Δυναμικά στο εκδοτικό προσκήνιο επανέρχεται η Καλαματιανή συγγραφέας (και πολιτικός μηχανικός), Κωνσταντίνα Παρασκευή Δουβόγιαννη, η οποία παρουσίασε στο μεσσηνιακό κοινό στις αρχές Νοεμβρίου το νέο της βιβλίο «Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες» (εκδόσεις Φυλάτος), ενώ μέσα στο επόμενο έτος αναμένεται να κυκλοφορήσει και το «Χωρίς ντροπή» (θα είναι το 5ο βιβλίο της από τις εκδόσεις Πηγή).
Το «Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες» βασίζεται σε αληθινή ιστορία και βγήκε με κάποιον μαγικό τρόπο από το συρτάρι του εκδότη σε μια χρονική περίοδο που η «απώλεια» βάρυνε παραπάνω τη συγγραφέα, αλλά το «αντίδοτο» είναι πάντα το ίδιο: η γραφή που λυτρώνει και ξεμπερδεύει τη σκέψη, βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, αλλά πάνω απ’ όλα η αγάπη και η ανθρώπινη σύνδεση…
Η Κωνσταντίνα Δουβόγιαννη έχει πολλά να μας πει…
-«Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες»… Σύστησέ μας το νέο σου βιβλίο και τους ήρωές του (σου)…
Η υπόθεση του βιβλίου σχετίζεται με τις δεύτερες ευκαιρίες που μας δίνονται στη ζωή, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί να τις δούμε και να τις αρπάξουμε.
Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου έχει τον τίτλο «Ευτυχισμένοι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι οι γενναίοι».
Πόσοι από εμάς αναρωτιούνται, αν είχαμε πράξει διαφορετικά στο παρελθόν, πόσο διαφορετικό θα ήταν το μέλλον μας. Βέβαια, ό,τι και να επιλέξουμε, έρχεται η ώρα να πληρώσουμε το αντίστοιχο τίμημα. Το θέμα, όμως, είναι ότι αυτός που επιλέγει με βάση την καρδιά του, είναι διατεθειμένος και να το πληρώσει.
Ο Αλέξανδρος επέλεξε τη Ζωή και για χάρη της μεταμορφώθηκε σε έναν άλλον άνθρωπο, καλύτερο και πιο τολμηρό. Έκανε όνειρα και έβαλε στόχους για να την κερδίσει, αφού ήταν πλέον όλη του η ζωή. Η απόφασή του να δώσει για τη Σχολή Ικάρων προέκυψε, όταν του είπε ένα βράδυ ότι «πάντα ήθελε να πετάξει». Της υποσχέθηκε ότι θα γίνει πιλότος για να την πάει όπου επιθυμούσε και έτσι έγινε.
Αυτοί οι δύο ερωτεύτηκαν, αλλά στην πορεία κάτι άλλαξε, ίσως γιατί άλλαξαν οι ίδιοι. Η Ζωή ήταν το «καλό» παιδί της «καλής» οικογένειας με ένα προγραμματισμένο μέλλον. Οι γονείς της πίστευαν ότι ενεργούσαν για το «καλό» της, χωρίς όμως να γνωρίζουν τι πραγματικά επιθυμούσε η ίδια.
Η Ζωή για να μπορέσει να ζήσει αληθινά, έπρεπε να γνωρίσει ποια είναι αληθινά. Οι δεσμοί αίματος για αυτήν είχαν γίνει δεσμά. Για να κόψει τις αλυσίδες που την κράταγαν δέσμια, έπρεπε να κόψει ό,τι την κρατούσε σταθερή στη θέση της. Έτσι αποφάσισε να απομακρυνθεί και από τον Αλέξανδρο. Αναγκαστικά χώρισαν και διάλεξαν διαφορετικές πορείες.
Κάποτε μία γνωστή μού είχε πει ότι «όσοι αγαπιούνται, συναντιούνται». Και πράγματι έτσι έγινε και με τους πρωταγωνιστές μας. Έπειτα από χρόνια συναντιούνται ξανά και ερωτεύονται πάλι από την αρχή. Η ζωή τούς έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία. Αγαπήθηκαν τόσο δυνατά, όπως αγαπιούνται δύο άνθρωποι μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος.
