Λόγος για κακοτεχνίες, αδιαφορία και απουσία συντονισμού
Για ένα έργο χωρίς προηγούμενο –και όχι με την καλή έννοια- μιλούν οι κάτοικοι της Μικρομάνης αναφερόμενοι στις εργασίες που ολοκληρώθηκαν τις προηγούμενες μέρες στην περιοχή για το δίκτυο αποχέτευσης ακαθάρτων –και που αυτές τις μέρες συνεχίζονται στον Άρι, ενώ έπεται το χωριό Άμμος.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι απογοητευτική: προχειρότητα, κακοτεχνίες και πλήρης έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων.
Μεταξύ αυτών που κάνουν γνωστά τα προβλήματα που έχουν προκύψει με την ολοκλήρωση του έργου είναι ο καταξιωμένος μουσικός Σύλβιος Σύρρος, κάτοικος Μικρομάνης, από την οποία έλκει την καταγωγή του, ο οποίος περιγράφει την εμπειρία του με κάθε λεπτομέρεια:
Έναρξη σκαψίματος χωρίς προειδοποίηση
«Τον Μάιο του 2024 ξεκίνησαν οι εργασίες για την αποχέτευση του δικτύου εδώ στη Μικρομάνη.
Εμείς μιλάμε τώρα για τις εργασίες της εκχωμάτωσης, και πιο πολύ του σκαψίματος δηλαδή, και τοποθέτησης των φρεατίων. Ξεκίνησαν, λοιπόν, οι εργασίες, οι οποίες ενόχλησαν, βέβαια, το ρυθμό του χωριού, αλλά αυτό είναι πάρα πολύ λογικό. Δεν μπορείς να τα κάνεις χωρίς να ενοχληθείς. Βέβαια, όλοι διαπίστωσαν ότι υπήρχε μία προχειρότητα, μία βιασύνη και μία κακοτεχνία, ακόμα και στις εργασίες.
Εγώ θα πω πάνω σε αυτό το δικό μου παράδειγμα μόνο, το προσωπικό. Εγώ δουλεύω στην Αθήνα. Κάθε εβδομάδα πάω στην Αθήνα γιατί είμαι καθηγητής Μουσικής. Εμένα, λοιπόν, ένα πρωί μού κλείσανε το γκαράζ. Δηλαδή, ξύπνησα και είχανε σκάψει έξω από το σπίτι μου χωρίς να με ειδοποιήσουν για να μπορέσω να βγάλω το αυτοκίνητό μου να πάω στη δουλειά μου.
Επίσης, ξήλωσαν την ταμπέλα εδώ, του δρόμου, και δεν την επισκεύασαν ποτέ.
Οπότε υπήρχε πάντα μία αίσθηση προχειρότητας στη δουλειά από τότε που οι εργασίες ξεκίνησαν.
Φρεάτια που κάνουν το δρόμο να… «τρέμει»
Φτάνοντας στα τέλη περασμένου Ιουνίου, οπότε οι εργασίες έχουν πάρει μία τροπή και κάποια πράγματα ήταν ήδη “έτοιμα”, βλέπω έξω από το σπίτι μου να έχουν τοποθετηθεί γύρω στα τέσσερα με πέντε φρεάτια, κατά μήκος του κεντρικού δρόμου της Μικρομάνης, τα οποία είναι κακοβαλμένα και επίσης κάνουν πάρα πολύ θόρυβο κατά τη διέλευση οχημάτων.
Αρχίζουν να τελειώνουν οι εργασίες έξω από το δρόμο και γενικότερα στη Μικρομάνη. Τα αυτοκίνητα περνάνε, και νομίζω ότι περνάει τρένο απέξω. Οπότε, με πολλή ηρεμία και μεθοδικότητα, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω να βρω τον εργάτη που είναι απέξω και του λέω πώς έχει η κατάσταση.
