Ο χαμός του Κώστα άφησε… άφωνη όλη την Ελλάδα. Κι όπως είναι φυσικό, ακολούθησαν δηλώσεις και απόδοση ευθυνών. Η πρώτη αντίδραση του δημάρχου Καλαμάτας και υποψήφιου περιφερειάρχη, Παναγιώτη Νίκα, ήταν, τουλάχιστον, ατυχής. Μετά την κατακραυγή προσπάθησε να… μαζέψει τα πράγματα. Το κακό, όμως, είχε ήδη γίνει, είχε καταγραφεί.
Το σχόλιο, όμως, δε γράφεται για να αποδώσει ευθύνες (σ.σ. αν υπάρχουν) στη Δημοτική Αρχή. Το τραγικό συμβάν θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους. Δημότες, δημοσιογράφους, πολιτικούς, Δημοτικό Συμβούλιο και γενικά όλους τους αρμοδίους.
Κακά τα ψέματα. Οι ευθύνες, μεγαλύτερες ή λιγότερες, ανήκουν σε όλους μας. Πρώτοι εμείς φταίμε που φροντίζουμε από το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, αλλά και τις προηγούμενες ημέρες, να “βομβαρδίζουμε” την πόλη με κάθε είδους κροτίδες και βαρελότα. Όσο πιο μεγάλος ο θόρυβος, τόσο πιο μεγάλη η… μαγκιά μας. Όσο πιο μεγάλη η βαρβαρότητα, τόσο πιο μεγάλη και η ικανοποίησή μας.
Για τους πολιτικούς που “έτρεξαν” να κάνουν δηλώσεις, μετά το δυστύχημα, να τους υπενθυμίσουμε ότι προηγουμένως είχαν κατακλύσει το χώρο όπου διεξαγόταν το… έθιμο. Βλέπετε, αρκετός ήταν ο κόσμος που είχε μαζευτεί, έπρεπε να τους χαιρετήσουν, επερχομένων των εκλογών.
Το έθιμο (;) του σαϊτοπόλεμου ποτέ δε με ενδιέφερε. Ούτε η αναπαράσταση της απελευθέρωσης της Καλαμάτας με τους “καπεταναίους” και τα… κουμπούρια τους. Γι’ αυτό και δεν τα παρακολούθησα ποτέ.
Ορθόδοξος χριστιανός ή μη, εκείνο που έχω να συλλαβίσω είναι ότι Ανάσταση δεν είναι τα βαρελότα και οι καραμπίνες, είναι κάτι βαθύτερο, μία σταθερή πηγή υπαρξιακών στοχασμών.
“Ν’ ακούς αμέριμνος τον αγέρα, να ταιριάζεις καημούς αδράχνοντας την αντικειμενικότητα. Όταν θα απολαμβάνεις από ελικόπτερο τον Επιτάφιο να βλέπεις λιγάκι και για μένα. Σε μια κοινωνία βλαστημένου σοσιαλισμού με όλη πια την ομορφιά σαν Θεοτόκο σου εύχομαι εκατομμύρια χρώματα”, έγραφε ο ποιητής Νίκος Καρούζος…
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Α.Π.
Το… μήνυμα του σαϊτοπόλεμου
