Συνεχίζουμε και αυτή την Κυριακή για την αριστερά και την ψευτο-αριστερά. Ποια η διαφορά τους;
Γενικά, η αριστερά πιστεύει ιδεολογικά στον κομμουνισμό/σοσιαλισμό. Δηλαδή, στη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (των μέσων που χρησιμοποιούνται για να παράγονται αγαθά και υπηρεσίες). Κι αυτά είναι το έδαφος, το κεφάλαιο και η εργασία. Επίσης, η αριστερά προτάσσει το συμφέρον της κοινωνίας έναντι του συμφέροντος του ατόμου. Και αυτά, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Μερικές πρακτικές που δεν μπορούν να χαρακτηρίζουν την αριστερά, αλλά μπορούν να χαρακτηρίζουν την ψευτο-αριστερά και οποιοδήποτε κακό συναπάντημα, είναι παραδειγματικά:
α) Το χάϊδεμα των τρομοκρατών και των ψευτο-αναρχικών. Υπάρχουν τρομοκράτες που σκοτώνουν, άλλοτε για λόγους ιδεολογικούς και άλλοτε για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Πρόκειται περί διεστραμμένων ή/και διαταραγμένων προσωπικοτήτων, που βρίσκονται σε αδιέξοδα. Επίσης, υπάρχουν ψευτο-αναρχικοί που καίνε και σπάνε για να πολεμήσουν το σύστημα. Σε αυτούς ανήκουν, συνήθως, καλο-κακο-μαθημένα παιδάκια, συνήθως, πλουσίων οικογενειών, και παιδάκια του λούμπεν προλεταριάτου. Όλα αυτά τα παιδάκια δεν έχουν κάνει τίποτα στη ζωή τους, γι’ αυτό και είναι ωσεί ανύπαρκτοι. Όμως, η ανυπαρξία δεν αντέχεται. Κάθε άνθρωπος έχει υπαρξιακή ανάγκη να βεβαιώσει την ύπαρξή του. Και τη βεβαιώνει μέσα από το επάγγελμά του, την τέχνη του, τις σχέσεις του κ.τ.λ. Ασφαλώς, την ίδια ανάγκη έχουν και αυτά τα παιδάκια (νοητικά), γιατί μπορεί να έχουν γίνει και παππούδες (ηλικιακά). Και την ανάγκη αυτή τη βεβαιώνουν με φωτιά και μπαλτά, καίγοντας και σπάζοντας.
Κάπου κάπου κάποια από αυτά τα «κοινωνικά αζήτητα» συλλαμβάνονται και οδηγούνται στα δικαστήρια. Και εδώ συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στα «αποτυχημένα» κράτη. Δηλαδή, η δικαιοσύνη είναι ανίκανη να δικάσει και, ασφαλώς, να καταδικάσει πρόσωπα που έχουν διαπράξει αποδεδειγμένα κακουργήματα. Γιατί; Διότι, μεταξύ άλλων, το ξεφτιλισμένο και ανίκανο κομματικό/πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ανωνυμία των μαρτύρων. Και δικαιολογημένα οι μάρτυρες φοβούνται να πάνε να καταθέσουν, γιατί φοβούνται μην τους σκοτώσουν οι κακούργοι.
Επίσης- και εν προκειμένω αυτό έχει σημασία- πολλά στελέχη της ψευτο-αριστεράς, πολλές φορές, τρέχουν στα δικαστήρια για να παραστούν ως μάρτυρες υπεράσπισης προσώπων, που έχουν διαπράξει τρομοκρατικές πράξεις ή ψευτο-αναρχικούς, που τα έχουν κάψει και τα έχουν σπάσει. Και τελικά, η δικαιοσύνη αθωώνει αυτούς που έχουν συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να διαπράττουν εγκλήματα, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων! Δηλαδή, και η δικαιοσύνη φοβάται να κάνει τη δουλειά της.
β) Η αλλοίωση των αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών. Οι μεγαλύτεροι έζησαν κάποιες λαμπρές στιγμές του φοιτητικού κινήματος με πρωτοπόρα την «Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας» (ΕΦΕΕ). Όμως, τα χρόνια πέρασαν και από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας έγινε πρώτη δύναμη σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές/ τμήματα. Έκτοτε, διαλύθηκε η ΕΦΕΕ. Γιατί; Διότι οι διάφορες ψευτο-αριστερές παρατάξεις, αφενός, νοθεύουν τα αποτελέσματα των εκλογών, και αφετέρου αρνούνται το σχηματισμό της ΕΦΕΕ. Γιατί; Διότι, ακριβώς, δεν τους αρέσει, που η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας είναι πρώτη δύναμη και, ως εκ τούτου, θα κυριαρχεί στην ΕΦΕΕ.
