Αναστάτωση έχει προκληθεί, κυρίως στο διαδίκτυο, μετά την απόφαση να απαγορευτεί η κυκλοφορία των ποδηλάτων κάποιες ώρες την ημέρα στο νότιο πεζοδρόμιο της οδού Ναυαρίνου.
Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι έχω ποδήλατο από πολύ μικρός και είμαι λάτρης αυτού του μέσου, αλλά άλλο τόσο μου αρέσει να περπατώ στο πεζοδρόμιο της Ναυαρίνου. Να ξέρω ότι μπορώ να περπατήσω μια ωραία διαδρομή χωρίς να έχω το φόβο ότι θα με χτυπήσει αυτοκίνητο ή ότι ενοχλώ όσους περπατούν.
Αυτό που δεν αντέχω, όμως, και λογικά ενοχλεί τους περισσότερους που περπατούν, είναι το «ντρίγκι ντρίγκι» των ποδηλάτων, που πολλές φορές συνοδεύεται από την ιαχή «άκρηηηηηη». Βέβαια, δεν το κάνουν όλοι οι ποδηλάτες αυτό, αντίθετα, μάλιστα, κάποιοι υπομονετικά περιμένουν να βρουν ένα κενό να περάσουν.
Αναρωτιέμαι παλιά, δηλαδή, πώς κάναμε ποδήλατο; Χωρίς τον περίφημο ποδηλατόδρομο; Σίγουρα ο δρόμος είναι επικίνδυνος, αλλά τόσα χρόνια πώς τα καταφέρναμε;
Τόσο παράλογο φαίνεται σε έναν ποδηλάτη να κλειδώσει το ποδήλατό του στις θέσεις στην Ανάσταση και να περπατήσει μετά; Αν θέλει, μπορεί να κατέβει στο δρόμο ή, αν επιμένει τόσο, ας διασχίσει τον ποδηλατόδρομο, ας πάει μέχρι την Κεντρική Αγορά, αφού μέχρι εκεί φθάνει.
Όσο για την άποψη των ποδηλατών, ότι οι πεζοί καταλαμβάνουν τον ποδηλατόδρομο, ναι, συμβαίνει, αλλά αυτό το κάνουν δύο στους δέκα. Μπορούν να τους φωνάξουν όσο θέλουν και έχουν δίκιο, αλλά υπάρχουν σημεία, όπως ακριβώς μπροστά στο «Βυθό», που δεν υπάρχει καθόλου χώρος για να περάσει ο πεζός.
Ηρεμία, λοιπόν, και κατανόηση!
Π.Μπ.
Υ.Γ: Πώς, άραγε, θα επιτευχθεί η απαγόρευση στη Ναυαρίνου; Η συνέχεια επί του πεζοδρομίου.
