Η ειδησεογραφία δεν εξαντλείται. Μ’ όλο που αυτή τη φορά η είδηση πέρασε απαρατήρητη από τα περισσότερα ΜΜΕ, τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, κατά τα άλλα, για την κοινωνική αναλγησία. Ουδείς αμφιβάλλει πως η ευαισθησία τους, για τα πιο πολλά, είναι επιλεκτική.
Δημιουργούνται εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Παλιότερα, ήταν μεμονωμένες αυτές οι ενέργειες. Υπήρχαν διακριτά γνωρίσματα ενός κοινωνικού κράτους. Και βασικό στοιχείο αυτής της αντίληψης ήταν ο σεβασμός των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο εργαζόμενος ένιωθε να ορίζει το κορμί του. Τη ζωή του. Το μέλλον των παιδιών του. Την αξιοπρέπειά του.
Στις μέρες μας οδεύουμε προς έναν εργασιακό Μεσαίωνα. Αναβιώνουν συνθήκες δουλείας. Επιχειρείται η πολλαπλή συντριβή του εργαζόμενου. Κοινωνική, ψυχολογική.
Χρειάζονται εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι. Πρωτίστως φοβισμένοι πολίτες. Που θα γνωρίζουν πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Τίποτε δεν του ανήκει…Που θα δοξολογούν όσους επιτρέπουν να σιτίζεται με τα ελάχιστα ψιχία. Δεσμά εργασιακής δουλείας, λοιπόν. Είναι η χειρότερη μορφή εξαθλίωσης.
Κάπως έτσι θα χαρακτηρίζαμε τις καταγγελίες εργαζομένων σε γνωστή αλυσίδα, διαθέτει υποκατάστημα και στην Καλαμάτα, για τις εργασιακές συνθήκες που βίωναν. Ένα δημοσίευμα στην ιστοσελίδα THE PRESSPROJECT έριξε περισσότερο φως στην είδηση…
Η άλλη όψη
Τύπωναν διπλά προγράμματα. Ένα με 8ωρα και 5ήμερο για την Επιθεώρηση Εργασίας και ένα με 12ωρα και 6ήμερο για τους εργαζομένους. Τα 12ωρα ξεκίνησαν με τη δικαιολογία της πλάτης στην εταιρεία για να μη χάσει κανείς τη δουλειά του και εξελίχθηκαν σε τιμωρία: «Δεν πιάσατε τον στόχο; 12ωρα όλοι».
Ο συνάδελφος που μίλησε στην Επιθεώρηση Εργασίας απολύθηκε αμέσως. Η ελπίδα και η ανάγκη ήταν τα δεσμά των εργαζομένων των Public. Αλλά κάποια στιγμή κάποιοι δεν άντεξαν άλλο. Ενώθηκαν και κινήθηκαν δικαστικά, κερδίζοντας σε έναν πολύ άνισο αγώνα. Η εταιρεία, όμως, αρνείται πάλι να πληρώσει τα δεδουλευμένα τους και έτσι οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να μας μιλήσουν
Η μαρτυρία του Γ.Ζ.*
Εργαζόμουν οκτώ χρόνια ως τεχνικός (στο service), αρχικά στα Multirama Καλαμάτας και έπειτα στα Public αφότου μετονομάστηκαν -πρόκειται για τον ίδιο όμιλο. Οι εργασιακές συνθήκες δεν ανταποκρίνονταν ποτέ σε αυτό που είχαμε υπογράψει. Το 2012, μεταφερθήκαμε στην κεντρική πλατεία Αριστομένους και μετονομαστήκαμε σε Public.
Στα Public ξεκίνησε το καινούριο σύστημα: Αν έπιανες τον στόχο που σου έθεταν ή αν έκανες υπερωρίες, τα πληρωνόσουν με κουπόνια για το σούπερ μάρκετ. Επίτρεψέ μου να κάνω μια παρένθεση εδώ. Τα Public μάς έλεγαν ότι αυτόν τον μήνα, ό,τι και να γίνει πρέπει να πουλάτε την μάρκα Α. Ερχόταν ο καταναλωτής να αγοράσει ένα λάπτοπ και ενώ εγώ ως τεχνικός ήξερα ότι η καλύτερη μάρκα είναι η Β, είχα εντολή πως εσύ πρέπει να φύγεις με προϊόν της μάρκας Α στη σακούλα σου. Δεν είχαμε καν το δικαίωμα να προτείνουμε το σωστό στον πελάτη. Μέσα στα Public είναι και η Wind και είχαμε εντολή, πάση θυσία ο πελάτης να φύγει έχοντας υπογράψει συμβόλαιο στη Wind.
Λίγο καιρό μετά, εγώ είπα στον διευθυντή μου ότι δεν αντέχω άλλο και απολύθηκα μετά από κοινή μας συμφωνία ώστε να πάρω την αποζημίωση. Μερικούς μήνες πριν την απόλυσή μου είχα χάσει τον πατέρα μου και ζήτησα δύο μισθούς που δικαιούμουν για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας του. Αυτά τα χρήματα μετά τα κράτησαν από την αποζημίωσή μου κατά την απόλυση.
Στο δικαστήριο
Πράγματι, ο Γ.Ζ. και άλλοι δύο εργαζόμενοι των Public Καλαμάτας και Πάτρας αποφάσισαν τελικά το 2014 να κινηθούν δικαστικά, διεκδικώντας με ομαδική αγωγή τα δεδουλευμένα τους από την εταιρεία. Στην πορεία τούς ακολούθησαν κι άλλοι τρεις συνάδελφοί τους.
Η υπόθεση εκδικάστηκε στις 30 Μαΐου 2017 στο τμήμα εργατικών διαφορών του Πρωτοδικείου Αθηνών. Στις 8 Νοεμβρίου 2017, οι εργαζόμενοι κέρδισαν τον αγώνα τους. Με την απόφαση 1761/2017, το δικαστήριο τους δικαίωσε, υποχρεώνοντας την εταιρεία να καταβάλει το σύνολο των δεδουλευμένων συν τους τόκους. Αυτό που διεκδικούσαν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν τους το αναγνώρισε το δικαστήριο ήταν η αποζημίωση για οδοιπορικά για εκπαιδευτικά ταξίδια στην Αθήνα.
Α.Π.
