Όταν περπατώ από τα δρομάκια πίσω από τον Άγιο Νικόλαο για να πάω ή να έρθω στην εφημερίδα, με πιάνει, σχεδόν μόνιμα, μια θλίψη όταν βλέπω την κατάσταση των όποιων διατηρητέων έχουν απομείνει στην πόλη. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν πηγαίνω μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά, στην Υπαπαντή.
Και μέσα σε όλα αυτά θυμάμαι έναν φίλο αρχιτέκτονα που μου έλεγε: «Τα διατηρητέα θέλουν αγάπη. Είναι σαν έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, που πονά παντού. Πας να κάνεις μια επισκευή και εμφανίζεται κάτι άλλο. Χρειάζεται σεβασμό και αγάπη το κτήριο, αρκετή μελέτη και μεγάλη υπομονή. Το αποτέλεσμα όμως σε ανταμείβει με τρόπο που δεν φαντάζεσαι».
Α.Π.
