Πριν από ένα χρόνο βρέθηκα στη Ρώμη, για τις διακοπές του Πάσχα. Μάλιστα, το ορθόδοξο και το καθολικό, θυμάμαι ότι συνέπιπταν. Μεταξύ άλλων, πήγαμε τη Μεγάλη Παρασκευή σε μια εκκλησία, το ίδιο και την Ανάσταση. Δεν ξέρω ποιοι είναι πιο «χριστιανοί», αλλά εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι ο τρόπος με το οποίο προσέρχονταν οι άνθρωποι στις εκκλησίες. Σεβασμός και κατάνυξη.
Περιττό να αναφέρω ότι όλες τις ημέρες που βρεθήκαμε εκεί, αλλά και το βράδυ της Ανάστασης, δεν ακούστηκε μια κροτίδα.
Τη δική μας εικόνα τη διαβάσατε, την ακούσατε, την είδατε και φέτος. Στη Μεσσηνία είχαμε νεκρούς και ακρωτηριασμένους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Σαν να μη μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας. Δύο θάνατοι νέων παιδιών, τρεις ακρωτηριασμοί για ένα έθιμο; Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει τέτοιες και τόσες θυσίες…
Α.Π.
Τα εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυα
