Μαθήματα ζωής από τρεις 18χρονούς
Καλαμάτα-Θεσσαλονίκη με ποδήλατα και νεανική ορμή…
Μόλις τελείωσαν το Λύκειο, αλλά έζησαν ήδη μια αξέχαστη πολυεπίπεδη εμπειρία ολοκληρώνοντας έναν πραγματικό σύγχρονο άθλο, που πολλοί άνθρωποι δεν θα τολμούσαν και ίσως δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι μπορεί να γίνει πράξη. Ο Δημήτρης Κατάκος, ο Παναγιώτης Καρμίρης και ο Αναστάσης Κινινής παραδίδοντας μαθήματα θέλησης, τόλμης, ωριμότητας και εν τέλει ζωής ξεκίνησαν με τα ποδήλατά τους στις 28 Ιουνίου από την Καλαμάτα για να φτάσουν έπειτα από 14 ημέρες, στις 12 Ιουλίου, στη Θεσσαλονίκη, έχοντας διανύσει 1060 χιλιόμετρα, μέσα από περιφερειακούς και αγροτικούς ως επί το πλείστον δρόμους.
Με 80-100 χλμ. κατά μέσο όρο κάθε ημέρα και μεγαλύτερη διαδρομή τα 110 χλμ. Μυκήνες-Αλεποχώρι, οι τρεις 18χρονοι φίλοι στάθμευσαν μεταξύ άλλων σε Σπάρτη, Κοσμά, Άστρος, Μυκήνες, Αλεποχώρι, Θήβα, Κάτω Τιθορέα, Στυλίδα, Αλμυρό Βόλου, Βελίκα, Κατερίνη, Αλεξάνδρεια για να νιώσουν το μεσημέρι της Τρίτης 12/7 στην συμπρωτεύουσα την εμπειρία της συγκίνησης και της ολοκλήρωσης.
Κι όλα αυτά μέχρι το επόμενο μεγάλο ταξίδι, το δικό τους –το οποίο έχει σχεδόν αποφασιστεί ότι θα είναι του χρόνου στο εξωτερικό με μεγαλύτερη παρέα, καθώς πολλοί είναι αυτοί που «ζήλεψαν»…
Το εγχείρημά τους αποτελεί έμπνευση και φάρο όχι μόνο για τους συνομηλίκους τους, αλλά για όλους μας, δίνοντας το έναυσμα να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας, να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε στην καθημερινότητα, να ψάξουμε στα ενδιαφέροντα και τα βαθύτερα όνειρά μας την χαρά της ύπαρξης, να τολμήσουμε και να ξαναπιστέψουμε στον εαυτό μας και στον άνθρωπο.
Θέλω να συγχαρώ και να ευχαριστώ πολύ τον Αναστάση, τον Παναγιώτη και τον Δημήτρη τόσο για το δρόμο που άνοιξαν και σε μένα προσωπικά και για την παρακάτω συνέντευξη που επιβεβαιώνει ότι δεν είναι τυχαία παιδιά…
Ερ. Πώς ξεκίνησε και ποιος είχε την ιδέα γι’ αυτό το ταξίδι;
Παναγιώτης: Ήθελα από πολύ μικρός να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στην Ελλάδα. Η ανάγκη να δω καινούργια μέρη, κάτι διαφορετικό. Ήταν μια χρονιά που δίναμε πανελλήνιες, οπότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να ξεδώσουμε και να ξεσπάσουμε. Γιατί να μην το κάνω τώρα σκέφτηκα; Άρχισα να το οργανώνω από τα Χριστούγεννα κιόλας, σχεδιάζοντας διαδρομές, αλλά και για να το φέρουμε στους γονείς μας ήρεμα –γιατί και αυτό ήθελε πολύ χρόνο- και για όλα τα υπόλοιπα, τι θα τρώμε, που θα μένουμε κτλ.
Δημήτρης: Συμφώνησα εύκολα με την πρόταση, αλλά δεν πίστευα ότι θα φτάναμε. Ήθελα όμως να το δοκιμάσουμε. Έκανα ποδήλατο κάθε μέρα, αλλά τα χιλιόμετρα ήταν πάρα πολλά για πιστέψω εξ αρχής ότι θα φτάσουμε.