Ο εργάτης, βεβαίως, δεν κάνει απολύτως τίποτα, ούτε καν τον ενδιαφέρει. Δε μου λέει τίποτα. Δεύτερη κίνηση δική μου, που τη βρίσκω απόλυτα λογική, δεν έχω καμία διάθεση να ξεσηκώσω τα πράγματα, ρωτάω και μαθαίνω ποιος είναι ο εργολάβος. Μαθαίνω, λοιπόν, τον εργολάβο, ότι λέγεται κύριος Ντονάς.
Παίρνω τηλέφωνο τον κύριο Ντονά και του εξηγώ το πρόβλημα, καταρχάς με τα φρεάτια, γιατί δεν είχα υπόψη άλλα προβλήματα, παρότι υπήρχαν πολλά ακόμη προβλήματα.
Ο κύριος Ντονάς, λοιπόν, μου λέει “ναι, καταλαβαίνω, θα το φτιάξουμε”. Το τηλέφωνο κλείνει, δε γίνεται τίποτα απολύτως, και παίρνω την απόφαση να τηλεφωνήσω εκ νέου στον κύριο Ντονά, ο οποίος δεν απάντησε στο τηλέφωνο, οπότε τελείωσε και αυτό το κεφάλαιο για μένα, δεν ξανα-ασχολήθηκα με τον εργολάβο.
Σπασμένα μάρμαρα, μάντρες και πλήρης αδιαφορία
Ταυτόχρονα, άρχισα να παρατηρώ διάφορα προβλήματα, σπασμένα μάρμαρα, σπασμένες κολώνες, μάντρες ριγμένες, σχάρες κακοποιημένες από τα μηχανήματα. Γενικά, αρχίζω να βλέπω την κατάσταση ότι πάει πάρα πολύ άσχημα.
Το τρίτο πράγμα που έκανα ήταν να απευθυνθώ στον πρόεδρο της Μικρομάνης, ο οποίος έμαθα ότι ήταν ο κ. Μιχάλης Κοτσιλιέρης. Τον πήρα τηλέφωνο, και εξηγώντας του το πρόβλημά μου, μου απάντησε ότι κι αυτός έχει αποταθεί με χαρτιά στη ΔΕΥΑΚ με τα παράπονα όλων των κατοίκων, όμως δεν είχε λάβει καμία απάντηση, παρότι η ΔΕΥΑΚ θα παραλάβει το έργο και η ίδια είναι υπεύθυνη να το επιβλέπει!
Στο ίδιο πλαίσιο, ο κ. Κοτσιλιέρης εξακολουθεί να προσπαθεί παίρνοντας τηλέφωνο και το δήμαρχο Καλαμάτας, ο οποίος δεν του το σηκώνει.
Κι εδώ είναι που πρέπει κανείς να απορεί με την έννοια της αποκέντρωσης. Η Μικρομάνη απέχει μόλις 7 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα, και ο Δήμος Καλαμάτας, που οφείλει να ασχολείται με τα προβλήματα της Μικρομάνης και του εκάστοτε χωριού, αδιαφορεί πλήρως, αποδεικνύοντας τη συγκέντρωση των εξουσιών στον κεντρικό Δήμο, καθώς οι εκάστοτε πρόεδροι Κοινοτήτων αποδεικνύονται εντελώς αδύναμοι.
Διοικητική αδράνεια και «χαμένα» έγγραφα
Το επόμενο βήμα ήταν να πάω στη ΔΕΥΑΚ, στα τέλη του περασμένου Ιουνίου. Ζητώντας τον πρόεδρο, κ. Μαστραγγελόπουλο, πληροφορήθηκα ότι δε βρισκόταν στο γραφείο του κι έτσι με παρέπεμψαν στο γενικό διευθυντή της ΔΕΥΑΚ. Μιλώντας με τον ίδιο, του ανέφερα τα προβλήματα, κάτι το οποίο τον άφησε άφωνο, υποτίθεται, μιας και σύμφωνα με τον ίδιο δε γνώριζε τίποτα για την υπόθεση. Ο ίδιος με συμβούλευσε να κάνω έγγραφο προς τη ΔΕΥΑΚ, διαβεβαιώνοντάς με ότι η υπηρεσία θα επιληφθεί της κατάστασης.
