“Η τέχνη ξέρει και ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου κάνοντάς τον πιο ισχυρό και την ίδια στιγμή πιο ευαίσθητο”
Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για τη συναυλία της Δήμητρας Γαλάνη στην Καλαμάτα πατώντας εδώ
«Αλλιώς» στο Κάστρο Καλαμάτας τη Δευτέρα, 25 Αυγούστου
Μια Δήμητρα Γαλάνη «Αλλιώς» θα συναντήσουν
όσοι ανηφορίσουν τα σκαλιά του Κάστρου της Καλαμάτας τη Δευτέρα, 25 Αυγούστου.
Μετρώντας 43 χρόνια συνεχούς μουσικής πορείας, φέτος εμφανίζεται μόνη της στη σκηνή, εκπληρώνοντας «μια υπόσχεση χρόνων στους φίλους μου ότι θα βγω μόνη μου, κάνοντας ένα πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης», όπως λέει σε συνέντευξή της στο «Θάρρος».
Καλύτερα, όμως, ο λόγος να περάσει στην ίδια:
-Επιλέγετε να βρίσκεστε στη σκηνή μόνη, έπειτα από αρκετό καιρό και έτσι θα σας δούμε και στις 25 του Αυγούστου στην Καλαμάτα. Εντάσσεται κι αυτό στο γενικό μοτίβο διαφορετικότητας που χαράζετε φέτος με το «Αλλιώς»;
Θα μπορούσαμε να το πούμε κι έτσι. Όλα είναι «αλλιώς» πια, σε μένα, σε σένα, στους γύρω μας. Όλα αλλάζουν. Αυτές οι παραστάσεις, κυρίως, ήταν κάτι που είχα υποσχεθεί στους φίλους μου ότι θα κάνω, αλλά και στον εαυτό μου. Ήθελα, όμως, μια αφορμή. Και να που ήρθε ο Παρασκευάς Καρασούλος, ο άνθρωπος της ψυχής μου, να μου δώσει τους στίχους του να τους κάνω μουσική και να με κάνει ξανά ηρωίδα των ιστορημάτων του, μια ηρωίδα που επαναπροσδιορίζει τη ζωή της, γιατί αισθάνεται πως έχει φτάσει σε τελμα. Και έτσι γεννήθηκε ο δίσκος μας «Αλλιώς». Ξεκίνησα, λοιπόν, αυτές τις συναυλίες με απόλυτο σκοπό την παρουσίαση του «Αλλιώς». Έπειτα, εκπληρώνω μια υπόσχεση χρόνων στους φίλους μου ότι θα βγω μόνη μου, κάνοντας ένα πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης. Οι συνεργασίες μου τα τελευταία χρόνια ήταν εξαιρετικές. Με την Άλκηστη εκρηκτική, με την Ελευθερία περάσαμε υπέροχα, με την Αλεξίου αυτή η ένωση με τον κόσμο ήταν πάνω από συγκινητική εν μέσω κρίσης. Κλαίγαμε σχεδόν κάθε βράδυ με τη συγκίνηση που παίρναμε από την αγάπη του κόσμου.
Τώρα μόνη μου, μαζί με την υπέροχη αυτή μπάντα, που ονομάσαμε dream team, κάνω μια προσωπική αφήγηση. Πάντα έχω ένα στόρι στο μυαλό μου, δε βάζω τυχαία τα τραγούδια στα προγράμματά μου. Παίζω καθημερινές συνήθως και όχι Σάββατα, θεωρώντας πως σ’ αυτή την προσωπική μου εξόρμηση θα έρθει ένα κοινό που ξέρει τι θέλει ν’ ακούσει και όχι απλώς γιατί θα βγει την Παρασκευή ή το Σάββατο.
Ελπίζω να συναντήσω πολλούς φίλους και στην Καλαμάτα, ανεξαρτήτως ημέρας.
