Δύο μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας κατέκτησαν την ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης
Σύμφωνα με τη διαπίστωση του Νεοζηλανδού Έντμουντ Χίλλαρυ, ο οποίος είναι ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο Έβερεστ το 1953, «δε νικήσαμε το βουνό, αλλά τους εαυτούς μας». Και ίσως αυτό να περιγράφει τη μεγαλύτερη πρόκληση με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι ορειβάτες τέτοιων υψομέτρων: καμιά φορά το να υπερβεί κανείς τα όριά του και τους περιορισμούς που ξεπροβάλλουν λόγω των συνθηκών είναι μια νίκη μεγαλύτερη ακόμα και από το υψόμετρο το οποίο κατέκτησαν.
Με στόχο να μας μεταφέρουν τη δική τους οπτική, αλλά και το κατά πόσο επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η επαφή με τη φύση μέσω της πεζοπορίας και της ορειβασίας κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στους Μεσσήνιους, οι δύο Καλαματιανοί ορειβάτες που τις προηγούμενες μέρες πάτησαν την κορυφή του όρους Ελμπρούς, Κωνσταντίνος Δημόπουλος και Διονύσης Μακρής, μιλούν στο «Θάρρος». Από τις κορφές του Ταϋγέτου, τα δύο μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας ήταν οι μόνοι Έλληνες που συμμετείχαν στη δεκαπενταμελή ευρωπαϊκή αποστολή μέχρι τα 5.642 μ. του ρωσικού όρους.
Λίγες μέρες μετά την επιστροφή τους στην Καλαμάτα, μιλούν για το όνειρο του ταξιδιού, τις στιγμές που δοκιμάστηκαν, αλλά και για το πώς οδηγήθηκαν στην ανεπανάληπτη εμπειρία, όταν ο ήλιος τους βρήκε να πατούν την κορυφή της Ευρώπης.
Συναισθήματα μετά την κορυφή
Κάνοντας λόγο για τα συναισθήματά του λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του πολυπόθητου στόχου της κορυφής, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος σημειώνει: «Ανθρώπινα, μια ανακούφιση τη νιώθω τώρα, γιατί το είχα βάλει ως στόχο πολλούς μήνες. Τόσο η προετοιμασία όσο και κατά τη διάρκεια της ανάβασης υπήρξε αρκετό άγχος για να πάνε όλα καλά. Πάντοτε, όταν βάζεις έναν τέτοιο στόχο, έχεις και το φόβο ότι κάτι μπορεί να μην κυλήσει βάσει προγράμματος. Ευτυχώς, στη δική μας περίπτωση πήγαν όλα καλά, και πλέον νιώθω πιο ήρεμος που τα κατάφερα. Ταυτόχρονα, υπάρχει πολλή χαρά για το ότι πετύχαμε το στόχο μας!».
Τη δική του εκδοχή δίνει ο Διονύσης Μακρής: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι όντως συνέβη, όπως και τη σχετική δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά σίγουρα υπάρχει ένα αίσθημα κατάκτησης, όπως και σε κάθε άλλη εξόρμηση που έχω συμμετάσχει στην Ελλάδα».
Η απόφαση συμμετοχής στην αποστολή
Ερωτηθείς για το πώς πάρθηκε η απόφαση συμμετοχής τους στην εν λόγω απαιτητική αποστολή που οι πολύ καλά «οπλισμένοι» με υπομονή και αντοχή φέρνουν εις πέρας, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος υπογραμμίζει ότι ήταν η δεύτερη μεγάλη αποστολή στην οποία έλαβε μέρος, καθώς πέρυσι είχε ανέβει ως το όρος Αραράτ, που είναι το ψηλότερο της Τουρκίας. Ωστόσο, αναφερόμενος στο Ελμπρούς προσθέτει: «Στη συγκεκριμένη αποστολή συμμετείχαν πολλοί ορειβάτες διάφορων εθνικοτήτων, ανάμεσα στους οποίους και ένας φίλος μου από την Τουρκία. Αυτός ήταν που μου έβαλε την ιδέα να ανέβουμε φέτος το Ελμπρούς. Ο ίδιος δεν κατάφερε τελικά να ακολουθήσει για οικογενειακούς λόγους. Την ίδια περίοδο μια αντίστοιχη ιδέα για ανάβαση στο Ελμπρούς είχε και ο Διονύσης Μακρής χωρίς να το γνωρίζω, και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε την αποστολή μαζί».
Η συγκεκριμένη αποστολή ήταν το «βάπτισμα του πυρός για τον Διονύση, καθώς συμμετείχε για πρώτη φορά σε ορειβασία στο εξωτερικό.
Η πρώτη επαφή με τη φύση και τα μονοπάτια
Κάνοντας αναδρομή στο πώς μπήκε η πεζοπορία στη ζωή τους για να ακολουθήσει αργότερα η ορειβασία, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος θυμάται χαρακτηριστικά: «Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να χάνομαι στα χωράφια και τις πλαγιές του ορεινού χωριού από το οποίο κατάγομαι, που είναι η Πολιανή στον Βόρειο Ταΰγετο, και τον πατέρα μου πάντοτε να με ψάχνει για να γυρίσω πίσω.