Αναστάσης: Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα και συμφώνησα από την πρώτη στιγμή και το πίστεψα από την αρχή. Απορώ πώς δεν το είχα προτείνει κι εγώ…
Ερ. Και γιατί Θεσσαλονίκη;
Παναγιώτης: Είναι μια πόλη που μου αρέσει πάρα πολύ και μετά την 5ήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου λίγο πριν τα Χριστούγεννα την ερωτεύθηκα σχεδόν. Από την άλλη έπρεπε να θέσω ένα στόχο, επιλέγοντας μια όμορφη και μεγάλη πόλη. Ήθελα κάτι πιο μακρινό από την Αθήνα κι έτσι η Θεσσαλονίκη ήρθε σχεδόν αυθόρμητα.
Ερ,. Γιατί αποφασίσατε να το κάνατε;
Παναγιώτης: Εκτός από το να ξεδώσουμε μετά τις Πανελλήνιες και να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, είναι μια εμπειρία που για κάποιο λόγο δεν σκέφτονται οι άνθρωποι να το κάνουν. Εμείς μέσα από αυτό το ταξίδι μάθαμε πάρα πολλά πράγματα: κερδίσαμε καινούργιες εμπειρίες, ξεπεράσαμε προσωπικούς φόβους, κολλήματα, κόμπλεξ. Μιλάγαμε με πολλούς ανθρώπους κάθε μέρα. Αυτά δεν τα κερδίζεις με ένα 5ήμερο στην Πάρο. Πίστευα ότι με τα ίδια λεφτά (περίπου 370-400 ευρώ μαζί με το αεροπλάνο της επιστροφής) θα μπορούσα να κάνω περισσότερες μέρες ένα πολύ πιο όμορφο ταξίδι, που θα άξιζε πολύ περισσότερο. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που το έκανα, για να κερδίσουμε ο καθένας μας προσωπικά.
Δημήτρης: Μου το πρότειναν οι φίλοι μου και συμφώνησα. Σκέφτηκα ότι θα κερδίζαμε εμπειρίες από το ταξίδι, θα βλέπαμε διάφορα μέρη και θα ήμασταν μόνοι μας.
Αναστάσης: Εγώ το είδα σαν μια δοκιμασία, που μου αρέσουν γενικότερα και έτσι ήταν για μένα και οι πανελλήνιες. Όπως είπαν και τα παιδιά ήταν ένα ταξίδι που υποσχόταν εμπειρίες πολλές. Γνωρίσαμε νέους ανθρώπους και είδαμε μια από τις πιο όμορφες χώρες, την Ελλάδα, από πάρα πολύ κοντά. Αναπνέαμε τον αέρα απ’ όπου περνάγαμε, ήρθαμε πολύ σε επαφή με τη φύση -που εμένα μου αρέσει πολύ- και σκέφτηκα ότι θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό και θα έβλεπα τον κόσμο από μια άλλη οπτική γωνία, αυτή του ταξιδιώτη, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Μπήκαμε στην ψυχολογία του ταξιδιώτη, ξεπερνώντας φόβους και πιστεύω μας άλλαξε πολύ.
Ερ. Πώς αντέδρασαν οι γονείς σας;
Δημήτρης: Η μητέρα μου δεν το πίστευε, νόμιζε ότι ήταν πλάκα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και επιμέναμε αγχωνόταν. Ο πατέρας μου το είδε εξ αρχής θετικά, αλλά ήθελε να πάμε πιο κοντά, όχι στη Θεσσαλονίκη. Να κάνουμε το γύρο της Πελοποννήσου για να δούμε και πώς είναι. Αλλά αυτό δεν «έπαιζε».
Τελικά συμφώνησε και η μητέρα μου, λέγοντας ότι αφού τελειώσαμε το Λύκειο μπορούμε να παίρνουμε μόνοι μας αποφάσεις και είμαστε πιο ελεύθεροι.
