Επίσκεψη σε μία λαϊκή γειτονιά της Καλαμάτας
Οι αριθμοί δείχνουν την αλήθεια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν να παρουσιάσουν την κοινωνία με… σάρκα και οστά. Προχθές το βράδυ δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα στην εφημερίδα, μέσω του οποίου μας παρουσιάστηκε η πραγματικότητα μιας οικογένειας. Γνώριμη μεν κατάσταση τα τελευταία χρόνια, αλλά και δραματική συνάμα.
Την επόμενη ημέρα, μετά τις απαραίτητες συνεννοήσεις, θελήσαμε να δούμε από κοντά τι συμβαίνει πίσω από την κουρτίνα του κέντρου της Καλαμάτας, σε μια λαϊκή της συνοικία, πίσω από την πλατεία της Αγίας Τριάδας.
Σκοπός μας να εξακριβώσουμε τα όσα ακούσαμε.
Επισκεφτήκαμε μια διώροφη κατοικία. Στον πάνω όροφο η σπιτονοικοκυρά, η κυρία Ελένη, και στο ισόγειο μια οικογένεια με τρία παιδιά, ένα εκ των οποίων με ειδικές ανάγκες. Οι άνθρωποι που διαμένουν μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο, αλλά και κάπως ντροπαλά. Πάντως, η κυρία του σπιτιού, η Ιωάννα, είχε φροντίσει να σφουγγαρίσει, να τακτοποιήσει το σπίτι, ίσως για να μη μας κάνει κακή εντύπωση.
Μετά τις πρώτες συστάσεις, το κλίμα μεταξύ μας χαλάρωσε και κάπου εκεί άρχισε η εξομολόγησή τους. Διαμένουν στο συγκεκριμένο σπίτι από τον Οκτώβριο του 2014. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα και η συνεργασία ιδιοκτήτη και ενοικιαστών αρμονική.
Τα προβλήματα άρχισαν το τελευταίο διάστημα, οπότε, σύμφωνα με την Ιωάννα και τον Νίκο (σ.σ. οι δύο συνομιλητές μου), δεν πλήρωσαν το ενοίκιο του Ιουνίου λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Από τότε ξεκίνησαν και οι προστριβές με την ιδιοκτήτρια. Σύμφωνα με τους ίδιους, δέχονταν καθημερινά φραστικές επιθέσεις οι ίδιοι και τα παιδιά τους, ενώ η σπιτονοικοκυρά έφτασε και στο ακραίο μέτρο να ζητήσει διακοπή της ηλεκτροδότησης της οικίας, αφού το ρολόι είναι στο όνομά της. Μάλιστα, όπως λέει σε κάθε τόνο, δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί, αλλά θα προχωρήσει και σε διακοπή του νερού!
Το ζευγάρι εξάντλησε όλα τα μέτρα, επισκέψεις στη ΔΕΗ, στην Αστυνομία, σε εισαγγελέα, αλλά αποτέλεσμα δε βγήκε. Όντας άρρωστοι και οι δύο (σ.σ. υπάρχουν σχετικά ιατρικά έγγραφα), δε φαίνονται ικανοί να δουλέψουν και συντηρούνται από την καλοσύνη των ξένων, φίλων και γειτόνων. Και μερικών κομμάτων και βουλευτών. Για παράδειγμα, το ενοίκιο του Ιανουαρίου πληρώθηκε από τη “Χρυσή Αυγή”, ενώ και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχύσει την οικογένεια. Τους ρώτησα γιατί δε φεύγουν από το σπίτι- βασανιστήριο. Μου απάντησαν ότι χρειάζονται χρήματα για τη μετακόμιση, χρήματα για το νέο σπίτι, κι αυτά δεν υπάρχουν.
Εν τω μεταξύ, λόγω του εισοδήματος που δηλώνουν έτυχαν μέριμνας του νόμου που ψήφισε η νέα κυβέρνηση για την επιδότηση ενοικίου και την παροχή κάποιων υλικών αγαθών, αλλά θα πρέπει η ιδιοκτήτρια να συνεργαστεί ώστε να προχωρήσει η διαδικασία. Αυτό, όμως, φαίνεται αδύνατο, μια και οι σχέσεις των δύο πλευρών είναι πλέον… πολεμικές.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Θελήσαμε να μιλήσουμε και με την κυρία Ελένη, ώστε να καταλάβουμε για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά. Στην αρχή μάς φέρθηκε επιθετικά. Στη συνέχεια μάλλον το ξανασκέφτηκε (;) και θέλησε να μας διηγηθεί τη δική της ιστορία.
Τα όσα μας είπε δεν είχαν καμία σχέση με τα λεγόμενα του Νίκου και της Ιωάννας. Παράπονα για απλήρωτα ενοίκια, ρεύμα. Μας είπε ότι το μοναδικό της εισόδημα, αν και έχει υποβάλει αίτηση για σύνταξη, χωρίς όμως να έχει πάρει απάντηση ακόμα, είναι τα χρήματα από τους ενοικιαστές. Με αυτά συντηρείται, παίρνει φάρμακα και γενικώς επιβιώνει.
Τόνισε ότι το μόνο που θέλει είναι να φύγουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι από το σπίτι της. Μετά άλλαξε λίγο στάση και μας είπε ότι αν πληρώνουν κανονικά, ας μείνουν.
Δεν πρόκειται να πάρουμε θέση για τα παραπάνω. Αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν τρία παιδιά, τα οποία ζουν σε μία καθημερινή κόλαση, όσο ψύχραιμος και να είσαι, σκέφτεσαι διαφορετικά. Ο λόγος, επομένως, που αποφασίσαμε να δημοσιοποιήσουμε το συγκεκριμένο θέμα είναι για να υπάρχει ένα γραπτό κείμενο, που, αν μη τι άλλο, περιγράφει την ανάγκη παρέμβασης από κάποια υπηρεσία. Γιατί η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Ούτε, βεβαίως, μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να κάνουμε ότι δε βλέπουμε. Κι αυτό γιατί, όπως είχε πει και ο Αριστόβουλος Μάνεσης, «[…] Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε η σιωπή δεν είναι “χρυσός”. Είναι “λίβανος και σμύρνα”. Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση: “ο σιωπών δοκεί συναινείν”, qui tacet consentire videtur κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Δεν έχω, λοιπόν, το δικαίωμα να σιωπήσω… ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται».
Όποιος ή όποια ενδιαφέρεται να βοηθήσει, μπορεί να επικοινωνήσει με την εφημερίδα για να βρεθεί ένας τρόπος.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