-Τη δύναμη για να δείτε τα πράγματα «αλλιώς» τη βρίσκετε στη ζωή ή στη σκηνή;
Στη ζωή που είναι σκηνή και στη σκηνή που είναι ζωή. Για μένα είναι το ίδιο και το αυτό. Πάντα έτσι ήταν. Πολλοί είναι άλλοι στη ζωή και άλλοι στη σκηνή κι αυτό, όντως, τους δημιουργεί έναν εσωτερικό διχασμό, που τους κλονίζει σοβαρά. Κοίταξε, η τέχνη η ίδια είναι ζωή, είναι ένα κανάλι μεγάλο. Διευκολύνει τον άνθρωπο να βλέπει την πραγματικότητα όχι τόσο επώδυνα, πολλές φορές δε, του επιτρέπει να δει και να δεχτεί και την ίδια του τη μοίρα. Η τέχνη σού δείχνει ακόμα και τη θνητότητά σου, ότι θα περάσεις και θα φύγεις, αλλά με άλλον τρόπο, κάνοντάς σε να συμφιλιώνεσαι ακόμα και με το μεγαλύτερο φόβο σου. Γι’ αυτό είναι και σημαντική. Δεν είναι απλά η τέχνη του «θα περάσω καλά». Είναι μια βαθιά πολιτική πράξη. Γι’ αυτό και την τέχνη θεωρεί σαν πρώτο της εχθρό η συντήρηση και την πολεμάει, γιατί η τέχνη ξέρει και ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου, κάνοντάς τον πιο ισχυρό και την ίδια στιγμή πιο ευαίσθητο.
-Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να έχει και δημόσιο λόγο με δηλώσεις και παρεμβάσεις, εκτός από το έργο του;
Η Τέχνη αυτή καθ’ εαυτήν είναι μια πολιτική πράξη. Μην μπερδεύουμε την Πολιτική με τους πολιτικούς και την επαγγελματική πολιτική. Καμία σχέση. Η στάση ενός δημιουργού αποτελεί πολιτική θέση και στάση, μιας και είναι και ο ίδιος κομμάτι της κοινωνίας. Ο καλλιτέχνης δεν είναι μόνο διασκεδαστής. Μπορεί να είναι και διασκεδαστής, και μαγκιά του, γιατί και το να διασκεδάζεις το λαό σου είναι μεγάλη τιμή. Δεν το υποτιμώ καθόλου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο ρόλος του καλλιτέχνη. Αυτό που ζούμε είναι μια βαθιά υπαρξιακή κρίση. Πρέπει να γίνει ένα reboot μέσα μας. Η χώρα είμαστε εμείς. Και όλοι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία από εμάς βρέθηκαν εκεί. Το πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί, και εμφανίζεται παγκόσμια, είναι η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει το βήμα της ενηλικίωσής του. Αν δε συμβεί αυτό και ο άνθρωπος εξακολουθήσει να παίζει ανέμελα στην αυλή της Ιστορίας, η αξιακή αλλαγή που πάει να μας επιβληθεί, δε θα απέχει πολύ από το να είναι μια δυσάρεστη μετάλλαξη.
-Τα 43 χρόνια συνεχούς μουσικής πορείας τι δείχνουν;
Εγώ προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να κάνω τέχνη, γιατί αυτό με δίδαξαν οι δάσκαλοί μου. Δεν ξέρω αν κάνω, αλλά ο χρόνος που έχει περάσει πάντως κάτι δείχνει… Είχα την τύχη να μου δοθούν έργα τέχνης. Όταν τραγουδούσα Γκάτσο, τραγουδούσα τέχνη, όχι οτιδήποτε. Το αλησμόνητο εκείνο βράδυ στο Ηρώδειο μαζί με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο, τραγουδούσα κι ένιωθα τον πολιτισμό μου πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ήταν όλοι εκεί και τους τιμούσαμε. Όταν, λοιπόν, έχεις βαδίσει με τέτοια πρώτη ύλη, προσπαθείς να συνεχίσεις σ’ αυτό το κανάλι, όντας όμως στο σήμερα, το κάνεις με άλλα όπλα.