Παναγιώτης: Εμένα ο πατέρας μου στην αρχή είχε μια πολύ μεγάλη ένσταση, αλλά δεν θα μπορούσε να μην με αφήσει, καθώς είμαι κάπως ανεξάρτητος και ήξερε ότι θα πήγαινα ακόμη κι αν μου έλεγε όχι. Γι’ αυτό το είπα νωρίς, άρχισα να του μιλάω γι’ αυτό και σιγά σιγά το αποδέχθηκε. Σίγουρα ήταν πολύ φοβισμένος. Δεν τον έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο πολύ φοβισμένο, γιατί δεν φοβάται πολύ. Ήθελε να τον παίρνω τηλέφωνο κάθε μέρα και ανησυχούσε πιο πολύ για κακοποιά στοιχεία στο δρόμο ή για ατυχήματα.
Ο φόβος είναι λογικός, ιδιαίτερα για τους γονείς. Αιτιολογείται γιατί είναι κάτι άγνωστο που δεν το κάνει σχεδόν κανείς. Εμείς προσπαθήσαμε μέσα στην προετοιμασία που κάναμε να καταλάβουμε και πόσο επικίνδυνο είναι, ρωτώντας άλλους ποδηλάτες και ανθρώπους με ανάλογες εμπειρίες, οι οποίοι είχαν την ακριβώς αντίθεση αντίδραση. Μας έλεγαν να μην ανησυχούμε και τόσο, αλλά να είμαστε καλά προετοιμασμένοι και να έχουμε μια καλά σχεδιασμένη διαδρομή.
Αναστάσης: Οι δικοί μου ήταν γενικά πιο χαλαροί. Η μητέρα μου ανησύχησε αρκετά, αλλά ο πατέρας μου επειδή κάνει πολύ ποδήλατο, πηγαίνει κάμπινγκ και ξέρει από αυτά το πήρε πολύ πιο χαλαρά και πίστεψε από την πρώτη στιγμή ότι θα φτάσουμε. Το είχε κάνει και ήξερε ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Αλλά κι αυτός μου πρότεινε για πρώτο ταξίδι το γύρο της Πελοποννήσου, για να προετοιμαστούμε και να δούμε τις δύσκολες καταστάσεις.
Ερ. Οι δικοί σας φόβοι ποιοι ήταν;
Δημήτρης: Εγώ φοβόμουν ότι θα κουραζόμασταν, καθώς δεν είχαμε κάνει τα χιλιόμετρα και μάλιστα συνεχόμενα κάθε μέρα. Επίσης, μην μας τρακάρει κανένα αυτοκίνητο από αμέλεια.
Παναγιώτης: Είμαι υπερβολικά αισιόδοξος άνθρωπος και δεν είχα φόβους, απλώς κάποιες ανησυχίες που έφυγαν από τη δεύτερη μέρα, όπως τι θα τρώμε, αν θα καταφέρουμε να μένουμε σε ασφαλές μέρος το μεσημέρι ή που θα βρίσκουμε νερό. Όταν είδα πώς λειτουργούσε αυτό κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην φτάσουμε…
Αναστάσης: Κι εγώ είχα στο μυαλό τέτοιες απλές καθημερινές ανησυχίες. Αλλά αποδείχθηκε ότι είναι εφικτό με μια καλή φυσική κατάσταση και μια καλή οργάνωση.
Ερ. Το καλύτερο σημείο του ταξιδιού;
Δημήτρης: Ήταν όλη η διαδρομή πολύ ωραία, αλλά ξεχώρισα το κομμάτι από τον Κοσμά στο Λεωνίδιο, που ήταν μέσα στην φύση και μου άρεσε πολύ.
Παναγιώτης: Κι εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η διαδρομή. Από τον Κοσμά στο Λεωνίδιο έχει απίστευτα, μαγευτικά τοπία. Νομίζεις ότι δεν είσαι στην Ελλάδα. Αλλά επειδή είμαι και λάτρης της θάλασσας μου άρεσε προς τη Βελίκα μέχρι την Κατερίνη και τα τελευταία χιλιόμετρα που ήταν περισσότερο παραλιακή η διαδρομή.
