Η πενιχρή κρατική οικονομική ενίσχυση στη… φαρέτρα των δικαιολογιών
Μια γνωστή φράση στην ελληνική γλώσσα ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ, αλλά δε θέλω». Στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας ο δήμαρχος Π. Νίκας την έφερε τούμπα, στην προσπάθειά του να απαντήσει σε ερώτηση του δημοτικού συμβούλου της μείζονος μειοψηφίας, Σταμάτη Μπεχράκη, για την αναγκαιότητα μείωσης των διδάκτρων στις σχολές της “Φάρις” λόγω της υφιστάμενης οικονομικής κρίσης.
Ο τελευταίος, με αφορμή και τη συλλογή υπογραφών δεκάδων κατοίκων της πόλης που υποστήριζαν το παραπάνω αίτημα, σημείωσε ότι τα παιδιά αδύναμων κοινωνικών ομάδων δυσκολεύονται ή και αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στις δημοτικές καλλιτεχνικές σχολές λόγω των υψηλών διδάκτρων. Υπογράμμισε ότι πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα, επικαλέστηκε το αίτημα των κατοίκων και σημείωσε ότι είναι εξαιρετικής σημασίας ζήτημα να μείνουν τα παιδιά στις καλλιτεχνικές σχολές, αλλά και ότι το θέμα συνδέεται με τη διεκδίκηση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης το 2021.
Επιπλέον, σχολίασε ότι, εφόσον η Δημοτική Αρχή επαίρεται πως υπάρχει οικονομική ευμάρεια στο Δήμο, τότε δεν είναι αδύνατο να μειωθούν τα δίδακτρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθούν και παντελώς.
Ο δήμαρχος Παναγιώτης Νίκας απάντησε ότι και εκείνος θα ήθελε και τα δίδακτρα να είναι πιο χαμηλά και το νερό και το ρεύμα και όλα αγαθά, τόνισε όμως ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, όταν δεν υπάρχουν χρήματα.
Επιπλέον, υπογράμμισε ότι, όταν ανέλαβε δήμαρχος, το 2007, ο Δήμος Καλαμάτας έπαιρνε για τις καλλιτεχνικές σχολές από το κράτος περίπου 1.500.000 ευρώ και, παρόλα αυτά, το προσωπικό ήταν απλήρωτο επί επτά μήνες, ενώ τώρα ο Δήμος δεν παίρνει τίποτα.
Ανέφερε, λοιπόν, ότι προκειμένου οι σχολές να συνεχίσουν να λειτουργούν, πρέπει να έχουν έσοδα, έστω σε ποσοστό 70% σε σχέση με τα λειτουργικά τους έξοδα, ενώ το υπόλοιπο κόστος επιβαρύνεται ο Δήμος, που επιπλέον διαθέτει τις υποδομές.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