Μου άρεσε από μικρός η φύση, και μετέπειτα η πεζοπορία. Οργανωμένα, όμως, και με εξοπλισμό ξεκίνησα να ασχολούμαι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όντας ενεργό μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας και πρόσφατα γραμματέας του».
Ο δε Διονύσης Μακρής σημειώνει: «Στα παιδικά μου χρόνια υπήρξα πρόσκοπος. Εκεί είχαμε κάνει κάποιες πεζοπορίες στη φύση, οπότε το “μικρόβιο” του outdoor υπήρχε από παλιά. Το 2022, έπειτα από αλλαγές στην προσωπική μου ζωή, βρήκα το θάρρος να προσεγγίσω μόνος μου τον ΕΟΣ Καλαμάτας και τα υπόλοιπα έγιναν οργανικά».
Δυσκολίες και απρόοπτα της αποστολής
Περνώντας στο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης, και αναφερόμενος στις δυσκολίες που συνάντησαν κατά τη διάρκεια της αποστολής στη Ρωσία, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος λέει: «Εκεί είναι μια χώρα λίγο παράξενη, όπως ξέρεις, με τον πόλεμο ανάμεσα σε Ουκρανία και Ρωσία. Εξ ου και αντιμετωπίσαμε κάποιες δυσκολίες στα σύνορα με τον έλεγχο, καθώς έπρεπε να έχουν λεπτομερή γνώση για το πού επρόκειτο να πάμε και για ποιον λόγο. Εκεί μείναμε πολλές ώρες και οι πρώτες σκέψεις ήταν ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά και να μην καταφέρουμε να μπούμε στη χώρα σε μια ακραία περίπτωση. Παράλληλα, το κρύο εκεί ήταν αρκετά τσουχτερό –ιδιαίτερα όταν έπεφτε ο ήλιος. Ολόκληρη η αποστολή διήρκεσε δώδεκα ημέρες, όμως στο βουνό μείναμε τις επτά.
Κάποια άλλη ιδιαίτερη δυσκολία δεν αντιμετωπίσαμε. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν Ευρωπαίοι ορειβάτες με τους οποίους δεν αντιμετωπίσαμε δυσκολία επικοινωνίας ή στο κλίμα της παρέας –κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Τέλος, κάτι που μάθαμε είναι η άσκηση της υπομονής, γιατί ακόμα και αν το βλέπεις το βουνό φαινομενικά αρκετά κοντά σου, στην πραγματικότητα πρέπει να το ανέβεις σταδιακά, επιστρέφοντας πάλι πίσω, ώστε να προσαρμοστεί ο οργανισμός στο αυξημένο υψόμετρο».
Με τη σειρά του, ο Διονύσης Μακρής εξηγεί: «Υπήρξαν αρκετές δυσκολίες, αλλά προσωπικά με δυσκόλεψε αρκετά το φαγητό. Συγκεκριμένα, σε μεγάλα υψόμετρα δεν είναι ασυνήθιστο να χάνει κανείς την όρεξή του για φαγητό, παρόλα αυτά είναι αναγκαίο να πιεστείς να φας τις κατάλληλες τροφές που έχουν επιλεγεί για την αποστολή. Δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω την όρεξη για φαγητό».
Η στήριξη του ΕΟΣ Καλαμάτας
Σε ό,τι αφορά τη βοήθεια που δέχθηκαν από την τοπική ομάδα της Καλαμάτας και τα παλαιότερα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου, οι οποίοι είχαν κατακτήσει τη συγκεκριμένη κορυφή πριν από είκοσι χρόνια, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος αναφέρει: «Δεχθήκαμε μεγάλη βοήθεια από τον αντιπρόεδρο Μανώλη Αλοίμονο, κατά την προετοιμασία, όπως και σε διάφορα άλλα τεχνικά κομμάτια που θέλουν προσοχή στη διαδρομή που ακολουθήσαμε».
Η επαφή με τη φύση ως ανάγκη και όχι μόνο ως χόμπι
Ερωτηθέντες για το τι είναι αυτό που αποκομίζουν οι ίδιοι σε προσωπικό επίπεδο μέσα από την επαφή τους με τη φύση, σχολιάζουν: «Η άσκηση της υπομονής νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό». Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Δημόπουλο, «πολλές φορές στην καθημερινότητα όλων μας μπορεί να “τρέξουν” τα πράγματα έτσι ώστε να χάσουμε την υπομονή μας. Το βουνό σε “αναγκάζει” να έχεις υπομονή, εάν θέλεις να κατακτήσεις τον τελικό στόχο. Άλλωστε, όλα αυτά τα μαθήματα έρχονται στην “πράξη” κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας/ορειβασίας. Ωστόσο, χωρίς την καθοδήγηση των υπόλοιπων μελών του ΕΟΣ δε θα ήταν ίδια τα αποτελέσματα, μιας και ό,τι έχω μάθει για τα βουνά, το οφείλω στο σύλλογο και τα παλαιότερα μέλη του, τα οποία με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Στην τελευταία διαδρομή στο βουνό, δε, πολύ σημαντικό για μένα ήταν ακόμα και ένα απλό μήνυμα που λάμβανα από τους γονείς και τους φίλους μου για το “πώς πάει” και εάν “είναι όλα καλά”. Σου θυμίζει από πού έρχεσαι και πού θα επιστρέψεις».
