Οι άνθρωποι που συναντάμε στο διάβα μας κρύβουν ιστορίες που ακούραστα θα μπορούσαν να γίνουν οι πιο λαμπρές ταινίες όλων των εποχών, χωρίς το παραμικρό ίχνος ψέματος. Κάποιοι ίσως να περηφανεύονται για τον πλούτο, τα παλάτια και τα χρήματα που πέτυχαν να κάμουν στη ζωή τους, άλλοι έγιναν διάσημοι για την τέχνη ή την επιστήμη που υπηρέτησαν. Είναι, όμως, κάποια λιγοστά και ανυπότακτα πνεύματα που διάλεξαν να ζήσουν μέσα στην περιπέτεια, σα να τόχε γραμμένο η μοίρα και να τους έσπρωχνε στον πιο ριψοκίνδυνο δρόμο.
Ήρωες της ιστορίας δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ο Μανώλης Περίδης και ο Γιώργος Μανιάτης. Βρέθηκαν και οι δυο στη Λεγεώνα των Ξένων στις αρχές του ’60 στην Αλγερία.
Κι ενώ ο Μανώλης καμαρώνει για το μισθοφορικό στρατό και όπως χαρακτηριστικά μας λέει: «από εκεί μέσα έβγαιναν άνθρωποι»! Από την άλλη, ο Μανιάτης σιχάθηκε τη Λεγεώνα και τα έργα της, έτσι το 1961 πραγματοποίησε μια απίστευτη απόδραση, περπάτησε 21 ημέρες μέσα στην έρημο, ενώ εκείνη στιγμή ο δεκανέας Περίδης ήταν στα τάγματα που τον κυνηγούσαν κι αν τον έπιαναν, ήταν σίγουρο ότι θα τον εκτελούσαν!
Για τη Λεγεώνα των Ξένων ο Μανώλης έχει μόνο καλά λόγια, δεν άλλαξε όνομα ή υπηκοότητα, παρέμεινε Έλληνας, γνήσιο πνεύμα της Δωδεκανήσου, δεν έγινε Γάλλος, ενώ είχε αυτή τη δυνατότητα. Θυμάται τον «αχάριστο», όπως τον χαρακτηρίζει, Λεγεωνάριο Γιώργο Μανιάτη, τον Έλληνα κομάντο, που κατάφερε να αποδράσει από το Σίντι Μπελ Αμπές και το 1965 εργάστηκε ως δημοσιογράφος, στην εφημερίδα “Ελευθερία”, έδωσε και αρκετές συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο, περιγράφοντας τη δυστυχία που προκάλεσε η βαρβαρότητα της Λεγεώνα των Ξένων στην Αλγερία!
Ποιος ήταν αυτός ο Μανιάτης που τα έβαλε με τη Λεγεώνα των Ξένων και τη νίκησε; «Το 1957 κατατάχτηκα στη Λεγεώνα των Ξένων. Δικαιολογούμαι, γιατί ήμουν έφηβος… Και φασίστας. Και άρρωστα χριστιανός. Το 1961 λιποτάχτησα από τη Λεγεώνα των Ξένων. Και πάλι δικαιολογούμαι, γιατί δεν ήμουν πια έφηβος. Μήτε φασίστας. Μήτε άρρωστα χριστιανός….».
Γιώργος Μανιάτης.
Ο Γιώργος Μανιάτης γεννήθηκε στη Μεσσήνη το 1939, πρωτογιός της οικογένειας, στη συνέχεια ακολούθησαν ακόμη οκτώ αδέλφια, το 1945 η οικογένεια Μανιάτη θα μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα.
Σε ηλικία 17 ετών, απόφοιτος Γ’ Γυμνασίου, ο Γιώργος ήταν ένας απίστευτα δυνατός νέος με ατίθασο πνεύμα, θα ξενιτευτεί στο Βέλγιο και για ένα μικρό διάστημα δουλεύει στα ανθρακωρυχεία Waterschei. Το Δεκέμβρη 1957 θα υπογράψει στη Μασσαλία την πενταετή θητεία του στη Λεγεώνα των Ξένων και από τότε μέχρι τις αρχές του 1961 ήταν οπλίτης της Λεγεώνας.
Από την πρώτη στιγμή γνωρίζει την πειθαρχία της Λεγεώνας, αντιλαμβάνεται το λάθος, η συμμετοχή του σε έναν μισθοφορικό στρατό έγινε μέσα σε μια εφηβική παρόρμηση, ήταν ακόμη παιδί και ένα σωρό παραμύθια των μισθοφόρων τον έπεισαν και τον έκαναν να φορέσει τη στολή. Από την πρώτη στιγμή αντιστέκεται, μάλιστα ζήτησε να γίνει μουσουλμάνος για να καταλάβει τους Αλγερινούς, όμως εκείνοι του αρνήθηκαν.
