Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Η Υπέρβαση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, παρουσιάστηκε χθες στην Καλαμάτα, από το Άρδην και τον «Πολιτιστικό Αντίλογο» Καλαμάτας, στο αμφιθέατρο της Νομαρχίας Μεσσηνίας.
Μίλησαν ο συγγραφέας του βιβλίου και επικεφαλής του Κινήματος Άρδην, Γιώργος Καραμπελιάς, ο συγγραφέας και δικηγόρος Δημήτρης Ζέρβας και ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος, πρόεδρος του «Πολιτιστικού Αντιλόγου».
Στο τελευταίο του βιβλίο ο συγγραφέας, μεταξύ άλλων, τονίζει: “Να ’μαστε σήμερα, μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου εκατό χρόνων. Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό κράτος, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες.
Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και, όμως, μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην “Ανατολή της Δύσης”, τη Ρωσία, πνευματικά.
Στη συνέχεια, μετά το 1960, θα επανεμφανισθεί, απειλητική για τη μοίρα μας, η “Δύση της Ανατολής”, η Τουρκία, με το Κυπριακό, ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα το 1974, και υποχωρήσεων μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.).
Παράλληλα, η αναγκαστική συμμαχία με τη Δύση θα μεταβληθεί σε πλήρη αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: οι οποιεσδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου.
Κι όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν σε γερασμένο λαό, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Αλλά και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί, χωρίς να μας δώσει τη δυνατότητα να προσαρμοστούμε σταδιακά.
Το χειρότερο δε ήταν πως η εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εθελοντική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό και, για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι που κηρύττουν την ιστορική μας εξαφάνιση, κατ’ εξοχήν εκείνοι της Αριστεράς.
Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, πνευματική. Κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν, λοιδορούμενοι από Σκοπιανούς και Τσάμηδες. Η Δύση μάς αποδέχεται μόνον ως παρίες ενώ η ισλαμική Ανατολή μάς απειλεί με υποταγή και εξαφάνιση. Αίφνης, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων, ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας μοναδικής ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, καθημαγμένος από τη Δεξιά και προδομένος από την Αριστερά, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης. Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα».
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
