Οι παλιές ιστορίες του χωριού δε θα πάψουν ποτέ να συγκινούν μικρούς και μεγάλους και η εκπαιδευτικός Γεωργία Μαγκλάρα πήρε τις δικές της, από το Διαβολίτσι, τις συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο και ετοιμάζεται να μας τις παρουσιάσει…
Το «Κάπου… κάποτε!» θα «συνομιλήσει» σήμερα Δευτέρα, 29 Σεπτεμβρίου, στις 7.30 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας.
Εκτός από τη συγγραφέα στο πάνελ της παρουσίασης θα καθίσουν ο παλιός συμμαθητής της στο σχολείο του χωριού τους, Θύμιος Αλεξόπουλος (ταξιδευτής, δρομέας, ορειβάτης, εθελοντής, μέλος της MY ΚΟΙΝΣΕΠ που εδρεύει στο Δήμο Οιχαλίας και πολλά άλλα), η φιλόλογος Γιώτα Σβερκούνου, ο ιστορικός-καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Μάριος Αθανασόπουλος και ο διευθυντής του 5ου Γυμνασίου Καλαμάτας και ηθοποιός Ηλίας Παρθένιος, ο οποίος θα κάνει το συντονισμό της εκδήλωσης και θα διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο.
Το «Κάπου… Κάποτε!» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «24 Γράμματα» και λίγες μέρες πριν από τη βιβλιοπαρουσίαση η συγγραφέας Γεωργία Μαγκλάρα μάς δίνει μερικά από τα «κλειδιά» της συγγραφής και του περιεχομένου, προσκαλώντας τον κόσμο να μάθει περισσότερα μέσα από την εκδήλωση της Δευτέρας!
-Τι πραγματεύεται το βιβλίο σας;
Το «Κάπου… Κάποτε» είναι βιωματικές εμπειρίες των παιδικών μου χρόνων. Περιλαμβάνει 52 διηγήματα διανθισμένα με ανέκδοτα και συμβάντα πραγματικά. Διαβάζοντάς τα, διακρίνει κανείς μια περιγραφική, αφηγηματική προφορικότητα. Λες και συμμετέχει και ο ίδιος ο αναγνώστης στα διάφορα περιστατικά, αναπολώντας ανάλογα βιώματά του. Κακά τα ψέματα, η ζωή των ανθρώπων κυλάει και περνάει, αναπολώντας αυτά που έχασε και επιθυμώντας αυτά που δεν έχει.
-Και ποια βαθύτερη ανάγκη «υπαγόρευσε» αυτό το βιβλίο;
Ο χρόνος, που δεν παλεύεται με τίποτα, και που αν όσα ζήσαμε ως παιδιά και έφηβοι δεν καταγραφούν, θα εξαφανιστούν στη μυλόπετρα της λήθης. Η πεζογραφία σε ταξιδεύει σε διάφορα μέρη και γίνεσαι κοινωνός των ευχάριστων στιγμών, των αγώνων και της αγωνίας, της επιτυχίας, της ευχαρίστησης, της δημιουργίας, της προόδου και των κατορθωμάτων των λαών του κόσμου. Μου αρέσει να αποτυπώνω στο χαρτί εμπειρίες του παρελθόντος, ήθη και έθιμα κυρίως των μικρών χωριών και βιωμένες καταστάσεις, δηλαδή την πραγματικότητα.
-Τι θυμάστε από τη ζωή στο χωριό;
Αναμοχλεύοντας τη μνήμη μου και πηγαίνοντας στην παιδική ηλικία μου, συναντιέμαι με ενέργειες και καταστάσεις που απλούστευαν τη ζωή και έδιναν αληθινό νόημα, το νόημα της συμφιλίωσης του ανθρώπου με το περιβάλλον. Ανήκω στη γενιά του χωριατόπαιδου που μεγάλωσε κατασκευάζοντας τα παιχνίδια του, βιώνοντας την παραδοσιακή αγροτική ασχολία, τον παραδοσιακό τρόπο διατροφής, τον παραδοσιακό τρόπο συμβίωσης ανθρώπου και ζώων. Μεγάλωσα χωρίς το φόβο διακοπής νερού, φέρνοντας νερό από το πηγάδι και χωρίς το φόβο διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, έχοντας στο σπίτι μας τον απαραίτητο εξοπλισμό φωτισμού και θέρμανσης.
