ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Τίποτα δεν κέρδισε η εργατική τάξη και το κίνημα από τα επεισόδια στο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα, το μπλοκάρισμα των διαδικασιών από παρέμβαση διαδήλωσης που είχε καλέσει το ΠΑΜΕ, που με τόσο ζήλο κάλυψαν ένα σωρό ιδιωτικά ΜΜΕ.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ και η πολιτική της είναι κατώτερη των περιστάσεων, κάτι που είναι αντιληπτό από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή, μάλιστα , που πολλά στοιχεία καταδεικνύουν ότι μέρος του ηγετικού της στρώματος είναι εκφυλισμένο.
Η μάχη για εξυγίανση των συνδικάτων και ανάκτηση τους από τους εργαζόμενους είναι μια μεγάλη μάχη που πρέπει να δοθεί αν είναι να υπάρξει μέλλον για την εργατική τάξη και τη χώρα γενικότερα.
Η μάχη όμως είναι μάχη της τάξης. Όσο τεκμηριωμένες και αν είναι οι καταγγελίες του ΠΑΜΕ για αντιδημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και για νόθους αντιπροσώπους, είναι η εργατική τάξη που πρέπει να δώσει τη μάχη εσωτερικά για να αλλάξει την κατάσταση. Αυτή θα αποφασίσει ποιους θα αφήσει να την εκπροσωπούν και ποιους θα στείλει στα σπίτια τους.
Δεν είναι εύκολη μάχη, ειδικά σ’ αυτή τη συγκεκριμένη εποχή της μεγάλης απογοήτευσης της τάξης, της αδρανοποίησής της, που θα επιτρέπει και αντιδημοκρατικές διαδικασίες και νόθους αντιπροσώπους. Δεν υπάρχει, όμως, άλλος δρόμος.
Σ’ αυτή τη τάξη πρέπει να απευθυνθούν όσοι έχουν επιχειρήματα για την ανικανότητα, το συμβιβασμό και γενικότερα τον εκφυλισμό ηγετικών στρωμάτων. Παλεύοντας μέσα από τα συνδικάτα, κάνοντας δουλειά για ενημέρωση των εργαζομένων ακόμα και σε ατομικό επίπεδο, καλώντας συγκεντρώσεις των εργαζομένων για ενημέρωση και πάλη ιδεών που θα εξοπλίσουν την τάξη.
Τα συνδικάτα θα «νοικοκυρέψει» η ίδια η εργατική τάξη. Κανένας δεν μπορεί να δώσει αυτή τη μάχη εκ μέρους της. Μπορεί μόνο να δώσει μάχη για να την κερδίσει στις απόψεις του. Σ’ αυτό το καθήκον καθόλου δε βοηθούν οι ξεχωριστές δράσεις και πορείες, ο μοναχικός δρόμος που το ΠΑΜΕ επέλεξε.
Στα συγκεκριμένα τώρα επεισόδια, κανένας δεν μπορεί να έρχεται από τα «έξω» και να απαιτεί διάλυση του συνεδρίου. Αν αυτό γίνει αποδεκτό, θα αποτελεί την πιο προβληματική δυνατή παράδοση και πρακτική, που θα δίνει το ηθικό δικαίωμα και στην αντίδραση να διαλύει συνέδρια των συνδικάτων μ’ ένα σωρό επιχειρήματα που δε θα δυσκολευτεί να φτιάξει.
Το ίδιο το κίνημα έχει μέλλον αν η τάξη φτάσει στο επίπεδο να ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει στην εποχή της παγκόσμιας κρίσης και πως μπορεί να προχωρήσει. Και αυτό είναι ένα επίπεδο που είναι πολύ θολό και στο οποίο ούτε το ΠΑΜΕ έχει πραγματικές απαντήσεις.
Με όλα αυτά θα ασχοληθούμε πιο εκτεταμένα στην στήλη «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ» της επόμενης Κυριακής.
Του Σωτήρη Βλάχου
