Μια εικόνα από τον καταυλισμό της Ειδομένης. Ένα μωρό μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο. Αυτοί, λοιπόν, είναι οι «απαιτητικοί και αγνώμονες» πρόσφυγες που, σύμφωνα με τον αρθρογράφο μιας καθημερινής εφημερίδας, φτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά «χωρίς κανένα αίσθημα ευγνωμοσύνης απέναντι στους οικοδεσπότες τους», αλλά «απαιτούν νερό και τροφή και φωνάζουν γιατί δεν τους τα παρέχουν αμέσως».
Αρκετοί από τους σχολιαστές του άρθρου, πιθανόν εμπνευσμένοι και από τα επιχειρήματα του συντάκτη του, ίσως να μη βλέπουν σ’ αυτή τη φωτογραφία ένα άστεγο μωρό, αλλά κάτι άλλο. Αποκρούοντας κάθε ίχνος συμπόνιας για τα παιδιά των προσφύγων, κάποιος γράφει: «Τα μωρά δεν μπορούν τώρα να πυροβολήσουν, πριν γίνει η σχετική εκπαίδευση και κατήχηση, αλλά πρέπει να περιμένετε περίπου μια δεκαετία».
Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα μωρό να κρατά ένα συσκευασμένο κρουασάν σαν να ’ταν κουδουνίστρα, καθώς τα μικρά του δάχτυλα δεν έχουν την επιδεξιότητα και τη δύναμη να σχίσουν το περιτύλιγμα.
Άλλοι όμως βλέπουν ένα μέλλοντα βιαστή ή βομβιστή ή κουκουλοφόρο δήμιο να κρατά ένα γιαταγάνι. Η σκιά του ναζισμού πέφτει βαριά και στα δικά μας χώματα…
Α.Π.
