Εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω…
Σπασμένα παγκάκια και πεταμένα ξύλα και πέτρες κατά μήκος του πεζοδρόμου της Αριστομένους ήταν η εικόνα που αντίκρισαν όσοι πέρασαν από το σημείο, χθες τα ξημερώματα.
Κάποιοι φαίνεται πως τα «έβαλαν» με τα παγκάκια σημειώνοντας φθορές και καταστροφές. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνονται ανάλογα περιστατικά σε διάφορα σημεία της Καλαμάτας. Έχουμε αναφερθεί σε καμένους κάδους ανακύκλωσης, σε σπασμένα πεζοδρόμια, σε καταστροφές μαγαζιών, σε εικόνες στο Ιστορικό Κέντρο και γύρω από το Αρχαιολογικό Μουσείο, που δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν.
Ο δημόσιος χώρος
Έχει σιωπηθεί (από πολλούς) ότι, ίσως είναι ελληνική μοναδικότητα, η έλλειψη σεβασμού προς το δημόσιο χώρο που φτάνει μέχρι την κακοποίηση και την καταστροφή του.
Σταχυολογώ (και πάλι) μερικά χαρακτηριστικά δείγματα. Η εικόνα των κατειλημμένων πεζοδρομίων από τα μηχανάκια, των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στους πεζόδρομους που εμποδίζουν π.χ. την έγκυο και τη μητέρα με το καροτσάκι του μικρού παιδιού να περάσει, η μη τήρηση της απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, η αλλοίωση και η παραποίηση του μηνύματος των σημάτων της Τροχαίας με σπρέι από ασυνείδητους συμπολίτες μας, υπερβολικούς οπαδούς της ομάδας τους, που καθιστούν επικίνδυνη την κυκλοφορία των οχημάτων στην πόλη, δεν χαρακτηρίζουν πολιτισμένους πολίτες.
Ένας υπεύθυνος φιλόζωος πολίτης αναλαμβάνει την ευθύνη που συνεπάγεται η κατοχή ενός χαριτωμένου κατά τα άλλα κατοικίδιου και δεν το οδηγεί στην πόρτα του γείτονα ή και στο γειτονικό πάρκο ακόμα για να κάνει την «ανάγκη» του.
Η αντίδραση κάποιων εφήβων που διοχετεύουν την οργή τους στους κάδους απορριμμάτων που πυρπολούν, η παράνομη κακοποίηση των δημόσιων χώρων, των αγαλμάτων και των μνημείων της πόλης με μπογιές, η βεβήλωση των χώρων του Πανεπιστημίου, του ΤΕΙ και των σχολείων με αντιαισθητικά και τρομακτικά καμιά φορά γκράφιτι, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη, δε συνιστούν πολιτισμό της καθημερινότητας.
Πολιτισμός δεν είναι μόνον η συμφωνική ορχήστρα, τα μουσικά σύνολα και η Κάρμεν του Μπιζέ της Λυρικής Σκηνής, στο Δημοτικό μας Ωδείο. Πολιτισμός δεν είναι μόνον οι μουσικές συναυλίες ή μια παράσταση.
Παιδεία και πολιτισμός είναι να μαθαίνουμε οι γονείς πρώτιστα στο παιδί να σέβεται και να προστατεύει το αστικό περιβάλλον. Ο πολιτισμός είναι ανάγκη ζωτική, όπως η τροφή, το νερό και ο ύπνος. Και δεν χωράνε εκπτώσεις στον πολιτισμό, γιατί αυτές σηματοδοτούν εκπτώσεις και στο χαρακτήρα μας και στις συμπεριφορές μας. Πολιτισμός είναι ακόμη και η ευγενική συμπεριφορά και ο σεβασμός προς τον συμπολίτη μας, είναι ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Εν τέλει, νέοι και μεγαλύτεροι, είμαστε όλοι παιδιά αυτής της νεοφιλελεύθερης εικοσαετίας, όπου το «Εγώ» είχε την ψευδαίσθηση ότι όχι μόνον δεν θα είχε ανάγκη από το «Εμείς», αλλά και ότι θα το εξοβέλιζε. «Ξεχάστηκε» το αριστοτελικό «κοινωνικόν Ον ο άνθρωπος και συζήν πεφυκώς». «Ξεχάστηκε» ότι, όσο περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία υπάρχει, τόσο περισσότερο αυξάνει η υποχρέωση σεβασμού των κανόνων. Ότι κάθε δικαίωμα γεννά και μια υποχρέωση.
Είμαστε παιδιά μιας κοινωνίας, μιας χώρας η οποία επί δεκαετίες λειτούργησε με έλλειψη ορίων, σεβασμού του δημόσιου χώρου, αίσθησης «καθήκοντος του πολίτη».
Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μας …γαλούχησε με το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας, που γνώρισαν οι ευρωπαϊκές χώρες – καπιταλιστικές ούσες. Αντίθετα, επιβιώναμε με το «κράτος χωροφύλακα και φορομπήχτη», τη λογική των «δικών μας», της «φάρας» και του «έχει ο Θεός». Οπότε, μετά απ’ όλα αυτά “εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω”…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