Από την πρώτη μέρα στο Σίντι Μπελ Αμπές γεννήθηκε η ανάγκη να καταγράψει την εμπειρία του σε ένα ημερολόγιο, ένα βιβλίο, που ακόμη και σήμερα είναι ζωντανό! Εκείνο θέτει όλα τα ζητήματα, έκανε ερωτήσεις και ζητούσε με επιμονή τις απαντήσεις και ο Μανιάτης το υπηρέτησε πιστά, γέμισε τις διψασμένες λευκές σελίδες του. Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι αυτό το βιβλίο τον κράτησε στη ζωή.
Στις 7 Γενάρη 1961, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει την πενταετία και πάρει το απολυτήριο, δεν άντεξε την ανείπωτη βία της Λεγεώνας, λιποτάκτησε μαζί με τον Ιταλό Λεγεωνάριο Marco Zanchetta. Οι λιποτάκτες περπάτησαν 21 μέρες στη Σαχάρα δίχως φαγητό, χωρίς νερό! Θα φτάσουν στο σημείο να σέρνονται στην έρημο και να ξεδιψούν με τα ούρα τους!
Τελικά θα τα καταφέρνουν, η σωτηρία ήταν στα χέρια των Τουαερέγκ στη γειτονική Λιβύη κι εκεί τα προβλήματα δεν είναι λίγα. Θεωρήθηκαν κατάσκοποι και ο Μανιάτης έμεινε 2 μήνες φυλακή στην Τρίπολη, όσο για τη Λεγεώνα καταδικάστηκε ερήμην από το γαλλικό στρατοδικείο σε 10 χρόνια κάθειρξης. Τα επόμενα χρόνια γράφει με πάθος, δημοσιογραφεί και παρακολουθεί από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας.
Το 1963 συμμετέχει στην ίδρυση της νεολαίας Λαμπράκη. Συνδέεται με τον Β. Βασιλικό, τον Στ. Τσίρκα, τον Διον. Φωτόπουλο, συνεχίζει να πρωτοπορεί με την γραφή του. Το 1964 κερδίζει το πρώτο βραβείο ποίησης με θέμα την Ειρήνη.
Από την πρώτη μέρα της δικτατορίας θα κυνηγηθεί και ο Μανιάτης προσποιούμενος τον αδελφό του, τον Βαγγέλη και θα πετύχει να ξεφύγει από τα χέρια της ασφάλειας! Θα ταξιδέψει και θα ζήσει παράνομα στο Παρίσι αφού εκκρεμούσε η καταδίκη της Λεγεώνας. Μαζί με τον Πάμπλο συμμετέχει στην ίδρυση της οργάνωσης «Αντίσταση» και στην έκδοση εφημερίδας. Το 1968 φτιάχνει την οργάνωση «Ευρετήριο» και το 1970 ταξιδεύει στην Αμερική.
Μέχρι σήμερα έχει γράψει περισσότερα από 10 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα στηλιτεύοντας την κοινωνία, τους χαρακτήρες, τα πρότυπα, τους Θεούς, τα ανθρώπινα όρια και τους κατασκευασμένους κανόνες. Ο Γιώργος Μανιάτης εξακολουθεί να ζει στην Αθήνα, δεν έχασε το απίστευτο χάρισμα του, να βλέπει μπροστά, να ξεχωρίζει τα φάλτσα είδωλα-πρότυπα της κοινωνίας και με το δομημένο λόγο του, να μας κάνει κοινωνούς σε θέσεις που ίσως καταδικάζαμε!
Η γραφή του Μανιάτη από το πρώτο κιόλας βιβλίο του, το ημερολόγιο στην Αλγερία 1957-196, μοιάζει με υγρό, με το νερό, που έχει απόλυτη ανάγκη το ανθρώπινο σώμα. Απογειώνει την φαντασία, πλάθει και ανεβάζει εικόνες στα μάτια του αναγνώστη, μεταφέρει τα στιγμιότυπα σαν να χρησιμοποιεί μια κρυφή κινηματογραφική κάμερα και να καταγράφει σε ένα μαγικό φιλμ!
Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός το 1963 θα γράψει στον Ταχυδρόμο μια κριτική για το μοναδικό βιβλίο-ντοκουμέντο του Μανιάτη: «…Αν το βιβλίο του Ηλία Βενέζη “Νούμερο” είναι το χρονικό της προσφυγιάς, το βιβλίο του Μανιάτη είναι το χρονικό της μετανάστευσης! Μες στην καυτή κι αιματοβαμμένη Αλγερία, ο Μανιάτης αρματωμένος μέχρι τα μπούνια, αρνιέται να σκοτώσει. Κι είναι αυτή η αντίσταση του στον οργανωμένο φόνο, ότι δίνει στο ημερολόγιό του την διάσταση του σύγχρονου υπαρξιακού ήρωα…”.
Του Μανώλη Δημελλά, blogger της HuffPost
