Περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους και πεζόδρομους -και όχι μόνο-της Καλαμάτας αναγκάζομαι πολύ συχνά να κατέβω στο οδόστρωμα για να προσπεράσω ένα εμπόδιο, όπως ένα αυτοκίνητο ή μια μηχανή που παρκάρουν πάνω στο ήδη στενό πεζοδρόμιο, ή ένα ψυγείο περίπτερου, ή μια λακκούβα, ή καμιά σχάρα που πήραν πρόωρα για ανακύκλωση.
Στο μεταξύ όμως και λόγω κρίσης οι οδηγοί εξακολουθούσαν να ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, μη έχοντας αρκετά χρήματα για πάρκινγκ -ούτε για τις δόσεις του τζιπ- και τελικά λόγω υπερφορολόγησης, ούτε για τις κλήσεις του δήμου.
Μερικά περίπτερα έκλεισαν, άλλα ξηλώθηκαν, μόνο με την αποκατάσταση των λακκουβών δεν συμβαίνει τίποτα. Ανοήτως θεωρώ ότι στο Σύνταγμα της χώρας κάποτε θα προβλέπεται ότι η ύπαρξη λακκουβών είναι αντισυνταγματική. Υπάρχει βέβαια στο άρθρο 21 -περί ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων- παράγραφος για την προστασία ατόμων με αναπηρίες, αλλά δεν βλέπω γιατί πρέπει πρώτα να σακατευτώ, για να μεριμνήσει το κράτος για μένα, αντί να κλείσει ο δήμος τις λακκούβες του.
Στην παράγραφο 3 “το κράτος μεριμνά -λέει- για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για προστασία της νεότητας και του γήρατος, της αναπηρίας”… Αναρωτιέμαι, πρέπει να πατήσω τα 80 για να με προστατεύσει; Δεν φθάνει να είσαι άνεργος και φορολογούμενος συνταξιούχος;
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν, μερικά παραδείγματα που μου χαλάνε τη διάθεση και την καθημερινότητά μου..
Καλάμια στην οδό Σαλαμίνος, επί μήνες σπασμένες πλάκες στην οδό Φραντζή, οι φοίνικες στη Νέα Είσοδο εμποδίζουν την απρόσκοπτη διέλευση των αυτοκινήτων, στην οδό Γιαννιτσών η σκουριασμένη λαμαρίνα κείτεται επί χρόνια στο πεζοδρόμιο, στην οδό Ρουμελιώτη το πεζοδρόμιο είναι αδιάβατο…
Α.Π
