Ιατροπούλου – Αντωνοπούλου – Μητροπέτροβα
Όταν είδε το φως της δημοσιότητας η εξαγγελία της Δημοτικής Αρχής για τη μερική πεζοδρόμηση των οδών Ιατροπούλου, Αντωνοπούλου και Μητροπέτροβα, οι περισσότεροι από τους δημότες της Καλαμάτας και δη οι κάτοικοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους, έστω κι αν “ξεβολεύονταν” με τη μείωση του χώρου στάθμευσης των αυτοκινήτων τους. Όσο μεγαλύτερο δημόσιο χώρο δίνουμε στους πολίτες, τόσο καλύτερο ολιστικό περιβάλλον θα έχουν.
Βέβαια, μπορεί όλα να άρχισαν με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά η συνέχεια “κρύβει πόνο και δάκρυα” για τους χρήστες των συγκεκριμένων χώρων. Σήμερα, η οδός Ιατροπούλου έχει μετατραπεί σε “φραπεζόδρομο”, με αποτέλεσμα ο δημόσιο χώρος να έχει εξαφανιστεί. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Μπορεί η ανάπτυξη επιχειρήσεων υγειονομικού ενδιαφέροντος να έφερε εργασία και κόσμο στην περιοχή, αλλά οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων με τα καθημερινά βραδινά ντεσιμπέλ της μουσικής που παίζουν έχουν στείλει πολύ κόσμο στα φαρμακεία, προκειμένου να προμηθευτεί ηρεμιστικά χάπια.
Οι συνεχείς εκκλήσεις προς την Αστυνομία για τη μουσική τις περισσότερες φορές δεν πιάνουν τόπο, αφού και ο αριθμός των αστυνομικών δεν επαρκεί, αλλά και οι ίδιοι, κατά τη διάρκεια της βάρδιάς τους έχουν να αντιμετωπίσουν δυσκολότερα προβλήματα.
Στην οδό Αντωνοπούλου το πρόβλημα είναι διαφορετικό. Ο πεζόδρομος έχει μετατραπεί σε χώρο παρκαρίσματος και διέλευσης πάσης φύσεως αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα, κάποιες φορές να ελλοχεύει κίνδυνος και για τη σωματική ακεραιότητα, ιδιαίτερα των μικρών παιδιών, που χρησιμοποιούν τον πεζόδρομο για να διασκεδάσουν. Μπορεί ο δήμος Καλαμάτας να έχει λάβει όλες τις προβλεπόμενες αποφάσεις για την αυστηρή τήρηση του ωραρίου φόρτο – εκφόρτωσης και εφοδιασμού ορισμένων καταστημάτων, αλλά αυτό ισχύει μόνο στα χαρτιά.
Μάλιστα, αν δεν υπήρχαν και ορισμένοι επαγγελματίες που επιμένουν να φροντίζουν τα λουλούδια της περιοχής, να προσπαθούν να επιδιορθώσουν τα καθιστικά και να καθαρίσουν τον πεζόδρομο, η αισθητική του χώρου θα ήταν πολύ χειρότερη.
Η ανέγερση, δε, οικοδομής που υλοποιείται στον πεζόδρομο κάνει τα πράγματα χειρότερα, αν και απ’ ότι γνωρίζουμε έχει εκδοθεί νόμιμη άδεια. Μέχρι πρότινος, όμως, τα φορτηγά έμπαιναν και έβγαιναν στον πεζόδρομο, ενώ, με τη διαμόρφωση που έχει τώρα η περιοχή αμφιβάλουμε αν μπορεί να διέλθει κάποιο ασθενοφόρο ή πυροσβεστικό όχημα.
Βέβαια, μετά τις συνεχείς οχλήσεις από τους πολίτες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή επανατοποθετήθηκαν οι μπάρες εισόδου στον πεζόδρομο, οι οποίες είχαν αφαιρεθεί – άγνωστο από ποιους-, αλλά… στοιχηματίζουμε, ότι δεν πρόκειται να “αντέξουν” για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εδώ, ευτυχώς, τα δύο καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, που δραστηριοποιούνται, πράττουν τα νόμιμα και κάτι παραπάνω.
Τέλος, ανάλογη κατάσταση υπάρχει και τον πεζόδρομο της Μητροπέτροβα. Οχήματα κάθε είδους και αυτοκίνητα ανεβοκατεβαίνουν όποτε θέλουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια κατάσταση χάους.
Όμως, σε ποιον ανήκει τελικά ο δημόσιος χώρος; Η ερώτηση είναι φυσικά ρητορική, αφού για κάθε νοήμονα πολίτη είναι προφανές ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους – προσοχή, η χρήση της λέξης «δήμος» γίνεται με την αρχαιοελληνική έννοια, του λαού.
Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις ανθρώπους που γαλουχήθηκαν με υπέρτατη αξία τον ατομικισμό, που θεοποίησαν την ιδιοκτησία, που βλέπουν τον κόσμο μέσα από εγωκεντρικούς φακούς και μετρούν την αξία της ύπαρξής τους με βάση τα όσα μπορούν να οικειοποιηθούν –όπως, ας μη γελιόμαστε, είναι πολλοί Έλληνες– να μοιραστούν αυτά που αυθαίρετα όρισαν σαν δικά τους.
Δυστυχώς αυτή η πρακτική και η συμπεριφορά διαστρέφει την αντίληψη και επηρεάζει την άποψη και των υπολοίπων για την αξία και τον τρόπο χρήσης του δημόσιου χώρου, στον οποίο θα μπορούσαν ιδανικά να συνυπάρχουν όλοι οι πολίτες, με αλληλοσεβασμό, αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, δημιουργική διάθεση.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Πεζόδρομοι της… συμφοράς στο κέντρο της Καλαμάτας
