Γιώργος Ανδρεαδάκης «Πρέπει να ξαναστείλουμε σχεδιασμένα, παραγωγικά, οικονομικά και πολιτιστικά ένα μέρος του κόσμου στην ύπαιθρο με την ύπαρξη ενός μελετημένου θεσμικού πλαισίου»
Παναγιώτης Γεωργουδής
Χρειάζεται άμεσα εθνικός σχεδιασμός στην ανάπτυξη της υπαίθρου, με στήριξη από το κράτος των μικρομεσαίων αγροτών, σύνδεση με την έρευνα του αγροτοδιατροφικού τομέα για την παραγωγή ανταγωνιστικών, ποιοτικών προϊόντων, σύνδεση της επιδότησης με τους πραγματικούς αγρότες που παράγουν, φτηνό ρεύμα, αφορολόγητο πετρέλαιο, ισχυρούς συνεταιρισμούς και αυτοοργάνωση και να παραμείνει ο ΟΓΑ. Αυτά πρεσβεύει ο οραματιστής και… μπαρουτοκαπνισμένος Γιώργος Ανδρεαδάκης
Είναι μάχιμος αγρότης, συνεταιριστικός υπάλληλος τριάντα χρόνια, συνδικαλιστής των εργαζομένων στην Ενωση Αγροτικών Συλλόγων Ηρακλείου (ΕΑΣΗ), επίτιμος πρόεδρος Τεχνολόγων Γεωπονίας Ανατολικής Κρήτης.
Πάλεψε μόνος του τους «πράσινους» αγροτοπατέρες και τα κομματικά καπελώματα που διέλυσαν το συνεταιριστικό εγχείρημα μαζί με τους «γαλάζιους», προβάλλοντας σε δύσκολες εποχές τη συνεταιριστικότητα και την αλληλεγγύη των αγροτών ως μόνη διέξοδο στα προβλήματά τους.
• Κύριε Ανδρεαδάκη, έχετε μια πλούσια εμπειρία και δράση στο αγροτικό κίνημα. Τι έχει συμβεί σε αυτόν τον νευραλγικό χώρο;
Πρέπει να προσεγγίζουμε το σύνθετο αγροτικό πρόβλημα με αναλυτική επιστημονική γνώση, με αίσθηση της πραγματικότητας, γιατί μόνο αυτή μπορεί να μας δείξει πώς να την αλλάξουμε, παίρνοντας υπόψη μας τη διαλεκτική σχέση χθες-σήμερα-αύριο.
Γιατί το χθες δίνει το σήμερα, το σήμερα με το χθες θα δώσουν το αύριο, το οποίο πρέπει να είναι ανατρεπτικό. Προς μια κατεύθυνση ανάπτυξης του αγροτοδιατροφικού τομέα και της υπαίθρου γενικότερα, σε βάση συνεταιριστική και πλατιάς συλλογικότητας.
Ο ατομισμός μάς κατέστρεψε. Αλλά αυτός δημιουργήθηκε από τις εγκληματικές πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων που τώρα κρύβονται, διέλυσαν την αυτονομία του συνεταιριστικού κινήματος, το κομματικοποίησαν, το χειραγώγησαν με τους γνωστούς αγροτοπατέρες, οι οποίοι έδρασαν προς ίδιον όφελος και ενάντια στα συμφέροντα των αγροτών.
• Οι αγρότες έχουν την παλιά δυναμική;
Οι αγρότες έχουν χάσει ένα μέρος από την κοινωνική, οικονομική και πολιτική τους βαρύτητα. Το 1955, το 54,5% του πληθυσμού ασχολούνταν με τη γεωργία.
Το 1970, το 40%. Σήμερα ίσως το ποσοστό να έχει φτάσει κάτω του 10%. Οι αγρότες που εξαπατήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια τώρα ζουν την ανασφάλεια και την πλήρη αβεβαιότητα τόσο για το εισόδημά τους όσο και για την ύπαρξη του ίδιου του επαγγέλματός τους.
