Είναι σύνηθες το φαινόμενο των διενέξεων μεταξύ μαθητών, εντός του σχολικού περιβάλλοντος.
Όταν πρόκειται για μαθητές δημοτικού τα πράγματα περιπλέκονται με την ενεργή συμμετοχή των γονέων .
Το πιο σημαντικό εφόδιο που οφείλουμε σαν γονείς να δώσουμε στα παιδιά μας είναι να τα θωρακίσουμε ώστε να γίνουν αυτόνομα και δυναμικά άτομα και να μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνα τους την κοινωνία.
Προβληματίζομαι με την στάση κάποιων γονιών- τιμωρών που εισβάλλουν με περισσό θράσος στον ιερό χώρο του σχολείου , έτοιμοι να «κανονίσουν» το παιδί εκείνο που έκανε κακό στο δικό τους.
Και δε μιλώ φυσικά για καταστάσεις σοβαρές παρενόχλησης που εκεί ο γονιός επιβάλλεται να παρέμβει -πάντα με την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών, αλλά σε ανόητες διενέξεις, παιδικές του τύπου με έβρισε, δε με παίζει αυτό το παιδί κ.α. Κάποιοι γονείς αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους , χωρίς να σκεφτούν το κακό που κάνουν οι ίδιοι στο δικό τους παιδί. Το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας που προετοιμάζει τα παιδιά για τη μεγάλη είσοδό τους στον πραγματικό δύσκολο κόσμο.
Αν εμείς ακούμε τα παράπονα του παιδιού μας και τα μεγεθύνουμε αντί να δώσουμε στο μικρό μας να καταλάβει ότι ο χώρος του σχολείου είναι σαν μια οικογένεια όπου λύνουμε τις διαφορές μας με διάλογο και συζήτηση, έχουμε διαπράξει μεγάλο σφάλμα, που έχει αντίκτυπο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του .
Σε κάθε σχολικό χώρο υπάρχουν υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί, ο δάσκαλός τους, οι εφημερεύοντες δάσκαλοι. Σε αυτούς θα πρέπει να πούμε αρχικά στο παιδί μας ότι μπορεί να απευθυνθεί για κάτι που το ενοχλεί. Στη συνέχεια αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, έρχεται ο ρόλος του διευθυντή, ο οποίος έχει τον τρόπο και τις γνώσεις να το λύσει όσο το δυνατόν δικαιότερα για όλους.
Όταν όμως παρακάμπτουμε τους εκπαιδευτικούς και κάνουμε ευθεία παρατήρηση- επίθεση σ ’ένα μικρό παιδί χωρίς καν να σκεφτούμε αν το δικό μας παιδί έχει μερίδιο ευθύνης και ποιο είναι αυτό αλλά την επιρρίπτουμε εκεί όπου δεν πρέπει , χαρακτηριζόμαστε κι εμείς οι ίδιοι …
Το σχολείο δεν πρέπει να μοιάζει με πολεμική σύρραξη .Οι νταήδες και θερμόαιμοι γονείς ας ρίξουν λίγο τους τόνους και ας σκεφτούν με λογική. Δε θα βρίσκονται εσαεί δίπλα στα παιδιά τους να τα υπερασπίζονται με τόσο πάθος και εγωισμό ,κόβοντάς τους τα φτερά να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν μόνα τους καταστάσεις. Θα γίνουν ενήλικες που θα χρειάζονται δεκανίκια… Ας φροντίσουν να τους διδάξουν τα ουσιώδη της ζωής και όχι τα μικρά, τα ασήμαντα , τις μικροπρέπειες και την αλαζονεία.
Μόνο τότε τα μικρά παιδιά θα γίνουν δυνατοί και ευτυχισμένοι ενήλικες και οι γονείς τους θα υπερηφανεύονται δικαίως γι΄αυτά.
Ειρήνη Σαμπάνη