Όσο για το τι είναι αυτό που θα συμβούλευε κάποιον που σκέφτεται να ασχοληθεί με την πεζοπορία, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος λέει: «Αυτό που θα ήθελα να πω είναι να εντάξουν σταδιακά οποιαδήποτε μορφή άθλησης στη ζωή τους. Ιδιαίτερα εάν έχουν μια καθιστική καθημερινότητα θα είναι αρκετά δύσκολο για τους ίδιους να βγουν την Κυριακή στο βουνό για πεζοπορία διαρκείας, γιατί έτσι είναι εύκολο να χάσει κανείς γρήγορα τις δυνάμεις του. Οποιαδήποτε μορφή κίνησης, περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο κ.λπ., θα τους βοηθήσει να είναι περισσότερο έτοιμοι όταν βρεθούν στο βουνό».
Διάδοση της πεζοπορίας στη Μεσσηνία
Στο μεταξύ, αναφερθείς ο Διονύσης Μακρής στο κατά πόσο επαληθεύεται ότι ολοένα και περισσότεροι Μεσσήνιοι στρέφονται στη φύση ως εναλλακτικό χόμπι, σημειώνει: «Σίγουρα αυτό είναι μια πραγματικότητα. Παράλληλα, γίνονται και βήματα προς την επίτευξη αυτού του στόχου. Τα μονοπάτια της Μεσσηνίας συντηρούνται διαρκώς, χτίζεται νέο ορειβατικό καταφύγιο του ΕΟΣ Καλαμάτας στο δάσος της Βασιλικής, και γενικά ως χόμπι βρίσκεται σε άνοδο».
Επόμενοι στόχοι
Παρότι είναι νωρίς για να τεθούν νέοι στόχοι στο κομμάτι της ορειβασίας, εντούτοις αναφερθείς σε όσους έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του και τους οποίους θα ήθελε μακροπρόθεσμα να επιτύχει, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος τονίζει: «Σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να ολοκληρώσω το “7 Summits”, που είναι οι επτά ψηλότερες κορυφές του επτά ηπείρων, παρότι είναι αρκετά κοστοβόρο. Θα ήθελα κάποια στιγμή να πάω στις Άλπεις, όπου δεν έχω πάει μέχρι στιγμής. Ακόμα, εάν είμαι σε καλή κατάσταση, θα ήθελα να κάνω μια ανάβαση σε αυτό που αποκαλούμε “Οκτάρα”, που το οκτώ αντιστοιχεί σε χιλιάδες υψόμετρο βουνού, όπως είναι τα Ιμαλάια. Το βλέπω κάθε φορά ως ένα νέο στόχο τον οποίο θέλω να επιτύχω. Πέρσι το Αραράτ, φέτος το Ελμπρούς. Μεθοδικά, χωρίς άγχος και με πολλή υπομονή θέλω να συνεχίσω».
Από την πλευρά του, ο Διονύσης Μακρής σημειώνει: «Επόμενοι στόχοι είναι να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στη φύση συχνά. Σε βουνίσιους στόχους, δε, είναι η συμμετοχή σε κάποιο από τα Base Camps του Everest, και κάποια κορυφή στις Άνδεις».
Μήνυμα προς την τοπική κοινωνία
Λίγο πριν την ολοκλήρωση της συζήτησής μας, οι δύο τους απευθύνουν ένα μήνυμα προς την τοπική κοινωνία. Από την πλευρά του, ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος αναφέρει: «Θα ήθελα να κλείσω, παροτρύνοντας όσους διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη, να γνωρίσουν τη γαλήνη και τη δύναμη που προσφέρουν τα βουνά. Τα βουνά θα στέκονται για πάντα εκεί, και οι κορυφές τους θα μας δείχνουν το σωστό δρόμο, που δεν είναι άλλος από τον ανήφορο…».
Αντίστοιχα, ο Διονύσης Μακρής υπογραμμίζει: «Καθένας που δείχνει ενδιαφέρον προς τη φύση αξίζει να προσεγγίσει άφοβα τα σωματεία που υπάρχουν στην πόλη, και να επιλέξει μια όμορφη εξόρμηση για να ξεκινήσει. Η επαφή με τη φύση, κατά τη γνώμη μου, είναι υποχρέωση που έχουμε όλοι απέναντι στον εαυτό μας. Όχι απαραίτητα πεζοπορία ή ορειβασία, απλά να βρίσκεσαι στη φύση, μακριά από την πόλη».
Της Χριστίνας Μανδρώνη