Και βέβαια, οι διάφορες ψευτο-αριστερές φοιτητικές ομαδούλες, μη μπορώντας να ξεχάσουν την κομμουνιστική/ολοκληρωτική ιδεολογία τους, συνεχίζουν και κάνουν κουμάντο στα πανεπιστήμια. Αν και πρόκειται για ασήμαντες μειοψηφίες, εν τούτοις, συνεχίζουν να βιάζουν τα πανεπιστήμια. Έτσι για παράδειγμα: καταλαμβάνουν κτήρια και αίθουσες διδασκαλίας, διαλύουν συνελεύσεις και μαθήματα φοιτητών, χτίζουν γραφεία καθηγητών, καταστρέφουν εξοπλισμούς των πανεπιστημίων. Λυμαίνονται τα πανεπιστήμια. Αυτά κάνουν στα πανεπιστήμια οι ψευτο-αριστερές/ ολοκληρωτικές ομαδούλες, το αναρχο/φασιστικό συναπάντημα. Και όλα αυτά ατιμωρητί.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα, συνήθως, ψευτο-αριστεροκρατείται και παραμένει θεατής των τεκταινομένων, είτε από ανικανότητα είτε από λόγους ιδεολογικής συγγένειας. Και η κατάρρευση του δημόσιου πανεπιστημίου συνεχίζεται με φυσικό και ηθικό αυτουργό το συνονθύλευμα της ψευτο-αριστεράς. Διότι αυτό που περιγράψαμε παραπάνω μόνο αριστερά δεν είναι. Αν υπάρχουν πραγματικοί αριστεροί που θεωρούν ότι τα παραπάνω εγκλήματα ταιριάζουν στην αριστερά, τότε είτε εμείς είτε αυτοί χρειαζόμαστε επειγόντως ψυχιατρείο. Όχι σαν και αυτά του άλλοτε υπαρκτού/ανύπαρκτου σοσιαλισμού, αλλά κανονικό ψυχιατρείο, όπου θεραπεύουν ψυχικές διαταραχές.
Επίσης- κι αυτό έχει σημασία- πολλά στελέχη της ψευτο-αριστεράς, πολλές φορές, υποστηρίζουν ή/και πρωτοστατούν στο βιασμό του πανεπιστημίου.
Από τα παραπάνω προκύπτει η διαφορά αριστεράς και ψευτο-αριστεράς. Σήμερα, δυστυχώς, σε όλο σχεδόν το δημόσιο χώρο (πολιτική, συνδικαλισμός, πανεπιστήμια, πολιτισμός κτλ.) κυριαρχεί η ψευτο-αριστερά. Μια ψευτο-αριστερά με αναρχο/φασιστική ιδεολογία, που έχει κάνει επάγγελμα το διαρκή βιασμό της κοινωνίας.
Γι’ αυτό και είναι ζητούμενο μια πραγματική αριστερά, που θα σέβεται τη δημοκρατία, που θα αγωνίζεται, με λόγο και πράξη, για την ανέλιξη του ατόμου και της κοινωνίας.
Κάθε Κυριακή με Θάρρος
Γράφει ο Παύλος Μάραντος*
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
Άλλο αριστερά και άλλο ψευτο-αριστερά [2]
Άλλο αριστερά και άλλο ψευτο-αριστερά
Κατά καιρούς αναφερόμαστε στην ψευτο-αριστερά. Θεωρώ ότι χρειάζονται εξηγήσεις, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, από τους αναγνώστες.
Από την αρχή δηλώνουμε, ρητά και κατηγορηματικά, ότι σεβόμαστε την αριστερά, όπως σεβόμαστε την δεξιά, το κέντρο και άλλους κομματικούς σχηματισμούς, που σέβονται και λειτουργούν στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επιπλέον, θεωρούμε, ότι τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά, ως πολιτικοί σχηματισμοί και ρεύματα σκέψης, είναι απαραίτητα για τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Ποια λοιπόν είναι η ψευτο-αριστερά; Μεταξύ άλλων, σχηματικά και όχι ιεραρχικά και εξαντλητικά, είναι:
Α) Οι κάθε λογής μπαχαλάκηδες. Όλοι αυτοί, που σε κάθε πορεία, διαδήλωση κτλ. σπάνε, καίνε, πετάνε πέτρες και μολότωφ στους αστυνομικούς κτλ. Δηλαδή, τα κάνουν μπάχαλο για το κέφι τους, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν.
Β) Τα αναρχο-φασιστάκια των Εξαρχείων. Πολλοί μιλούν για κράτος ή για άβατο των Εξαρχείων. Μπορεί να είναι υπερβολές, αλλά έχουν κάποια δόση αλήθειας. Ασφαλώς, η δημοκρατία δέχεται και αυτούς που την πολεμούν, αλλά προστατεύεται από αυτούς που την βιάζουν. Αλλά, στη δημοκρατία καμιά ομαδούλα δεν έχει ιδιαίτερη μεταχείριση. Καμιά ομαδούλα δεν έχει άσυλο.