Αρκετά χρόνια αργότερα στο δρόμο του Αλέξανδρου ήρθε μία άλλη γυναίκα, η Ελευθερία. Η Ελευθερία αποφασίζει να ζήσει ελεύθερη από κοινωνικά στερεότυπα και να ακολουθήσει την καρδιά της. Μεταξύ τους αναπτύσσεται ίσως ο πιο ισχυρός δεσμός ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, η φιλία. Η σχέση τους θα δοκιμαστεί αρκετές φορές, αλλά ο αμοιβαίος σεβασμός δε θα χαθεί ποτέ.
Στην ιστορία αυτή περιγράφεται μία αλυσίδα ανθρώπων που δημιουργήθηκε, με γνώμονα την αγάπη και δεν μπορούσε να την σπάσει ούτε ο θάνατος. Οι άνθρωποι αυτοί αγάπησαν και αγαπήθηκαν, γιατί ήταν διατεθειμένοι να πονέσουν.
Μη θέλοντας να αποκαλύψω πολλά για την υπόθεση και χαθεί η έκπληξη, δε θα πω περισσότερα…
-Ποιο ήταν το ερέθισμα για αυτό το βιβλίο και τι θεωρείς ως δικαίωσή του;
Είναι εμπνευσμένο από μία αληθινή ιστορία που όταν την άκουσα με συνεπήρε. Με συνεπήρε, γιατί θαυμάζω πάντα τους τολμηρούς ανθρώπους που ρισκάρουν για ό,τι αγαπούν. Είναι καθημερινοί άνθρωποι που βρίσκονται ανάμεσά μας και τους ξεχωρίζεις εύκολα, γιατί δε φοβούνται να πολεμήσουν, να παραδοθούν όταν πρέπει και να αφεθούν στο πεπρωμένο τους. Αυτοί είναι οι ελεύθεροι, γιατί υποτάσσονται εκεί που ορίζει η καρδιά τους! Η ελευθερία του ανθρώπου, προϋποθέτει την ελευθερία ακόμα και στο λάθος.
Δεν υπάρχει, όμως, ελευθερία, χωρίς ευθύνη. Πρέπει να βιώνουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Στο χέρι μας είναι να μάθουμε κάτι από τα λάθη μας ή να μεμψιμοιρούμε για ό,τι μας συμβαίνει. Δε χρειάζεται να δικαιώνουμε πάντα τον εαυτό μας. Το θέμα είναι, ότι ακόμα και αν διαλέξουμε το λάθος μονοπάτι, έχουμε πάντα την επιλογή να επιστρέψουμε στο σωστό δρόμο. Ακόμα και στο αδιέξοδο μπορείς να επιστρέψεις πίσω και να συνεχίσεις την πορεία σου. Ο δρόμος ο σωστός όμως, στο τέλος είναι μονόδρομος και συνήθως ανηφορικός. Είναι ο δρόμος της αλήθειας και της αγάπης και εκεί δεν υπάρχει εγωισμός.
Η αγάπη σε απελευθερώνει. Δε σε κρατάει δέσμιο – αυτό λέγεται εγωισμός. Και όποιος έχει εγωισμό είναι ανίκανος να δοθεί και να αγαπήσει ειλικρινά.
Ως δικαίωση θεωρώ ότι πάντα η αγάπη θα κερδίζει. Και η αγάπη έχει πολλές μορφές. Ποτέ δε θα μπορέσουμε να γίνουμε πιο νέοι από ό,τι είμαστε σήμερα, αλλά σίγουρα μπορούμε να προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι από ότι ήμασταν χθες. Και καλύτεροι δε θα γίνουμε με τις καλές μας πράξεις, αλλά όταν ανοίξουμε την καρδιά μας και χωρέσουμε μέσα και άλλους ανθρώπους. Η ύπαρξή μας δεν έχει κανένα νόημα, χωρίς τη συνύπαρξή μας με τους ανθρώπους δίπλα μας.
-Είναι μια ιστορία που είχες εξ αρχής στο μυαλό σου ή σε οδήγησε η γραφή σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα;
Κάθε φορά έχω στο μυαλό μου την κεντρική ιδέα και πού θέλω να καταλήξω. Στο βιβλίο αναφέρεται η επιγραφή που υπάρχει στον τάφο του Τζιμ Μόρισον: «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ». «Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού», ουσιαστικά σημαίνει πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό.