Βλέπουν πως τα γεγονότα τούς ξεπερνάνε σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο (ΤΤΙΡ-ΚΑΠ κ.λπ.) και δεν έχουν στήριξη από πουθενά. Αισθάνονται πως έχουν ημερομηνία λήξης οι μικροί και μεσαίοι αγρότες που είναι η συντριπτική πλειονότητα του επαγγέλματος.
Τους έχει τεθεί άμεσα το ερώτημα τι θα γίνουν αυτοί και τα παιδιά τους, εργάτες γης, γκαρσόνια στα ξενοδοχεία, άνεργοι; Αυτά αισθάνονται ως μέλλον και είναι απελπισμένοι.
• Ο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός τι πρέπει να περιέχει;
Κατ’ αρχάς έχουμε μαζέψει το 50% του πληθυσμού σε μία πόλη, είμαστε παγκόσμιο φαινόμενο μαζί με το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Πρέπει να ξαναστείλουμε σχεδιασμένα, παραγωγικά, οικονομικά και πολιτιστικά ένα μέρος του κόσμου στην ύπαιθρο με την ύπαρξη ενός μελετημένου θεσμικού πλαισίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη του αγροτικού τομέα.
Κομβικό ζήτημα είναι η σύνδεση της έρευνας και της καινοτομίας με την αγροτική παραγωγή, για να πέσει το κόστος καλλιέργειας και να αναβαθμιστούν ποιοτικά τα προϊόντα με πλήρη τυποποίηση.
Πρέπει να υπάρξει εκπαίδευση αγροτών, αγροτοηγετών και γεωτεχνικών στις νέες μεθόδους καλλιέργειας στην παραγωγή τροφίμων και διατροφής σε σύνδεση με τα Πανεπιστήμια, τα Ερευνητικά Κέντρα και τα ΤΕΙ. Ο ΟΓΑ να παραμείνει αυτοτελής λόγω των αγροτικών ιδιαιτεροτήτων. Να δοθούν στους μικρομεσαίους αγρότες φτηνό ρεύμα και αφορολόγητο πετρέλαιο.
Σύνδεση της επιδότησης με την παραγωγή και τους παραγωγούς που παράγουν. Το προηγούμενο σύστημα επιδοτήσεων αλλοτρίωσε τους παραγωγούς και δημιούργησε έναν ατομισμό που ευνόησε το πολιτικό κατεστημένο, για να περάσει τις σάπιες επιλογές του.
Θέλαμε λάδι, έκαναν εισαγωγή από την Τυνησία χωρίς αντίσταση, όσπρια από την Τουρκία, κρασί από τη Χιλή, ντομάτες από την ΠΓΔΜ, λεμόνια Αργεντινής κ.λπ.
Σήμερα το 80% των προϊόντων που καταναλώνουνε το εισάγουμε. Δίνουμε περίπου 8 δισεκατομμύρια ευρώ για τις ανάγκες μας. Αυτό πρέπει να αντιστραφεί πλήρως και είναι δύσκολο.
Όλες αυτές οι αλλαγές πρωτίστως απαιτούν να σπάσει ο ατομισμός και να πάμε σε συλλογικές προσπάθειες αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης των αγροτών από τα κάτω και ισχυρούς συνεταιρισμούς με συμμαχία αγρότη-καταναλωτή.
Ταυτόχρονα χρειάζεται εθνικός διατροφικός σχεδιασμός με βάση την κρητική διατροφή που αποδείχθηκε πλήρως υγιεινή και μη καταναλωτική.
Αυτό το στοιχείο είναι συναρτημένο με την ευρύτερη πολιτισμική δομή μας και το ελληνικό τοπίο. Με πυρήνα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν νέο διατροφικό ευρωπαϊκό πολιτισμό.
«Χρειάζεται εθνικός διατροφικός σχεδιασμός»
