Η Δήμητρα Διγώνη, ως απόφοιτη του Γενικού Εσπερινού Λυκείου Καλαμάτας, σε λίγες ημέρες θα καθίσει στα έδρανα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, καθώς φέτος στις Πανελλήνιες εξετάσεις, πέρασε στη Σχολή Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών.
Τι το περίεργο; Το ίδιο συνέβη με εκατοντάδες μαθητές των Εσπερινών Λυκείων, θα μου πείτε… Πολλά τα αξιοπρόσεκτα, αξιοθαύμαστα και με μηνύματα ζωής για όλους μας, η περίπτωση της Δήμητρας Διγώνη.
Κι αυτό γιατί, με πολλά όνειρα ζωής κι άλλα τόσα «στραπάτσα», η 49χρονη Δήμητρα που προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια, η ίδια έχει πολύτεκνη οικογένεια με 5 παιδιά και 3 εγγόνια (το τρίτο έρχεται από μέρα σε μέρα) και εργάζεται καθημερινά, τόλμησε αυτό που χιλιάδες άλλες γυναίκες ούτε καν το σκέφτονται.
Όχι μόνο τελείωσε το Λύκειο και κατάφερε να πάρει απολυτήριο με βαθμό 17,4, αλλά πέρασε και στην πρώτη της επιλογή στις Πανελλήνιες και τώρα όπως λέει ή ίδια: «Ζει ξύπνια, το όνειρό της»!
Ο πρώτος στόχος όμως επιτεύχθηκε πριν περίπου 14 χρόνια, όταν ξαφνικά αποφάσισε να δοκιμάσει σε προκήρυξη του Δημοσίου και προσελήφθη τελικά ως δικαστική επιμελήτρια ΥΕ στα δικαστήρια Καλαμάτας. Ίσως θα είναι και η μοναδική περίπτωση στο Δημόσιο, που υπάλληλος ξεκίνησε ως Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης και σε λίγα χρόνια με την αποφοίτησή της, θα συνεχίσει ως Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης!
Στην πρώτη μας επαφή αυθόρμητα τη ρώτησα για το Πανεπιστήμιο: «Θα πας;» και η απάντησή της ήρθε πριν καν τελειώσω την ερώτηση: «Εννοείται και θα πάω»!
Συνειδητά εγκατέλειψε το σχολείο…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, καθώς η Δήμητρα, όπως αποδείχτηκε από την κουβέντα που κάναμε δεν είναι καθόλου «μια απλή περίπτωση».
Στα 15 της συνειδητά αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχολείο και να μην συνεχίσει στο Λύκειο. Κάτι η πίεση από το σπίτι, κάτι η ηλικία, είχε αποφασίσει ότι δε θέλει να πηγαίνει πια σχολείο. Ο πατέρας της όμως ήταν ξεκάθαρος: Σχολείο, ή δουλειά!
Έτσι, στα 15 της βρέθηκε να εργάζεται στα σύκα και μετά σε εμπορικό κατάστημα της Καλαμάτας. Γνώρισε όμως τον άνθρωπο της ζωής της και στα 19 τον παντρεύτηκε.
Κάνουν την πρώτη τους κόρη και σύντομα ακολουθεί κι ένα δεύτερο παιδί. Όταν ήταν 7 μηνών, στην τρίτη της εγκυμοσύνη, κυοφορώντας τις δίδυμες κόρες της, το δεύτερο παιδί τους προσβάλλεται από μηνιγγίτιδα και μέσα σε 24 ώρες το χάνει σε ηλικία μόλις 13 μηνών… Μετά όμως ήρθαν οι δίδυμες κόρες και άλλα δύο αγόρια.
