Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Η Υπέρβαση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, θα παρουσιαστεί τo προσεχές Σάββατο 17 Δεκεμβρίου στις 7.00 μ.μ. στην Καλαμάτα, από το Άρδην και τον Πολιτιστικό Αντίλογο, στο Αμφιθέατρο της Νομαρχίας Μεσσηνίας.
Θα μιλήσουν ο συγγραφέας του βιβλίου και επικεφαλής του Κινήματος Άρδην, Γιώργος Καραμπελιάς, ο συγγραφέας και δικηγόρος Δημήτρης Ζέρβας και ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος, πρόεδρος του «Πολιτιστικού Αντιλόγου» Καλαμάτας. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση
Σε συνέντευξή του, ο συγγραφέας αναφερόμενος στην ανάγκη δημιουργίας του βιβλίου του σχολίασε: “Καθώς το εκκρεμές μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, πνευματική. Η Δύση μας αποδέχεται ως παρίες, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με εξαφάνιση.
Για την καταστροφή ευθύνονται αποφασιστικά και οι τρεις πυλώνες της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά, η Αριστερά. Με τον Σύριζα, η Αριστερά παράλληλα με την κατεδάφιση της εθνικής ταυτότητας ολοκληρώνει την εκχώρηση της δημόσιας οικονομίας, την αποσύνθεση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη μεταβολή της χώρας σε αποικία.
Έτσι, ενενήντα πέντε χρόνια μετά το 1922, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, κινδυνεύουμε με ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική κατάθλιψη. Στα επόμενα χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε ως ανεξάρτητο έθνος είτε θα ξεπεράσουμε τον «καημό της ρωμιοσύνης», επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
Στις σελίδες του βιβλίου ο Γ. Καραμπελιάς προτείνει «έναν εκσυγχρονισμό βασισμένο στη δική μας παράδοση». Αναλύοντας το πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα τονίζει:
“Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1816, ένας Αυστριακός ταγματάρχης, σε έκθεση του στον Μέττερνιχ, αναφέρεται στον Καποδίστρια: Η Ελλάς πρέπει κατά τον Καποδίστριαν να κηρυχθή ομοφώνως χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τα επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους… Κειμένη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοή η Ελλάς το νόημα της μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ από την άλλην πλευράν θα δέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων, δημιουργούσα κατ’ αυτόν τον τρόπον μίαν δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτήριον ισορροπίαν .
Σήμερα τίθεται και πάλι επιτακτικά, και ίσως για τελευταία φορά, το ζήτημα της μεταβολής μας σε έναν πολιτισμικό κινητήρα ανάλογο με το όραμα του Καποδίστρια, με τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσης».
Επί παραδείγματι, μια Διεθνής Φιλοσοφική Σχολή στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στα Στάγειρα. Ένα κέντρο ολιστικής ιατρικής στην Ιπποκρατική Κω. Ένα Ορθόδοξο Διεθνές Πανεπιστήμιο, συνδεδεμένο με το Άγιο Όρος στη Θεσσαλονίκη. Στα Αμπελάκια για τη συνεταιριστική ιδέα. Στην Ύδρα ή τον Πειραιά για τη ναυτοσύνη, για τη ναυπηγική στην Ερμούπολη, για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.ο.κ.
Αυτά προϋποθέτουν την ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του κράτους, ενώ στην παραγωγή, το κέντρο βάρους πέφτει σε προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής ειδίκευσης και όχι σε φτηνά προϊόντα με εισαγόμενο ανειδίκευτο εργατικό προσωπικό.
Προτάσεις ρεαλιστικές, χωρίς τεράστιες δαπάνες, πριν καν το τέλος των μνημονίων. Απαιτείται μόνο μια Πολιτιστική Επανάσταση, ενάντια στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που καθίσταται κυρίαρχο μετά το 1922 και ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια.
Ο λαός «καθημαγμένος από τη Δεξιά και προδομένος από την Αριστερά είναι υποχρεωμένος να απορρίψει τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του» γράφει. Κάτι τέτοιο, βέβαια, προϋποθέτει καθαρό μυαλό για ενδοσκόπηση και πλήρη συνειδητοποίηση της κατάστασης, ωστόσο. Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός είναι πλέον έτοιμος. Ο ίδιος σημειώνει: “Ελπίζω πως η ελληνική κοινωνία μετά την εθνομηδενιστική αριστερά, που ο ιστορικός της κύκλος τελειώνει, δεν θα πέσει στο αντίθετο άκρο της φασιστικής εθνοκαπηλίας. Η ελληνική κοινωνία, στην ιστορική της μνήμη, έχει ήδη αποθηκεύσει το προηγούμενο της δικτατορίας, έτσι ώστε να βγει, από την εποχή του πολιτικού μηδενισμού και του εθνομηδενισμού, προς έναν τρίτο, συνθετικό δρόμο πατριωτισμού, οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ελευθερίας. Κυριολεκτικώς, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά”.
Τέλος, σε κάποιο σημείο του βιβλίου υποσηρίζει: «…είτε θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση, είτε θα μεταβληθούμε σε ιστορική ανάμνηση…». Αναλύοντας την παραπάνω πρόταση δηλώνει: “Δυστυχώς δεν πρόκειται για φραστική υπερβολή αλλά για ρεαλιστική απεικόνιση των κινδύνων που απειλούν άμεσα τον ελληνισμό.
Η δημογραφική κατάρρευση, – οι θάνατοι είναι περισσότεροι κατά 40.000 από τις γεννήσεις και ο μέσος όρος ηλικίας είναι ήδη 44 χρόνια. Οι γεωπολιτικές προκλήσεις και η αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα, η μετανάστευση των νέων πτυχιούχων, η αυξανόμενη είσοδος μη ενσωματώσιμων πληθυσμών, δεδομένου ότι η Ελλάδα αποτελεί το σύνορο Ανατολής-Δύσης, η οικονομική απίσχναση, η πολιτιστική παρακμή – μας προδιαθέτουν για τα χειρότερα. Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 21, δεν θα μπορεί να επιβιώνει ως ανεξάρτητο κράτος και οι Έλληνες θα σκορπίσουν στην Ευρώπη και την Αμερική. Επομένως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εφησυχασμού.
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
