Στα πάτρια εδάφη ο Δημήτρης Καπόγιαννης, ο επιστήμονας που υπόσχεται ότι θα νικήσει το Αλτσχάιμερ

Στα πάτρια εδάφη ο Δημήτρης Καπόγιαννης, ο επιστήμονας που υπόσχεται ότι θα νικήσει το Αλτσχάιμερ

Στην Καλαμάτα βρίσκεται αυτή την περίοδο, και, θα παραμείνει μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου περίπου, ο διεθνούς φήμης νευροεπιστήμονας Δημήτρης Καπόγιαννης. Το “Θάρρος” είχε, χθες, μια πρώτη επαφή μαζί του, η οποία θα ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες.
 
Το έργο του
Για το επιστημονικό του έργο έχουν γραφεί εκατοντάδες άρθρα και παρουσιάσεις. Μια βόλτα στο διαδίκτυο, να κάνει κάποιος θα καταλάβει. Σε ένα από τα δημοσιεύματα διαβάζουμε: “Μία εξέταση αίματος που δημιούργησε Καλαματιανός ερευνητής στις ΗΠΑ, μπορεί να εντοπίσει την πιθανότητα εκδήλωσης της νόσου Αλτσχάιμερ ακόμα και δέκα ολόκληρα χρόνια πριν εκδηλωθεί με ποσοστό επιτυχίας 100%!
Η αποκάλυψη των αποτελεσμάτων της νέας εξέτασης έγινε στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου Νευρολογίας στην Ουάσινγκτον και επιτρέπει στους πάσχοντες να αντιμετωπίσουν την ασθένεια στα πρώιμα στάδια με μεγαλύτερη επιτυχία.
Νωρίτερα φέτος είχε ανακοινωθεί και άλλη εξέταση αίματος που είχε ποσοστό επιτυχίας 90% στον εντοπισμό των πρώτων δειγμάτων της νόσου, μέσω της καταγραφής 10 ειδικών πρωτεϊνών, η εξέταση του Δρ. Δημήτρη Καπόγιαννη είναι πολύ πιο αποτελεσματική.
Για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του, ο Δημήτρη Καπόγιαννης, από το Αμερικανικό Ινστιτούτο της Γηριατρικής, δοκίμασε το τεστ σε εθελοντές με διαπιστωμένη ή μη τη νόσο. Είκοσι, είχαν πλήρη πνευματική διαύγεια άλλοι είχαν διαβήτη και 84 ήταν υγιείς.
Συλλέχθηκαν δείγματα αίματος από όλους και συγκρίθηκαν με άλλα δείγματα, ασθενών που είχαν παρθεί δέκα χρόνια νωρίτερα. Ενώ στα δείγματα των καταγεγραμμένων ασθενών με τη νόσο βρέθηκε αυξημένη ποσότητα της πρωτεΐνης IRS-1, ανακαλύφθηκε ότι η ίδια αυξημένη παρουσία είχε καταγραφεί και στα παλαιότερα δείγματα όταν η ασθένεια δεν είχε ακόμα εκδηλωθεί.
Η αυξημένη παρουσία της IRS-1 ήταν τόσο σαφής, ώστε η ερευνητική ομάδα μπόρεσε με ακρίβεια να διαχωρίσει τα δείγματα που ανήκαν σε υγιείς ασθενείς, αυτά των εθελοντών με Αλτσχάιμερ και αυτά των ασθενών με διαβήτη.
‘Καταφέραμε να καταγράψουμε και να διαχωρίσουμε με απόλυτη ακρίβεια το κάθε περιστατικό’, είπε ο Δημήτρης Καπόγιαννης στο συνέδριο. Τώρα, το επόμενο βήμα για την ομάδα του, είναι η δοκιμή της συγκεκριμένης εξέτασης αίματος σε πολύ ευρύτερο πεδίο ασθενών και μη και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
 
 
Η ιστορία του μέχρι την κορυφή 
Η ιστορία του θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ξεκινά, όταν ο πατέρας του Ιωάννης, εκτίοντας μέρος της στρατιωτικής του θητείας στις Σέρρες, γνωρίζει τη μητέρα του Αγγελική.
Η συνέχεια είναι λογική. Έρωτας, γάμος, οικογένεια. Το ζευγάρι επιστρέφει στη Μεσσηνία, αλλά ύστερα από κάποιο διάστημα μετακομίζει στον Πειραιά. Εκεί μεγάλωσε ο Δημήτρης. Η αγάπη του για το διάβασμα και την έρευνα ήταν από τα πράγματα που τον ξεχώριζαν. Τελειώνει το σχολείο, την Ιατρική και υπηρετώντας τη θητεία του στο Ναυτικό γνωρίζει κάποιον φίλο του, ο οποίος του σπέρνει την ιδέα για τις ΗΠΑ.
Το 2002 τον βρίσκει στο… κέντρο του κόσμου, της έρευνας και της τεχνολογίας. Πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά και αμέσως αρχίζει να ξεχωρίζει. Σήμερα πια έχει φτάσει στην κορυφή και αναγνωρίζεται από τον ιατρικό κόσμο.
Σε προηγούμενη παρουσίασή του, πάλι από τις σελίδες του “Θ”, είχαμε ρωτήσει τη μητέρα του, την κυρία Αγγελική πώς νιώθει ως μάνα που το παιδί της λείπει από την εστία της: «Θα ήταν παράδοξο να ισχυριστώ ότι δε μας λείπει. Παρ’ όλα αυτά, βλέποντας την πορεία του δεν μπορούμε να μείνουμε στην έλλειψή του. Είμαστε υπερήφανοι για τα όσα έχει καταφέρει.
Εξάλλου, έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο στην Ελλάδα και στην Καλαμάτα, ενώ και εμείς πηγαίνουμε, όποτε μπορούμε, και τον βλέπουμε. Δε σας κρύβω ότι ο Δημήτρης θα ήθελε να επιστρέψει στη χώρα του, αλλά, όπως γνωρίζουμε όλοι μας, οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες που υπάρχουν για να συνεχίσει το έργο του είναι ελάχιστες έως μηδαμινές».
Η κυρία Αγγελική, όμως, δεν είχε διάθεση να μιλήσει και πολύ για το παιδί της. Άνθρωπος μετρημένος και ήπιων τόνων θέλησε να κλείσουμε τη συζήτηση σ’ αυτό το σημείο.

Του Αντώνη Πετρόγιαννη