Βραδιάζει νωρίς πια και το σκοτάδι επιτείνει την ένταση των εικόνων. Είμαι έξω από μία τράπεζα. Η ουρά είναι μεγάλη και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δε ρώτησα, αφού δεν είχα όρεξη για κουβέντες. Το σκοτάδι, όμως, δεν μπορεί να κρύψει την απελπισία στα μάτια αυτών που βρίσκονται στην ουρά.
Αν κάτι κατάφερε η κρίση είναι τα προβλήματα πλέον να είναι συλλογικά. Οι πρώτες δόσεις στην Εφορία έχουν ήδη δοθεί, ο ΕΝΦΙΑ έχει ήδη δημοσιοποιηθεί και κάτι ακούγεται για αύξηση στα τέλη κυκλοφορίας!
Απέναντι, ένας άστεγος ψάχνει στα σκουπίδια. Το σκοτάδι δεν μπορεί να κρύψει τα βλέμματα που τον ακολουθούν στην πορεία του προς τη λήθη. Είναι βλέμματα που από το 2010 έχουν εθιστεί στη φρίκη της απόλυτης φτώχειας. Ο άνθρωπος συνηθίζει την ομορφιά και εθίζεται στην ασχήμια. Και είναι πλέον πάρα πολλά τα χρόνια που ζούμε αυτό τον παρατεταμένο Χειμώνα της Οργής και της Απάθειας.
Ζούμε πλέον πέρα από τις γραμμές της όποιας δημοσιονομικής λογικής οικοδομεί το εξαίσιο αυτό οικοδόμημα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας. Έξι χρόνια μέσα στην ύφεση, με διαρκείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και διαρκείς αυξήσεις σε φόρους, προϊόντα και υπηρεσίες. Ζούμε πλέον τη δική μας συνολική ήττα.
Α.Π.
Ζούμε τη συλλογική μας ήττα…
