την πάρτη της κι εγώ προσπαθώ να γίνω κομματόσκυλο.
Αισθάνομαι ΒΛΑΚΑΣ, γιατί η πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου είναι απούσα κι εμένα με διασκεδάζουν με σκουπίδια.
Αισθάνομαι ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ, γιατί η εκπαίδευση έχει σκοπό να με στείλει στην παραγωγή κι όχι να μου δώσει φώτιση.
Αισθάνομαι ΨΩΝΙΟ, γιατί το μόνο προσόν μου είναι να χορεύω ή να τραγουδάω καλά και να επιδεικνύω το κενό του μυαλού μου.
Αισθάνομαι ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ, γιατί δε μου αρέσει ο αθλητισμός και πάω να βγάλω τα εσώψυχά μου βρίζοντας και σπάζοντας στο ξύλο τους συνανθρώπους μου.
Αισθάνομαι ΑΝΟΗΤΟΣ, γιατί γίνονται τεράστιες λαμογιές κι εγώ πάω να κάνω μικροαπατεωνιές.
Αισθάνομαι ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΣ, γιατί εξακολουθώ να προσφέρω τον οβολό μου και κάποιοι «παπάδες» μεγαλώνουν τις κοιλιές τους.
Αισθάνομαι ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟΣ, γιατί δικαστική και αστυνομική εξουσία κοιμούνται όρθιες ή με αγνοούν και προστατεύουν αυτούς που (τους) επιλέγουν.
Αισθάνομαι ΞΕΝΟΣ, γιατί άλλα κέντρα αποφασίζουν για τον τόπο μου.
Αισθάνομαι ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ γιατί οι γείτονές μου με απειλούν, αυτοί που δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν, εμένα που ξοδεύω όλα μου τα λεφτά για να ντύνομαι επώνυμα και να βάζω συναγερμούς.
Θα πρέπει να γράψω καμιά 500ριά χαρακτηρισμούς ακόμα, αλλά πιο πολύ, μα πιο πολύ… αισθάνομαι Μ@Λ@Κ@Σ, που τα παιδιά μου δε θα έχουν παρελθόν, παρόν και – το κυριότερο – ΜΕΛΛΟΝ! Κι εγώ δεν έκανα κάτι για να τους τα εξασφαλίσω».
Αυτά τα λίγα για σήμερα και καλές βουτιές στα καθαρά νερά της Μεσσηνίας. Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