Από εκεί και έπειτα ξεκίνησε το… “ανέκδοτο”.
1η Ιουλίου έκανα το συγκεκριμένο έγγραφο, το οποίο και έστειλα μη έχοντας λάβει κάποια απάντηση.
Στις 23 Ιουλίου παίρνω τηλέφωνο τον κύριο Μαστραγγελόπουλο, ο οποίος με ενημέρωσε πως δε γνώριζε κάτι για το αίτημα που είχα καταθέσει προ εικοσαήμερου, και ούτε καν το είχε λάβει στα χέρια του – ζητώντας μου δε να του το αποστείλω στο προσωπικό του email. Αυτό υποδηλώνει μια… καταπληκτική λειτουργία της ΔΕΥΑΚ, όπως μπορούμε να αντιληφθούμε όλοι μας.
Έκτοτε έχω καλέσει επανειλημμένα τον πρόεδρο της Μικρομάνης για να μάθω εάν είχε κάποια ενημέρωση επί του ζητήματος. Ο κ. Κοτσιλιέρης δεν έχει την παραμικρή ενημέρωση.
Επιστρέφω μέσα Σεπτεμβρίου κι εγώ στην Καλαμάτα κατόπιν ολοκλήρωσης των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων, και παρατηρώ ότι η κατάσταση παραμένει ακριβώς η ίδια.
Οπότε αποφάσισα ότι έπρεπε να ξαναπάω στη ΔΕΥΑΚ για τελευταία φορά. Πηγαίνοντας εκεί, και μαθαίνοντας ότι νέος πρόεδρος είναι ο κύριος Καραγιάννης, και τυγχάνοντας να βρίσκεται εκείνη την ώρα στην υπηρεσία, είχα μια πολύ άτυχη κουβέντα μαζί του.
Κι αυτό, γιατί παρότι του επισήμανα τα προβλήματα στη Μικρομάνη, η αντιμετώπισή του ήταν στα όρια της αγένειας, αναφέροντάς μου ότι θα ζητούσε να ενημερωθεί σχετικά.
Ταυτόχρονα, ήταν εκείνος που με διαβεβαίωσε ότι κατόπιν ολοκλήρωσης του έργου και στα τρία χωριά ο εργολάβος θα επέστρεφε για να επισκευάσει τα λάθη που είχαν γίνει. Αυτό για μένα είναι παρανοϊκή προσέγγιση της υπόθεσης, που διαρρηγνύει κάθε κοινή λογική.
«Η μόνη βοήθεια ήρθε από τον πρόεδρο του χωριού»
Εκεί τελειώνει η ιστορία, δηλαδή η ενασχόλησή μου με το Δημόσιο, γιατί είδα ότι δεν έχω απολύτως καμία ελπίδα. Ο μόνος ο οποίος είχε ενδιαφερθεί είναι ο πρόεδρος της Μικρομάνης, ο Μιχάλης Κοτσιλιέρης, ο οποίος πραγματικά έτρεξε με πράξεις και όχι με λόγια.
Επίσης, τον Σεπτέμβρη, αφού είχα πια απογοητευτεί για την εξέλιξη της κατάστασης, πήγα στο Κοινοτικό Συμβούλιο της Μικρομάνης, που απαρτίζεται από τον πρόεδρο, τον Μιχάλη Κοτσιλιέρη, τον Γιάννη Σταματόπουλο, που ήταν παρών από την αντιπολίτευση, και την κα Πολυδούρη, η οποία ήταν απούσα.
Με αφορμή την παρουσία μου στο Κοινοτικό Συμβούλιο εξέφρασα τα προβλήματα και στον κ. Αναζίκο (σ.σ. εντεταλμένος δημάρχου στο Κοινοτικό Συμβούλιο Μικρομάνης), ο οποίος συμφώνησε μαζί μου, ότι δεν μπορεί να επισκευαστούν μετά οι κακοτεχνίες και παραλείψεις, πρέπει να γίνουν τώρα, καθώς τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και επικίνδυνα στη Μικρομάνη.