Αναστάσης: Στις 14 ημέρες υπήρχαν σίγουρα πολλές εμπειρίες και πολλή πληροφορία. Μου άρεσε επίσης πολύ το σημείο Κοσμάς-Λεωνίδιο, αλλά και πολλά άλλα όμορφα μέρη. Όμως αυτό που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλα ήταν ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και ο τρόπος ζωής που κάναμε εκείνες τις μέρες και αυτό πιστεύω έκανε το ταξίδι τρομερό. Ζήσαμε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ερ. Το …απείκασμα σοφίας του ταξιδιού;
Δημήτρης: Ήμασταν μόνοι μας κι έπρεπε να κάνουμε τα πάντα…
Παναγιώτης: Κέρδισα πάρα πολλές σοφίες. Ο καθένας πρέπει να σκέφτεται τι τον κάνει χαρούμενο και όχι τι κάνουν οι άλλοι. Αντιμετώπισα πολλούς φόβους, όπως το να μιλάω πολύ πιο εύκολα στον κόσμο, δεν το έχω αυτό και γενικά είχα κάποια προβλήματα με τον κόσμο και κοίταζα πολύ τον εαυτό μου.
Αναστάσης: Είναι πολύ σημαντικό αυτό που είπε ο Παναγιώτης. Αν σου αρέσει κάτι πρέπει να ξεχωρίσεις και να λάβεις το ρίσκο της «απομόνωσης». Με το ταξίδι δεθήκαμε πολύ σαν παρέα, μεγάλη διαφορά από πριν, μάθαμε ο ένας τον άλλο πολύ καλύτερα. Μάθαμε ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας που είναι μια από τις πιο όμορφες χώρες στον κόσμο, η χώρα μας και δεν την έχουμε δει ακόμα, όπως πάρα πολύς κόσμος. Επίσης, μπήκαμε στη νοοτροπία του ταξιδιώτη, όχι του τουρίστα. Αλληλοεπιδρούσαμε με τους ανθρώπους, ό,τι θέλαμε το ρωτάγαμε, πολλοί άνθρωποι ήταν ανοικτοί σε συζήτηση και μας ρωτούσαν διάφορα πράγματα για το ταξίδι. Ελπίζω να δώσαμε δύναμη και σε μερικούς άλλους ανθρώπους που το σκέφτονται και δειλιάζουν επειδή ο περισσότερος το κόσμος το βλέπει ακραίο, ενώ για μένα ακραίο είναι να πηγαίνεις καθημερινά στο ίδιο καφέ και να κάθεσαι εκεί όλη μέρα.
Εμείς πήγαμε για το ταξίδι, δεν μας ένοιαζε η Θεσσαλονίκη, που ήταν απλώς ένα όριο για να σταματήσουμε. Ήταν κι ένα ταξίδι σε πνευματικό επίπεδο που μας έμαθε τόσα πράγματα που δεν μπορείς να τα μάθεις αλλιώς και θα βοηθούσε πάρα πολλούς ανθρώπους.
Κυρίως ως προς το ότι δεν πρέπει να αφήσεις τους φόβους σου να σε κυριεύουν, πρέπει να τους κυριεύεις εσύ. Υπήρχαν πιθανότητες να πάθουμε κάτι στο ταξίδι, αλλά αυτά τα αρνητικά ενδεχόμενα δεν πρέπει να μας σταματάνε.
Τέτοια ταξίδια, τέτοιες εμπειρίες σε βοηθούν να γίνεις πιο ενεργητικός και να βγεις από τη ζώνη της καθημερινής ρουτίνας και ασφάλειας. Και τότε μόνο αρχίζεις να ζεις πραγματικά και να νιώθεις ζωντανός…
Η πιο καλή στιγμή να το κάνεις είναι τώρα και όχι όπως λένε πολλοί αύριο, του χρόνου. Πάρε την πρωτοβουλία και καν’ το!
Ερ. Μετά την ολοκλήρωση του ταξιδιού οι φίλοι σας πώς σας αντιμετωπίζουν;
Παναγιώτης: Δεν άλλαξε η συμπεριφορά των φίλων μου. Σίγουρα έχουν μείνει έκπληκτοι, καθώς δεν το πίστευαν, όπως πάρα πολύς κόσμος, αν και ξέρουν ότι …κουβαλάω μια …ψιλοτρέλα κάνοντας πράγματα που ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Όσο προχωρούσαμε όμως έμειναν με …ανοικτό το στόμα, μας θαύμασαν, μας είπαν χίλια μπράβο και κάποιοι σκέπτονται να κάνουν κάτι ανάλογο.