Είναι συχνή η φράση «να κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδησή μου». Όποιος όμως ακούει τη φωνή της συνειδήσεως του μένει άγρυπνος. Σκέφτεται τα λάθη του και μετανοεί. Η λέξη «μετάνοια» (ή «μετά-νόηση») προέρχεται από τις λέξεις μετά (=αλλαγή, έπειτα) και νους (=νους, σκέψη, φρόνηση). Κυριολεκτικά σημαίνει «αλλαγή του νου», δηλαδή αλλαγή τρόπου σκέψης, στάσης και πορείας ζωής.
Λέγεται ότι η κόλαση είναι γεμάτη αγίους υπερήφανους και ο παράδεισος αμαρτωλούς ταπεινούς. Άτομα που κάνουν καλά έργα, αλλά ποτέ δε μετανόησαν γιατί θεωρούν τον εαυτό τους μόνο καλό. Ποτέ δεν υποπτεύθηκαν ότι κάτι λείπει. Και τι λείπει; Η ανθρώπινη υπόστασή μας είναι ατελής. Μη φοβάστε τους ανθρώπους που κλαίνε, γιατί αυτοί γνωρίζουν ότι το κενό γεμίζει μόνο με αγάπη.
Οι άνθρωποι που έχουν κάνει λάθη και έχουν μετανιώσει για αυτά, βλέπουν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Δεν υπάρχει για αυτούς μαύρο ή άσπρο, υπάρχουν όλες οι αποχρώσεις. Άλλωστε, για να γίνει αντιληπτό το ουράνιο τόξο από τον παρατηρητή, θα πρέπει να έχει στραμμένα τα μάτια του στον ήλιο. Να κοιτάζει το φως. Και όταν έρθει το φως στη ζωή μας, το σκοτάδι απλά θα υποχωρήσει από μόνο του.
Είναι μια ιστορία που εξ αρχής ήθελε να περάσει το νόημα ότι ο καθένας μας πρέπει να κινείται στη ζωή του σύμφωνα με τη συνείδησή του.
-Τι κρατάς από τη βιβλιοπαρουσίαση στην Καλαμάτα;
Το πιο σημαντικό που κρατάω είναι ότι, όταν υπάρχει η καλή ενέργεια των ανθρώπων που βρίσκονται σε ένα χώρο και η θετική σκέψη αρκετών άλλων που είναι μακριά, μπορεί να δημιουργηθεί μία μοναδική βραδιά. Αυτό εισέπραξα εκείνο το απόγευμα Τετάρτης στο καφέ-βιβλιοπωλείο Ραμόν, όπου έγινε η παρουσίαση.
Το βιβλίο αυτό είναι από τα πρώτα που έγραψα, αλλά πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να εκδοθεί. Όμως, θέλω να πιστεύω ότι όλα γίνονται την κατάλληλη στιγμή. Λίγο μετά το θάνατο του ξαδέρφου μου του Μπάμπη, οι εκδόσεις Φυλάτος απάντησαν θετικά για την έκδοσή του. Αυτό το βιβλίο είναι για τη μνήμη του!
Επίσης, ήταν αφιερωμένη σε αυτούς που έφυγαν, αλλά είναι ακόμα εδώ. Και σε εμάς που θα φύγουμε κάποια στιγμή, αλλά ένα κομμάτι μας θα μείνει πίσω, αυτό που είναι γεμάτο με αγάπη.
-Νέος εκδοτικός οίκος… πώς ήταν η συνεργασία σας και ποια ήταν η συμβολή του στο αποτέλεσμα;
Νέος εκδοτικός οίκος και διαφορετική συνεργασία. Από κάθε εκδοτικό οίκο κάτι μαθαίνω και από τις εκδόσεις Φυλάτος έμαθα, πώς μπορώ να βελτιώσω τον τρόπο γραφής μου. Η συμβολή τους ήταν καταλυτική, ώστε να διορθωθώ σε αρκετά σημεία της συγγραφής μου.
Από την άλλη, στις εκδόσεις Πηγή έχω την ελευθερία να γράφω, χωρίς να με νοιάζει πώς θα το εκλάβει ο κάθε αναγνώστης. Πέρα από συντακτικά και γραμματικά λάθη, δεν επεμβαίνουν στο κείμενο και στον τρόπο σκέψης μου.