Η μεγάλη της κόρης, 30 χρονών σήμερα, της έχει χαρίσει ήδη 2 εγγόνια και οι 28χρονες δίδυμες, η μια είναι φιλόλογος και η άλλη μαθηματικός, με τη μια να περιμένει το πρώτο της παιδάκι και τρίτο εγγόνι πλέον για τη Δήμητρα. Ο μεγάλος της γιος, 23 ετών, εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος, ενώ ο μικρότερος, 19 ετών, βρίσκεται στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων.
«Κι εγώ και ο άντρας μου θέλαμε μεγάλη οικογένεια. Και αυτό το όνειρο που είχα ως παιδί το έκανα πραγματικότητα. Το λέω στα παιδιά μου, σας εύχομαι κάποια στιγμή να μπορείτε να πείτε ότι κάνατε τα όνειρά σας, πραγματικότητα. Έβγαλα υπέροχα παιδιά και είμαι πολύ περήφανη. Μεγάλωσα μαζί τους. Αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες, εγώ πλέον δεν δούλευα, μόνο ο άντρας μου στο μεροκάματο τότε και με το ένα παιδί πίσω από το άλλο. Ο Θεός όμως δίνει δύναμη για όλα. Δεν το έβαλα κάτω, παρ’ ότι χάσαμε το παιδί», συνέχισε η Δήμητρα.
«Είδα το πιο ωραίο όνειρο ξύπνια»
Στα 35 της τα παιδιά πλέον έχουν ξεπεταχτεί και η ίδια αποφασίζει ότι πρέπει να βρει δουλειά για να βοηθήσει τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
«Το Μάρτιο του 2004, ένα πρωί, είπα στον άντρα μου ότι πάω στη Νομαρχία να δω αν έχει βγει καμία προκήρυξη για προσλήψεις στο δημόσιο. Πράγματι, πήγα στα ΚΕΠ και υπήρχαν δύο. Μια για τα δικαστήρια της Καλαμάτας και μία για καθαρίστρια – τραπεζοκόμος στο Νοσοκομείο. Και οι δύο Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, γιατί είχα μόνο το απολυτήριο Γυμνασίου. Είπα στον άντρα μου ότι θα κάνω τα χαρτιά μου για το Νοσοκομείο, αλλά εκείνος με προέτρεψε να κάνω για τα δικαστήρια, ώστε να μην έχω βάρδιες, λόγω των παιδιών». Έτσι, το Νοέμβριο του 2004 βγήκαν τα προσωρινά αποτελέσματα για την πρόσληψη και ένα χρόνο μετά βγήκαν τα οριστικά αποτελέσματα και στα 120 άτομα η Δήμητρα είναι τρίτη και διορίζεται ως δικαστική επιμελήτρια στα δικαστήρια της Καλαμάτας, όπου υπηρετεί μέχρι σήμερα.
«Αυτή ήταν η αρχή. Είδα το πιο ωραίο όνειρο ξύπνια και το ζω κάθε μέρα! Το 2013 λόγω της κρίσης και επειδή ακούγονταν διάφορα, αποφάσισα να πάω να βγάλω το Λύκειο, για να κατοχυρώσω τη θέση μου στη δουλειά. Πήγα στο Εσπερινό Λύκειο, αλλά η μεγάλη μου κόρη είχε άσχημη εγκυμοσύνη που ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί και σε ένα μήνα αναγκάζομαι να σταματήσω το σχολείο για να την βοηθήσω. Το 2015 ξαναπαίρνω την απόφαση να ξεκινήσω και πάλι και γράφομαι εκ νέου στο Εσπερινό. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα μόνο για να πάρω το απολυτήριο, αλλά στην πορεία το είδα διαφορετικά. Ήταν και οι καθηγητές που με παρότρυναν και είπα ότι αφού έχω αυτή την ευκαιρία γιατί να μην το προσπαθήσω. Και έφτασα να δώσω Πανελλήνιες και να περάσω στην πρώτη μου επιλογή. Είχα δηλώσει και σε σχολές σε άλλες πόλεις και θα πήγαινα αν περνούσα».
