Με «ούριο άνεμο» αλλά και με προβληματισμό ξεκίνησε το νέο σχολικό έτος 2025-26 χθες, Πέμπτη, για 1.370.000 μαθητές και 180.000 εκπαιδευτικούς.
Ο προβληματισμός είναι για την αναστολή λειτουργίας, λόγω μειωμένου μαθητικού δυναμικού, των 700 σχολείων σε όλη τη χώρα που θα παραμείνουν κλειστά, όπως κάθε χρόνο για τον ίδιο λόγο, σε ορεινές ή απομακρυσμένες περιοχές, νησιά και αλλού.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου δεν θα μιλήσω ουτε για τον αγιασμό ούτε για τα «πρωτάκια», ούτε για το «σχολείο του αύριο» που μας λέει το Υπουργείο Παιδείας. Θα σας πάω μια βόλτα στο χωριό Φουρνά Ευρυτανίας για να σας θυμίσω μια πολύ καλή πρωτοβουλία που πήραν ο πάπας και η δασκάλα του χωρίου για να ζωντανέψει το σχολείο τους και κατ’ επέκταση το ίδιο το χωριό. Μια πρωτοβουλία με πολλά μηνύματα, για όλους μας, που δείχνει στην εφαρμογή της ότι πέτυχε, γι αυτό διαβάστε:
Στο μικροσκόπιο του Associated Press, πριν από καιρό, μπήκε το χωριό Φουρνά Ευρυτανίας που βρέθηκε ένα βήμα πριν την πλήρη εγκατάλειψη, αλλά πλέον, μετά από μια πρωτοβουλία ενός δασκάλου και ενός ιερέα ανακάμπτει σημαντικά. Η Φουρνά, με 180 κατοίκους, κρυμμένη στα βουνά της κεντρικής Ελλάδας, είναι ένα χωριό που εξαφανίζεται, όπως πολλά αλλά στη χώρα μας, και είναι αποφασισμένο να διατηρήσει τη θέση του στο χάρτη.
Σε μια δαιδαλώδη διαδρομή τεσσάρων ωρών με το αυτοκίνητο από την Αθήνα, απολαμβάνει σχεδόν απόλυτη ησυχία, που περιοδικά διακόπτεται από τις καμπάνες της εκκλησίας και το ουρλιαχτό των σκύλων. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι μετρούν τις πιθανότητες επιβίωσης του χωριού με τον αριθμό των παιδιών που εγγράφονται στο τοπικό δημοτικό σχολείο. Πέρυσι, υπήρχαν μόνο δύο. Μια απίθανη συνεργασία «γέννησε» ελπίδα. Η τοπική δασκάλα, ένας φοιτητής στο διδακτορικό του που μελετά τεχνητή νοημοσύνη, βρήκαν κοινή συνισταμένη με τον παπά του χωριού Κωνσταντίνο Ντούσικο.
Ξεκίνησαν μια εκστρατεία που τροφοδοτούσε την απελπισία για να προσελκύσουν οικογένειες στη Φουρνά, προσφέροντας χρήματα για την εγκατάσταση τα οποία συγκεντρώθηκαν από ιδιωτικές δωρεές και δημοτικά προγράμματα. Αυτό έχει αποτέλεσμα: Δύο οικογένειες έχουν μετακομίσει στο χωριό, άλλες πέντε βρίσκονται σε μια λίστα αναμονής και εκατοντάδες άλλες έχουν κάνει έρευνες. Οκτώ παιδιά παρακολουθούν τώρα μαθήματα δημοτικού.
«Στη Φουρνά όπως και σε πολλά χωριά υπάρχουν σπίτια, τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, σπίτια τα οποία είναι κλειστά και ανήκουν σε «εγγόνια», τα οποία δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν ποτέ στο χωριό.
Θα ήτανε πολύ θετικό να παραχωρήσουν τα σπίτια αυτά δωρεάν, προκειμένου να τα συντηρήσουν οι ενοικιαστές οικογένειες ή έναντι κάποιου ενοικίου, προκειμένου να μπορέσουν να έρθουν οικογένειες στο χωριό», εκτιμά η δασκάλα κ. Διαμαντή και συνεχίζει. «Ο κόσμος του χωριού παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμονή των οικογενειών αυτών καθώς αυτοί είναι οι άνθρωποι, με τους οποίους καθημερινά θα έρχονται σε επαφή και μπορούν μέσω της καλής θέλησης και της συνεργασίας, να βοηθήσουν τις οικογένειες να προσαρμοστούν και να ζήσουν μια καλή ζωή στο χωριό».
«Η αλήθεια είναι πως δεν μπήκα ποτέ σε κάποιο ρόλο. Απλώς ακολούθησα την καρδιά μου και την ανάγκη του τόπου. Όταν ήρθα στη Φουρνά, δεν μου έφτανε μόνο να διδάξω γλώσσα και μαθηματικά. Φέτος (πέρσι), το νηπιαγωγείο μας έκλεισε και του χρόνου θα έμενε στο δημοτικό μόνο ένα παιδί. Και με πείραζε. Με πλήγωνε η σκέψη ότι εγώ θα γύριζα στο σπίτι μου κλείνοντας τα μάτια, κι αυτό το παιδί δεν θα είχε έναν συμμαθητή να του κλωτσήσει μια μπάλα στο διάλειμμα. Ότι ίσως κάποτε θα χρειαζόταν να κάνει χιλιόμετρα για να πάει σχολείο. Δεν είχε νόημα για μένα να μένω θεατής. Ένιωσα ότι αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι για το χωριό μας, ποιος θα το κάνει; Έτσι γεννήθηκε η «Νέα Ζωή στο Χωριό» και έτσι, με πίστη, αγώνα και αγάπη, καταφέραμε να έρθουν ήδη τρεις οικογένειες πίσω. Και συνεχίζουμε.»
Κλείνω λέγοντας ότι η πρωτοβουλία αυτή έχει γίνει πλέον νομικό πρόσωπο και ως «Νέα Ζωή στο Χωριό» έχει ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης ,όλων των πολιτών του χωριού και τη γενικότερη οικονομική, κοινωνική και εκπαιδευτική, ανάπτυξή του.
Παράδειγμα προς μίμηση;;;; Οι κάτοικοι των χωριών μας να σκεφτούν, για το Υπουργείο δεν το βλέπω. Καλή σχολική χρόνια να έχουν τα παιδιά μας.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