Αναστάσης: Οι φίλοι μου ενθουσιάστηκαν και ένιωσαν περήφανοι.
Δημήτρης: Ρωτούσαν όλοι πώς το «καταφέρατε;», «αδύνατον να γίνει» και τέτοια. Είναι ωραίο όμως που κάποιοι δείχνουν ότι επηρεάστηκαν από το παράδειγμά μας και λένε ότι θέλουν να δοκιμάσουν.
Ερ. Τι αισθανθήκατε όταν φτάσατε στον προορισμό σας;
Παναγιώτης: Κυριαρχούσε ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης. Χάρηκα πάρα πολύ όταν φτάσαμε. Μου ήρθαν στο μυαλό ανάμεικτα συναισθήματα και εικόνες από τα μέρη και τις δυσκολίες που περάσαμε και ταυτόχρονα ένιωσα και μια μικρή λύπη ότι θα μου λείψει, παρ’ όλο που ήταν τόσο κουραστικό.
Αναστάσης: Συγκίνηση! Κοίταγα γύρω μου τη Θεσσαλονίκη και μου φάνηκε παράξενο γιατί συνήθως κάναμε αυτό το ταξίδι πιο γρήγορα με αεροπλάνο ή αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά ήταν άλλη η αίσθηση, απλώς παρατηρούσα τριγύρω και αναρωτιόμουν «τι έκανα;»
Δημήτρης: Από την Αλεξάνδρεια, 40 χλμ. πριν τη Θεσσαλονίκη, πόναγε πάρα πολύ το πόδι μου και πήγαμε πάρα πολύ αργά. Προσπαθούσα όσο μπορούσα να τελειώσει ο στόχος. Αν υπήρχε μια μέρα ακόμη ίσως δεν θα άντεχα. Για μια εβδομάδα μετά δεν περπατούσα καθόλου.
Τελικά τα κατάφερα κι έτσι. Κρατάω τα ωραία του ταξιδιού και όχι τον πόνο και μάλλον θα το ξανάκανα.
Μερικά μυστικά οργάνωσης για επίδοξους ταξιδιώτες
Τέλος τα παιδιά μας έδωσαν τις βασικές οδηγίες για όσους αποφασίσουν να επιχειρήσουν ένα τέτοιο ταξίδι. Οι ίδιοι είχαν προσαρμοσμένα σε θήκες στα ποδήλατά περίπου επιπλέον 10 κιλά βάρος που περιλάμβαναν ρούχα, υποστρώματα, σνακς, νερά, είδη υγιεινής, ηλιακούς φορτιστές, φωτογραφική κ.α.. Επέλεγαν να μείνουν σε φθηνά ξενοδοχεία ή κάμπινγκ μακριά από τουριστικές περιοχές, ενώ είχαν καθορίσει λεπτομερώς το πρόγραμμα της ημέρας. Το πλέον σημαντικό είναι όμως ο σχεδιασμός της διαδρομής και σε αυτό βοηθάει ένα GPS, ενώ τα παιδιά χρησιμοποίησαν χάρτη της google, όπου είχαν μαρκάρει τους σταθμούς τους και έβλεπαν τις υψομετρικές διαφορές. Στα tips και το ότι πρέπει να επισημαίνονται τα ενδιάμεσα χωριά, ως πιθανοί σταθμοί όταν χρειάζεται. Στα must να έχουν οι επίδοξοι τολμηροί ταξιδιώτες μια μικρή επαφή με τη φύση και να επιλέγουν την παρέα τους με άτομα που ξέρουν ότι θα τα πάνε καλά και τους έχουν εμπιστοσύνη, καθώς η κούραση, ο ήλιος και τα διλήμματα στις διασταυρώσεις ή στα μέρη που θα μένουν μπορεί να οδηγήσουν σε καυγάδες και το πρόωρο τέλος του ταξιδιού. Στην περίπτωση του Δημήτρη Κατάκου, του Αναστάση Κινινή και του Παναγιώτη Καρμίρη οι διαφωνίες δεν έλειψαν, αλλά το μοίρασμα της περιπέτειας έχτισε επιπλέον μια ανεκτίμητη σχέση ζωής…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