Μετ΄ εμποδίων
Αλλά και η σχολική περίοδος δεν κύλησε ομαλά για τη Δήμητρα, αφού οι ανάγκες των παιδιών την ανάγκασαν να πάρει απόσπαση για δύο χρόνια στην Πάτρα. Δεν έκανε πίσω όμως, και συνέχισε τις σπουδές της στο Εσπερινό Λύκειο της Πάτρας. Τον τελευταίο χρόνο, επέστρεψε και τις ολοκλήρωσε στην Καλαμάτα
«Είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα που δουλεύει και έχει μεγάλη οικογένεια. Ξυπνούσα στις 5 και στις 6 κάθε πρωί, πήγαινα στη δουλειά, απ’ όπου έφευγα στις 3.30 το μεσημέρι και στις 6-6.30 έπρεπε να είμαι σχολείο έως τις 10 το βράδυ. Κάποιες φορές από την κούραση έπεφτα στο κρεβάτι με τα ρούχα, ούτε αυτό δεν είχα κουράγιο να κάνω. Διάβασμα, μόνο από την παράδοση και ότι χρονικά κενά έμεναν στο ενδιάμεσο. Σαββατοκύριακο έπρεπε να ασχοληθώ με το σπίτι και την οικογένεια. Βοήθαγαν πάρα πολύ τα παιδιά μου, όλο αυτό το διάστημα, με καθημερινές δουλειές. Ο σύζυγός μου με στήριξε πολύ. Παρ’ ότι έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι, δε παραπονέθηκε ποτέ. Ήταν εκεί, δεν μου είπε ποτέ σταμάτα και αφού το θέλεις κάντο. Από την ημέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα και μέχρι σήμερα στο σπίτι επικρατεί ένα πολύ ωραίο κλίμα, ιδιαίτερα από τα παιδιά. Μακάρι κι άλλες γυναίκες να το τολμήσουν, που νομίζουν ότι δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν. Όλα είναι στο μυαλό. Όλοι βλέπουμε όνειρα στον ύπνο μας. Το πιο ωραία όμως είναι τα όνειρα που ζεις όταν είσαι ξύπνιος».
Στη συζήτησή μας αρκετές φορές υπογράμμισε το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει το Εσπερινό Λύκειο και τη βοήθεια που είχε από εκεί:
«Οι καθηγητές μου έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο, πίστεψαν σε μένα. Το Εσπερινό δεν έχει καμία διαφορά από το ημερήσιο σχολείο. Ό.τι έκανε η Γ’ Λυκείου το πρωί, κάναμε εμείς το βράδυ. Με τα διαγωνίσματα, με όλα. Εμένα αυτή τη στιγμή, μου έδωσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορούσε να μου δώσει ένα σχολείο, με τους ρόλους που έχω στη ζωή μου. Ο θεσμός του Εσπερινού είναι πολύ σημαντικός και βοηθάει άτομα σαν και εμένα που εργάζονται. Μας δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσουμε και να κάνουμε πράγματα που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαμε την δυνατότητα αυτή.
Η υπηρεσία μου επίσης, από την πρώτη στιγμή ήταν πολύτιμος συμπαραστάτης σε αυτό το μακρύ και δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Οι συνάδελφοί μου ήταν πάντα δίπλα μου, να με συμβουλεύουν, να με ενθαρρύνουν, ακόμα και να με βγάλουν από το φαύλο κύκλο της απογοήτευσης κάποιες φορές».
Κλείνοντας την κουβέντα μας, της ζήτησα ένα μήνυμα και για άλλες γυναίκες που νομίζουν ότι πλέον δεν μπορούν να κάνουν πράγματα:
«Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουμε όνειρα, γιατί η ζωή όσο σκληρή και να είναι, μέσα από τα όνειρα προχωράμε αρκεί να κάνουμε τις σωστές επιλογές».
Της Βίκυς Βετουλάκη
