Υπό την «ιερή σκιά» της μονοκατοικίας της Φαρών το νέο κτήριο

Έχουν περάσει περίπου τρεις εβδομάδες από το σχόλιο για την κατεδάφιση της μονοκατοικίας στην οδό Φαρών (αριθμός 148, εφαπτόμενη με το προαύλιο του 4^ου Δημοτικού Σχολείου) και πλέον δεν υπάρχει εκεί κανένα ίχνος της… Από την πρώτη στιγμή τόσο η αναφορά όσο και το γεγονός -ως ένα ακόμη σημάδι μιας παλιάς εποχής που χάνεται- άγγιξαν πολύ κόσμο και στην εφημερίδα μας έφτασαν αρκετές παρατηρήσεις, ανάμεσα στις οποίες και της κας Πίκουλα, ανιψιάς της συζύγου του ιδιοκτήτη κ. Ξιάρχου, που μας διευκρίνισε ότι η οικογένεια Ρεμπουτζάκου νοίκιαζε το σπίτι, ενώ οι συγγενείς της που έχτισαν το σπίτι δεν είχαν τελικά την ευκαιρία να το κατοικήσουν, καθώς έμειναν μόνιμα στην Αμερική.
Ακόμη, εκτενέστατη και με συνοδευτικές φωτό, είναι η αναφορά του αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Μαστραγγελόπουλου για την κατασκευή, το αναπόφευκτο της κατεδάφισης, αλλά και με τη διαβεβαίωση ότι η νέα 5ώροφη πολυκατοικία θα ανεγερθεί με συναίσθηση της «ιερής σκιάς της θύμησης αυτού του καλαίσθητου κτηρίου μιας άλλης εποχής»:
«Μια πρόσθετη πληροφορία για το έτος κατασκευής του κτηρίου είναι πως μετά το …. «1936 ο Θεόδωρος Ξιάρχος κατόπιν διανομής που έγινε με τον αδελφό του, και αφού απέκτησε το 100% του οικόπεδου κατασκεύασε το εν λόγω κτήριο»
Σίγουρα το διάστημα του χρόνου κατασκευής κυμαίνεται μεταξύ του 1936 και λογικά πριν τον Πόλεμο καθώς στην αεροφωτογραφία του 1945 το κτήριο υπάρχει.
Δεν ήταν παραδοσιακό, δεν είχε ενταχθεί σε καμία από της λίστες των διατηρητέων κτηρίων της πόλης. Πριν από την άδεια κατεδάφισης, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία για τα κτήρια που είναι κατασκευασμένα προ του έτους 1955, χορηγήθηκε σχετική έγκριση από το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής.
Η κατεδάφιση έγινε με απόλυτη προσοχή και αν και εντός του νευραλγικού αυτού σημείου της πόλης δεν προκλήθηκε ιδιαίτερη αναστάτωση μέχρι και την αποπεράτωση του έργου. Σίγουρα όταν ένα κτήριο που είχε συνδεθεί τόσο πολύ με τον πολιτισμό και την παράδοση στην Πόλη μας, κατεδαφίζεται είναι σαν να γκρεμίζεται ένα κομμάτι των αναμνήσεών μας.
Παρόλα αυτά, όπως ήταν διαμορφωμένη η κατάσταση,
πρώτον το κτήριο αυτό είχε εγκαταλειφθεί στην μοίρα του από το 1986 και με σημαντικότατες βλάβες που είχε υποστεί από τους σεισμούς
δεύτερον οι πολυκατοικίες που είχαν κατασκευαστεί τόσο προς βορρά (εξαώροφο) όσο και προς το Νότο (τετραώροφη) είχαν εντελώς “εκγλωβίσει” το κτήριο με συνέπεια την αδυναμία ανάδειξής του, ακόμη και αν ήταν οικονομοτεχνικά εφικτή η επισκευή του.
τρίτον ο νέος ιδιοκτήτης αγόρασε από τον Ξιάρχο το έτος 2008 το εν λόγω ακίνητο, και αμέσως μετά η οικονομική κρίση ουσιαστικά αποτρέπει κάθε προσπάθεια για κάποια επένδυση.
Μόλα ταύτα βρισκόμαστε στο στάδιο των μελετών για την κατασκευή ενός κτηρίου υψηλής αισθητικής, μεικτής χρήσης, κατάστημα στο ισόγειο και κατοικίες στους ορόφους, πάντα με την σκέψη μου σαν μελετητής, και με το βάρος της ιερής σκιάς της θύμησης αυτού του καλαίσθητου κτηρίου μιας άλλης εποχής. 
Μετά τιμής,
Μαστραγγελόπουλος Κωνσταντίνος
Αρχιτέκτων».’
 
Της Χριστίνας Ελευθεράκη