Το βιβλίο «Χωρίς Ντροπή» θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πηγή και αναφέρεται σε αρκετά στοιχεία που σχετίζονται με την πίστη του καθενός και πώς επηρεάζει τη ζωή του…
-Έπειτα από μια σειρά βιβλία, ένιωσες σιγουριά στο γράψιμο ή περισσότερη ανασφάλεια για να ανταποκριθείς στις προσδοκίες και ενδεχομένως να αποφύγεις τις κοινοτοπίες;
Το κάθε βιβλίο έχει διαφορετικό θέμα και άλλη κεντρική ιδέα. Δε θα αρχίσω να γράφω, γιατί πρέπει να γράψω ένα βιβλίο, αλλά γιατί θέλω να εκφράσω τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου. Σε κάθε περίοδο της ζωής μου, όλα αυτά αλλάζουν. Βέβαια, παραμένει καίριο ερώτημα κάθε φορά, αν ζω αληθινά ή με παρασέρνει η καθημερινότητα και χάνομαι στο «ανούσιο», πολλές φορές, τρέξιμο. Σε κάθε όμως βιβλίο προσπαθώ να αποτυπώσω ερωτήματα που σχετίζονται με τον έρωτα και το θάνατο.
Στο βιβλίο αυτό αναρωτήθηκα αν ισχύει το ρητό του Σοφοκλή, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Έχουμε ελεύθερη βούληση ή είμαστε δούλοι της μοίρας μας; Μην μπορώντας να δώσω απάντηση ακόμα και τώρα, κατέληξα ότι δε με ενδιαφέρει πια. Άλλωστε, αν όλα τα ερωτήματα είχαν μία απάντηση, θα καταλαβαίναμε ότι το ανικανοποίητο του ανθρώπου δεν έγκειται στην ικανοποίηση της εύρεσης των απαντήσεων.
-«Αξίζει να ζεις πλήρως: σημαίνει να συνδέεσαι, να αγαπάς και να ρισκάρεις, όσο κι αν πονέσεις»; Αγάπη χωρίς πόνο δεν υπάρχει;
Ο χειρότερος πόνος της αγάπης, ίσως είναι η απώλεια. Από τη στιγμή που θα γεννηθούμε οδεύουμε προς το θάνατο, κανείς μας δεν μπορεί να υπερβεί τον απαράβατο κανόνα της φύσης. Το ενδιάμεσο είναι η ζωή. Και τη ζωή μας οφείλουμε να τη ζήσουμε.
Αυτοί που ξέρουν, όμως, να ζουν ουσιαστικά είναι αυτοί που ξέρουν ότι θα πονέσουν, γιατί όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ θα πονέσεις. Ο πόνος όμως, μετουσιώνεται σε αγάπη πιο δυνατή.
Σύντομο βιογραφικό
Η Κωνσταντίνα-Παρασκευή Δουβόγιαννη γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών στο ΕΜΠ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της επέστρεψε στη γενέτειρά της, όπου διαμένει και δραστηριοποιείται στο επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού έως σήμερα. Η συγγραφή μπήκε στη ζωή της ως δημιουργική ανάγκη και τρόπος εσωτερικής έκφρασης. Έκτοτε έχει γίνει κομμάτι του εαυτού της. Τον Νοέμβριο του 2017 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, μία κοινωνική νουβέλα, με τίτλο «Η Ζωή έχει δύο όψεις», το οποίο ήταν υποψήφιο στην τελική δεκάδα των βραβείων βιβλίων PUBLIC 2018 στην κατηγορία «Ελληνική πεζογραφία από πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα». Ακολούθησαν τα αισθηματικά μυθιστορήματα με τίτλο «Ο πόνος της αγάπης» (2019), «Το άγγιγμα του αρώματος» το 2020 (κυκλοφορεί και σε e-book), ενώ το 2023 εκδόθηκε το μυθιστόρημα «Επτά Αποκλίσεις» (και τα τέσσερα από τις πρότυπες εκδόσεις Πηγή).
Το «Κοιτάζοντας προς τους αιθέρες» (2025) διατίθεται από το καφέ-βιβλιοπωλείο Ραμόν (Παυσανίου 2) και το βιβλιοχαρτοπωλείο «Κλεψύδρα» (Φαρών 187), αλλά και σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο κατόπιν παραγγελίας. Μπορείτε να το παραγγείλετε και κατευθείαν από την ιστοσελίδα των εκδόσεων «Φυλάτος».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
