Ο αποκλεισμός των ανασφάλιστων πολιτών από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν ήταν μνημονιακός στόχος, αλλά μια σκληρή «παρενέργεια» της λιτότητας και των περικοπών στο κοινωνικό κράτος.
Το φαινόμενο υποτιμήθηκε εξ αρχής λόγω του μνημονιακού φανατισμού της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας, ξέφυγε από κάθε έλεγχο και εξελίχθηκε στο πιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα στη χώρα μετά την ανεργία.
Χρειάστηκε η πρωτοφανής κινητοποίηση χιλιάδων εθελοντών από τα κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία όλης της χώρας- ένα από αυτά είναι και η εθελοντική δομή που δημιουργήθηκε στην Καλαμάτα-, η ευαισθησία των εργαζομένων στο ΕΣΥ και η κατακραυγή από όλη την επιστημονική κοινότητα και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις για τη συντελούμενη «υγειονομική τραγωδία» στην Ελλάδα, για να αντιληφθεί η κυβέρνηση το κοινωνικό αλλά και το πολιτικό κόστος αυτού του παρατεινόμενου αποκλεισμού και της συνακόλουθης «υγειονομικής φτώχειας», που εξέθετε τη χώρα μας διεθνώς.
Οι «ζηλωτές» του μνημονίου επέδειξαν εγκληματική «άγνοια κινδύνου» και άφησαν το πρόβλημα των ανασφάλιστων να αποκτήσει χαρακτηριστικά «δομικής βίας», σύμφωνα με έναν κοινωνιολογικό ορισμό, δηλαδή βίας που απορρέει από τις ίδιες τις κρατικές δομές, όταν αυτές δεν ικανοποιούν στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες.
Έφτασε και η ίδια η τρόικα να επισημαίνει σε εκθέσεις της την κυβερνητική ολιγωρία και να θέτει ως προαπαιτούμενο για τις επόμενες δόσεις τη δραστική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Έτσι, έπειτα από κοινωνική και πολιτική πίεση, άλλαξε ο νόμος και πλέον οι ανασφάλιστοι θα περιθάλπονται και θα φαρμακοδοτούνται από το ΕΣΥ και το ΠΕΔΥ. Αυτό το βήμα «πιστώνεται» στο κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης στο χώρο της Υγείας και οι άνθρωποι των κοινωνικών ιατρείων πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι και περήφανοι.
Η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε ήταν και το θέμα της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν χθες εθελοντές-μέλη του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Καλαμάτας. Όπως τόνισαν τόσο η Φένια Εξακουστίδου όσο και ο Τάσος Πουλόπουλος, αλλά και Μιχάλης Μπουρόβας, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η συγκεκριμένη κοινωνική δομή από την 1η Αυγούστου δε θα δέχεται ανασφάλιστους ντόπιους και νομίμως διαμένοντες μετανάστες, αλλά θα τους κατευθύνει προς τις δομές που ο νόμος ορίζει ότι οφείλουν να τους περιθάλψουν.
Το ωραίο παραμύθι, όμως, έχει… δράκο. Κι αυτός είναι το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της συρρίκνωσης του ΕΣΥ υπέρ της ιδιωτικής αγοράς Υγείας και ασφάλισης, το οποίο δεν αναιρείται και έτσι ο αποκλεισμός από τη δημόσια περίθαλψη συνεχίζεται με πραγματικούς όρους, δηλαδή μέσω της αδυναμίας των δημόσιων δομών να καλύψουν τις αυξημένες λόγω της κρίσης ανάγκες των ασθενών, μέσω της υποχρηματοδότησης και της λειτουργικής κατάρρευσης των δημόσιων νοσοκομείων, μέσω της δυσβάστακτης οικονομικής επιβάρυνσης των πολιτών για να έχουν πρόσβαση στην ιατρική παρακολούθηση, στις εξετάσεις, στα φάρμακα και στη νοσηλεία που χρειάζονται.
Άρα, όσο διαρκεί η λιτότητα θα «παράγεται» υγειονομική ανισότητα και αποκλεισμός, στην πράξη, των φτωχών και αδύναμων.
Στο πρόσφατο νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία, παρά τις επικοινωνιακές βελτιώσεις, η ανισότητα στην περίθαλψη μονιμοποιείται και επεκτείνεται με τα απογευματινά ιδιωτικά χειρουργεία στο ΕΣΥ, δημιουργώντας ασθενείς δύο ταχυτήτων στο ίδιο νοσοκομείο, με μοναδικό διακριτικό στοιχείο την αγοραστική τους δύναμη.
Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά δε συμπεριλαμβάνονται στη ρύθμιση και με αυτή την έννοια η χρησιμότητα των κοινωνικών ιατρείων σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητείται. Όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που δεν «αναγνωρίζονται» από το διάτρητο μνημονιακό κράτος, όσο το πολιτικό αίτημα της καθολικότητας και της ισοτιμίας στην περίθαλψη δεν κατοχυρώνεται, τόσο η «ασπίδα προστασίας» της κοινωνικής αλληλεγγύης θα είναι απολύτως αναγκαία, τόνισαν.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
