Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η παρανομία είναι… ομαδική δραστηριότητα.
Κλέβεις χρυσαφικά, αλλά αν δεν μπορείς να τα διοχετεύσεις, τι νόημα έχει;
Να αλλάζεις μπιχλιμπίδια στο λαιμό, τα χέρια και τ’ αυτιά ως πουκάμισα; Παρακινδυνευμένο…
Ποιο το κέρδος, λοιπόν;
Εκεί ακριβώς εμφανίζεται ο καλός… κλεπταποδόχος – επαγγελματίας προς διευκόλυνση.
Έτσι, κερδίζουν και οι δύο πλευρές και στη μέση το θύμα!
Μια παροιμία λέει: «Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη». Κάπως έτσι επέρχεται η κοινωνική ισορροπία.
Κι εσύ, βρε παιδί μου, δε χόρτασες να πουλάς και να λιώνεις ευγενή μέταλλα;
Πρέπει να ’σαι άνθρωπος, τελικά, και μετά το χούι σου. Γιατί κάνει και αλλάξει η σειρά, τρισαλίμονο!
Τόσες λεηλατημένες ζωές…
Ίσως γιατί αυτοί που αρπάζουν δε χορταίνουν ποτέ.
Και οι δικαιολογίες πάμπολλες!
Όμως, γιατί κάποιοι και όχι όλοι.
Ίσως γιατί αυτοί οι κάποιοι συνήθισαν, όσο τους ποτίζεις, τόσο να διψούν.
Ενώ όλοι οι άλλοι, όταν διψούν ανοίγουν τη δική τους βρύση, κι αν η ΔΕΥΑΚ έκοψε το νερό, τότε ξεγελάνε τη δίψα τους!
Α.
Ο κλέφτης και ο νοικοκύρης
