Αρχές της δεκαετίας του ’80 γνώρισα τον Παναγιώτη Καρατζέα. Το “Τριανόν” από την κεντρική πλατεία είχε…μετακομίσει λίγο πιο πάνω, απέναντι από το παλαιό κτήριο του ΟΤΕ.
Αυτό που θυμάμαι από το “γιατρό” – έτσι τον αποκαλούσαμε- ήταν το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος “έξω καρδιά”, φίλος με όλους, πειραχτήρι, που όταν είχε κέφια, έφτιαχνε πολύ όμορφες καταστάσεις.
Καθημερινός πελάτης του μαγαζιού, είχαμε μάθει τις προτιμήσεις του, αν και δεν ήταν ποτέ απαιτητικός, και, βεβαίως, ποτέ δε θυμάμαι να είχε τσακωθεί με άνθρωπο.
Εκτός από τα παραπάνω τον εκτιμούσα για έναν ακόμα λόγο. Ο πεθερός του ήταν ο αγαπημένος μου δάσκαλος στο Δημοτικό, αν και τον είχα μόνο στην τελευταία τάξη.
Θα ήθελα να γράψω περισσότερα για τον Παναγιώτη Καρατζέα, αλλά μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι, πλέον, δε θα τον ξαναδώ. Δεν ξέρω αν μπορούν να…συμπαρασταθούν τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Γιατρέ, πρόεδρε, καλό ταξίδι…
Α.Π.