Κλείνοντας τη συζήτηση, και αφότου συμφώνησε μαζί μου, ο κ. Αναζίκος με διαβεβαίωσε ότι θα μεταφέρει τα προβλήματα και θα δινόταν λύση.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι από τότε δεν έγινε απολύτως τίποτα, και ούτε έχει υπάρξει κάποια ενημέρωση από κανέναν για το οτιδήποτε.
Το ίδιο δε, επισημαίνει και ο πρόεδρος της Μικρομάνης.
Τελευταία πράξη: Ένας εργάτης και… λίγες κόλλες προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα
Έχοντας φτάσει στα όριά μου, και βλέποντας την πλήρη αδιαφορία της Δημοτικής Αρχής για τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στο χωριό, ενημέρωσα ότι προτίθεμαι να δημοσιοποιήσω την κατάσταση. Και τότε ήταν που ένας υπάλληλος ήρθε έξω από το σπίτι μου και άρχισε να βάζει κόλλες στα φρεάτια. Ρωτώντας τον εάν πρόκειται να κάνει κάτι αντίστοιχο και στα υπόλοιπα φρεάτια που θέλουν επιδιόρθωση στο χωριό, μου είπε όχι, και ότι έκανε αυτά για δοκιμή. Τα “αυτά” ήταν αυτά έξω από το σπίτι μου.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, το ποιόν και το ηθικό βάρος των πράξεων αυτών.
Αυτή είναι η κατάσταση. Είναι άθλια, πραγματικά τριτοκοσμική. Γιατί το ένα πρόβλημα είναι καθαυτό της κακοτεχνίας, αφού δεν μπορεί στο 2025 να μην μπορείς να φτιάξεις ένα έργο που να είναι της προκοπής.
Το δεύτερο πρόβλημα που θέλω να τονίσω είναι το πρόβλημα της επικοινωνίας του πολίτη με τον εκάστοτε Δήμο, η αντιμετώπιση του Δήμου απέναντι στους πολίτες και το γεγονός ότι οι πολίτες, οι κάτοικοι της Μικρομάνης, όπως και της Καλαμάτας, όταν τους έλεγα ότι θα απευθυνθώ στη ΔΕΥΑΚ και στο Δήμο, μου έλεγαν “δε θα καταφέρεις τίποτα, δε δίνει κανείς δεκάρα’’.
Το πρώτο το ήξερα, βεβαίως, αλλά έπρεπε να το κάνω.
Ακριβώς για αυτό θέλω να δημοσιοποιήσω την κατάσταση, προκειμένου ο κόσμος απλώς να ενημερωθεί για αυτήν τη δυσπραγία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που είναι ένας μηχανισμός που απλά δε δουλεύει και είναι υποτιμητικός για τους πολίτες».
Μια «τριτοκοσμική» εικόνα σε ένα έργο εκατομμυρίων
Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο «Επεξεργασία και καθαρισμός αστικών λυμάτων περιβαλλοντικά ευαίσθητων οικισμών και εκσυγχρονισμός εγκαταστάσεων σε επιλεγμένες πόλεις», Υποέργο «α. Υποδομή δικτύου αποχέτευσης και εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων (Ε.Ε.Λ)», έχει προϋπολογισμό 4.500.000 ευρώ συν ΦΠΑ από το Ταμείο Ανάκαμψης, με στόχο την αναβάθμιση των υποδομών και με σημαντική περιβαλλοντική αναφορά.
Ωστόσο, όπως φαίνεται, η υλοποίησή του απέχει από τον αρχικό σχεδιασμό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη Μικρομάνη.
Είναι απορίας άξιο γιατί τέτοιου είδους παρεμβάσεις δε συνοδεύονται από αυστηρή επίβλεψη, τεχνική επάρκεια και σεβασμό προς τους πολίτες, μιας και, σύμφωνα με τους ίδιους, είναι στοιχεία τα οποία απουσίαζαν κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του έργου.
Χρ.Μ.
