Η θεματική αντιπεριφερειάρχης Ντίνα Νικολάκου “ξυφουλκεί”, για ακόμα μία φορά, εναντίον όλων, με αφορμή τις πρόσφατες φονικές πλημμύρες στην Αττική, αλλά βγάζει…λάδι, όπως πάντα, την Περιφέρεια Πελοποννήσου, ισχυριζόμενη ότι κάνει τη δουλειά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την αντιπλημμυρική προστασία της περιοχής μας.
Δεν θα μπούμε στον κόπο να κρίνουμε τις παρεμβάσεις που υλοποιούνται. Τόσο η ίδια, όμως, όσο και ο περιφερειάρχης, αποτελούν μέρος ενός συστήματος που “έπνιξε” και θα συνεχίσει να το κάνει, τη χώρα.
Το μέτρο της ευθύνης, λοιπόν, κάθε πολιτικής ηγεσίας καθορίζεται από το πώς αντιμετωπίζει το εκάστοτε πολιτικό πρόβλημα. Μια θεομηνία, ένα μετεωρολογικό φαινόμενο δεν είναι πολιτικό πρόβλημα.
Μετατρέπεται, όμως, σε πολιτικό, όταν η αιτία της πλημμύρας και της καταστροφής που επακολουθεί δεν είναι – μόνο – η θεομηνία, αλλά οι εργολαβικές αυθαιρεσίες, το κράτος των φωτογραφικών αναθέσεων, το ατιμώρητο των παραλείψεων, η πολιτική της αντιπαροχής και της οικοπεδοποίησης.
Ένας σεισμός δεν είναι πολιτικό πρόβλημα. Μετατρέπεται, όμως, σε πολιτικό από την ανυπαρξία αντισεισμικής πολιτικής, από την ανοχή στη ρεμούλα, από την πολιτική της αδιαφορίας απέναντι στην ανθρωποκτόνα κερδοσκοπία.
Πρόκειται για την πολιτική επιλογή όλων των κυβερνήσεων, με τις πολεοδομίες τους, με τους δημοτικούς τους άρχοντες, με τους εργολάβους τους, που ενώ έχουν στη διάθεσή τους και στα συρτάρια τους δεκάδες αναφορές τοπικών αρχών, δεκάδες μελέτες πανεπιστημιακών, δεκάδες παρεμβάσεις φορέων, δεκάδες καταγραφές που επισημαίνουν κινδύνους και προβλέπουν το μέλλον, εκείνες κωφεύουν.
Όλα τα παραπάνω δεν έγιναν από το 2015 και μετά…
Α.Π.
