Για ακόμα μια φορά, σύνηθες δυστυχώς στη χώρα μας, το διαδίκτυο έγινε τόπος διαμάχης περί του ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο «ανθρωπιστής».
Προσωπικά, είμαι από αυτούς που ούτε το πρόσωπό μου έβαλα στη γαλλική σημαία, ούτε θέλησα να σχολιάσω τις απόψεις οποιουδήποτε, αλλά ούτε και να εκφράσω τις δικές μου…
Με τρομάζει ότι τα τελευταία χρόνια ο θάνατος σερβίρεται καθημερινά στην οθόνη μου… Είτε είναι νεκρά παιδάκια στο Αιγαίο… είτε είναι κομμένα κεφάλια στην Ανατολή… είτε είναι δημοσιογράφων που σατίριζαν με την πένα τους… είτε είναι το αίμα αθώων ανθρώπων που διασκέδαζαν μια Παρασκευή βράδυ, όπως κι εγώ… Έχω συνηθίσει πλέον τις εικόνες και, δυστυχώς, με φοβίζει ότι έχω μάθει να τις προσπερνάω εύκολα…
Δεν ξέρω ποιοι φταίνε, αλλά και να ήξερα, δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει την ημέρα που 150 αθώα άτομα έχουν εκτελεστεί εσύ να λες «μα ο Ολάντ έδωσε τα όπλα»… Εσύ να λες για τα παιδάκια στο Αιγαίο ή για το δράμα της Συρίας… Δηλαδή; Καλά τους έκαναν;
Είθισται να μας αγγίζουν περισσότερο πράγματα που μας αφορούν, όπως π.χ. διαφορετικά αισθανόμαστε το θάνατο ενός οικείου ανθρώπου από ενός αγνώστου. Δυστυχώς, αυτό που συνέβη στο Παρίσι μάς αφορά περισσότερο… Τόσο στο παρόν, καθώς στη θέση των θυμάτων θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε οι ίδιοι, ή οι φίλοι μας που βρέθηκαν εκεί, μιας και δε χτυπήθηκε πολιτικός στόχος, αλλά ο κοινωνικός ιστός μια πόλης στο κέντρο της Ευρώπης… Χτυπήθηκε, με απλά λόγια, ο «δικός μας» τρόπος ζωής… Μας αφορά, όμως, και στο μέλλον… καθώς το πιθανότερο είναι τα προσεχή χρόνια η Ευρώπη να αλλάξει και, δυστυχώς, οι προβλέψεις λένε ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο… Με κλειστά σύνορα… και περισσότερη ξενοφοβία είναι το πιθανότερο…
Γι’ όλα αυτά τώρα μου επιτρέπεται κι εμένα να λυπηθώ για ό,τι έγινε ή θα πρέπει να ζητήσω την άδεια του κάθε είδους «ξερόλα» του διαδικτύου;
Κ. Γαζ.