Γ) Οι καταληψίες πανεπιστημίων και σχολείων. Κάθε λογής ομαδούλα με αριστερή ταμπέλα και ολοκληρωτική νοοτροπία καταλαμβάνει κάποιες αίθουσες στο πανεπιστήμιο ή στο σχολείο. Εμποδίζει τη λειτουργία του πανεπιστημίου ή του σχολείου. Βρωμίζει και καταστρέφει δημόσια περιουσία. Και η πολιτεία είναι ανίκανη να πράξει τα αυτονόητα.
Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται διάφορες ομαδούλες που εμποδίζουν τους φοιτητές να ψηφίσουν, που αρπάζουν τις κάλπες, που αλλάζουν τα εκλογικά αποτελέσματα, που αρνούνται να δεχτούν τα πραγματικά αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Τριάντα και πλέον χρόνια ο αριστερός φασισμός-ολοκληρωτισμός εμποδίζει την συλλογική έκφραση των φοιτητών, μέσω των εκλογών.
Δ) Τα φασιστάκια τύπου «Ρουβίκωνα». Κάποιοι παρασάνταλοι, αριστερής ταμπέλας, θέλουν να πάρουν στα χέρια τους τον νόμο και τη δικαιοσύνη. Έτσι, όταν κάποιος πολίτης ή κάποια επιχείρηση παρεκκλίνει από τις θεωρίες και τις αντιλήψεις τους, επεμβαίνουν με βαριοπούλες και τα κάνουν γυαλιά-καρφιά. Και εδώ η πολιτεία είναι ανίκανη να προστατέψει τους πολίτες και τις επιχειρήσεις από τις καταστροφές των καταστροφέων.
Ε) Οι βάνδαλοι των ακυρωτικών μηχανημάτων του μετρό. Αυτή η ομαδούλα καταστρέφει τα καινούργια μηχανήματα για το ηλεκτρονικό εισιτήριο στο μετρό. Και αυτό, γιατί διαφωνεί με τον εκσυγχρονισμό των μηχανημάτων, γιατί θέλει δωρεάν μετακινήσεις στο μετρό. Μια πρακτική, που θυμίζει τους Λουδίτες, δηλαδή τους εργαζόμενους και τους λοιπούς, οι οποίοι, στην περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, αντιδρούσαν και κατέστρεφαν τις μηχανές, για να μην χάσουν τη δουλειά τους.
Στ) Οι κουκουλοφόροι και οι εγκληματίες-άπιαστοι μέχρι σήμερα- της τράπεζας Μαρφίν. Εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια έχουμε το φρούτο της κουκούλας. Βέβαια, η δημοκρατία δεν θέλει κουκούλες. Μόνο τα αναρχοφασιστάκιακαι οι κάθε λογής εγκληματίες θέλουν κουκούλες. Και να μην ξεχνάμε: η κυβέρνηση Σαμαρά με νόμο -ορθώς- ποινικοποίησε τις κουκούλες. Αλλά, ο κ. Τσίπρας κατάργησε αυτόν τον νόμο, ώστε οι κουκουλοφόροι να δρουν ανενόχλητοι.
Ζ) Οι ακτιβιστές κάθε λογής που παρανομούν. Στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνονται διάφορες ομαδούλες, με ποικίλες δραστηριότητες, άλλοτε εμφανείς και άλλοτε αφανείς. Αυτοί που εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς, αυτοί που εμποδίζουν συνελεύσεις και συγκεντρώσεις, κινήματα τύπου «Δεν πληρώνω» κτλ., ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Βέβαια, όταν δεν υπάρχει παρανομία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όμως, όταν υπάρχει παρανομία, -και μάλιστα επαναλαμβανόμενη- υπάρχει πρόβλημα. Αν κάποιοι ακτιβιστές θέλουν να αλλάξει κάτι (π.χ. να καταργηθούν τα διόδια), πρέπει να πείσουν την κυβέρνηση και κατ’ επέκταση την βουλή, να αλλάξει ο νόμος που επιβάλλει διόδια. Στις δημοκρατίες, ο νόμος θεσπίζεται και καταργείται μόνο από τη βουλή. Ποτέ από το πεζοδρόμιο. Τόσο απλά.
Ασφαλώς, οι παραπάνω αναφερόμενες συμπεριφορές δεν αποτελούν αριστερή λογική και πρακτική. Όμως, επειδή, πολλές από αυτές τις ομαδούλες επικαλούνται την αριστερή ιδεολογία τους, γι’ αυτό γίνεται λόγος για ψευτο-αριστερά. Και όσοι αποδέχονται τα παραπάνω, ανήκουν στην ψευτο-αριστερά.
Τέλος, κάποιοι αυτοχριζόμενοι αριστεροί δηλώνουν δημόσια, ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί το μέσο για την ολοκληρωτική κατάκτηση της εξουσίας. Δηλαδή, έχουν στόχο να επιβάλλουν το κομμουνιστικό-μονοκομματικό-ολοκληρωτικό σύστημα. Αν αυτό θέλουν, αυτός ο εκφασισμός είναι κίνδυνος για την αριστερά και επικίνδυνος για τη δημοκρατία.
* Γράφει ο Παύλος Μάραντος
* Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
