Μία από τις πιο ιδιαίτερες περιοχές της Καλαμάτας είναι εκείνη που εκτείνεται παράλληλα της οδού Αθηνών, από το Μέγαρο Χορού μέχρι και το νέο Δημαρχείο. Στενά δρομάκια (ή όχι και τόσο στενά), παράλληλα ή κάθετα στο συγκεκριμένο δρόμο, που φέρουν το όνομα μεγάλων Ελλήνων ποιητών: Οδοί Αναγνωστάκη, Βρεττάκου, Εμπειρίκου, Πολυδούρη, Λαπαθιώτη, Σουρή.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι ένα τέτοιο σύμπλεγμα οδών θα απέπνεε… ποιητική αισθητική, περνώντας από εκεί μάλλον θα προσγειωθεί σε μια πιο πεζή… πραγματικότητα.
Όπου υπάρχουν πεζοδρόμια, είναι στενά, φθαρμένα ή σπασμένα. Άλλα, έχοντας αφεθεί στην τύχη τους, έχουν μετατραπεί σε χορταριασμένα παρτέρια. Αλλού δε, παρεμβάλλονται γλάστρες ή σκαλωσιές, καθιστώντας τα απροσπέλαστα.
Υπάρχουν, όμως, και δρόμοι χωρίς πεζοδρόμια, παρότι από τους συγκεκριμένους διέρχονται καθημερινά δεκάδες μαθητές (κυρίως από την οδό Εμπειρίκου) για να φτάσουν στα σχολεία τους, μόλις λίγα μέτρα παρακάτω, αναγκαζόμενοι έτσι να περπατούν στο οδόστρωμα ανάμεσα στα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Σε άλλες περιπτώσεις το βλέμμα μονοπωλούν οι ξεχειλισμένοι κάδοι και τα διάφορα είδη οικιακής χρήσης ή τα κομμένα κλαδιά που έχουν πεταχτεί όπως όπως απ’ έξω.
Η αντίθεση, λοιπόν, ανάμεσα στα ονόματα των ποιητών και τη συνολική εικόνα είναι εντυπωσιακή. Και δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα αισθητικής, αλλά και αντίληψης σχετικά με το δημόσιο χώρο.
Η γειτνίαση, μάλιστα, των οδών αυτών με το νέο Δημαρχείο μάλλον καθιστά ακόμα πιο αναγκαία την παρέμβαση από τους αρμοδίους, για να μετατραπεί η περιοχή σε σημείο αναφοράς και όχι εγκατάλειψης, όπως συμβαίνει τώρα.
Χρ.Μ.