Μεγάλωσα διαπιστώνοντας να χαλαρώνουν οι δεσμοί φιλίας ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, κατακλύζοντας τη ζωή της υπαίθρου ξενόφερτοι τρόποι. Οπότε αυτό το βιβλίο είναι και μια σημαντική «κιβωτός» του παρελθόντος…
-Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;
Βεβαίως, κουβαλάμε το παρελθόν μας, το ξεχωριστό για τον καθένα. Έτσι κι εγώ δε θα μπορούσα να αποτελώ εξαίρεση. Κουβαλάμε, ακόμα, τους προγόνους και τους γονείς μας. Αναπολώντας το παρελθόν πλημμυρίζω από συναισθήματα θετικά και αρνητικά, καθοριστικά για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Ήταν τότε που κατάλαβα πως εκείνο που βλέπω εγώ, οι άλλοι δεν το βλέπουν. Όπως λέει και ο αγαπημένος μου φιλόσοφος Επίκουρος, είναι να θαυμάζει κανείς πώς ο καθένας από τους συγκεντρωμένους ανθρώπους στον ίδιο τόπο αντιλαμβάνεται κάθε λογής αντικείμενα πολύ διαφορετικά. Έτσι άρχισα κι εγώ να ρουφάω ό,τι άκουγα να λένε οι μεγάλοι. Αυτές οι αφηγήσεις και αναγνώσεις έγιναν εικόνες και την κατάλληλη στιγμή ο νους τις διέκρινε και με τη βοήθεια του χεριού τις έκανε βιβλίο.
-Τι μας προσφέρουν τελικά τα βιβλία;
Η καλλιέργεια του μυαλού μέσα από τα βιβλία σε κάνει σκεπτόμενο άτομο ικανό να αντιμετωπίσεις τις κακοτοπιές της ζωής. Αυτό που αγάπησα ως ανάγνωσμα είναι το ιστορικό μυθιστόρημα, γιατί με ταξιδεύει σε διάφορες ιστορικές περιπέτειες και γεγονότα. Το αποκορύφωμα της όλης αυτής μελέτης μου είναι ότι η Ιστορία διδάσκει ότι κανείς δε διδάσκεται από την Ιστορία…
-Τι σκέφτεστε κοιτάζοντας πίσω σας τη «θητεία» σας στις σχολικές αίθουσες;
Πολλά χρόνια αντιμέτωπη με χιλιάδες μαθητές έμπαινα κατά καιρούς στη θέση τους, αναπολώντας τα παιδικά μου χρόνια. Και όταν καμιά φορά η κούραση με κατέβαλε λόγω και των πολλών υποχρεώσεων που είχα ως άνθρωπος και δη ως γυναίκα, πετούσα στους μαθητές μου το γνωστό: “Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις”. Οι εκπαιδευτικοί είμαστε αντιμέτωποι με χιλιάδες μάτια κατά τη διάρκεια της θητείας μας, που ανυπομονούν να ρουφήξουν τη γνώση που θα τους προσφέρουμε απλόχερα. Γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί πρέπει να συγχρονιζόμαστε με τους μαθητές και να μην το “παίζουμε” αυθεντίες.
—
Σύντομο βιογραφικό
Η Γεωργία Μαγκλάρα γεννήθηκε στο Διαβολίτσι Μεσσηνίας. Είναι συνταξιούχος φιλόλογος και υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, από όπου συνταξιοδοτήθηκε. Είναι μέλος πολύτεκνης οικογένειας έχοντας μία δίδυμη αδελφή και δύο μεγαλύτερους αδελφούς. Σήμερα ζει στην Καλαμάτα. Είναι παντρεμένη με τον Θόδωρο Σταυριανόπουλο (μαθηματικό) και έχουν δύο κόρες.
