Για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και του ανθρώπου
Στο όνομα της διάσωσης των οικονομιών του πλανήτη, που έγινε μόνο μέσα από τη διάσωση του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος, ξήλωσαν τις κοινωνικές υποδομές χωρίς να σώσουν την οικονομία.
Ξήλωσαν τη δημόσια υγεία και άφησαν τα ερευνητικά κέντρα για φάρμακα και εμβόλια χωρίς χρηματοδότηση. Άφησαν τις κοινωνίες ανοχύρωτες, επιτρέποντας την επέλαση του νέου ιού.
Αυτές οι ίδιες δυνάμεις τώρα, με τη συνδρομή των συστημικών ΜΜΕ, προσπαθούν να περάσουν την ενοχή σε μια κοινωνία που «δεν πειθαρχεί», με ελάχιστα πραγματικά παραδείγματα στα οποία στηρίζονται για να παίρνουν ολοένα και πιο σκληρά μέτρα.
Ο Όρμπαν χρησιμοποιεί την πανδημία για επιβολή κανονικής δικτατορίας.
Στην Κύπρο η υιοθέτηση ολοένα και πιο κατασταλτικών μέτρων από την κυβέρνηση χρησιμεύει και στο να αποπροσανατολίσει από σκάνδαλα που διάβρωσαν το κύρος και την αποδοχή της. «Μέσα στη βίαιη καταστολή που επιβάλλουν έχουν καταφέρει να παραμερίσουν τα πάντα και να εστιάσουν την προσοχή της κοινωνίας στο φόβο και την απελπισία».
Ο περιορισμός έχει χρονικά περιθώρια και για την οικονομία, αλλά και τις ψυχικές δυνατότητες των ανθρώπων. Μια 27χρονη από τη Σικελία δολοφονήθηκε την Τρίτη 31/3/2020 από το σύντροφό της. «Οι ειδικοί προειδοποιούν για τον κίνδυνο η αναγκαστική συγκατοίκηση να οξύνει τις ενδοοικογενειακές διενέξεις». Τα πραγματικά στοιχεία το επιβεβαιώνουν.
Μεγαλύτερο, όμως, κίνδυνο αποτελεί η διολίσθηση στον αυταρχισμό. Ακόμα και Άγγλος εισαγγελέας αναφέρθηκε σε αυτό τον κίνδυνο αμέσως μετά την εφαρμογή καταστολής στη χώρα.
Ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι, Ισραηλινός ιστορικός και καθηγητής Πανεπιστημίου, έκανε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.
Τα προσωρινά μέτρα «έχουν την κακή συνήθεια να διαρκούν περισσότερο από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, καθώς υπάρχει πάντα μια νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης που παραμονεύει στον ορίζοντα».
«Η πατρίδα μου… κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη διάρκεια του πολέμου της Ανεξαρτησίας του 1948, που δικαιολόγησε μια σειρά προσωρινών μέτρων, από τη λογοκρισία του Τύπου και τη δήμευση γης…».
«Το Ισραήλ δεν κήρυξε ποτέ λήξασα την έκτακτη ανάγκη και δεν κατήργησε πολλά από τα “προσωρινά” μέτρα του 1948…».
Αναφερόμενος στο σήμερα, φέρνει ως παράδειγμα επιτυχημένης προσπάθειας αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη. «Μολονότι οι χώρες αυτές χρησιμοποίησαν κάποιες εφαρμογές παρακολούθησης, στηρίχθηκαν πολύ περισσότερο στη διενέργεια εξετάσεων για τον κορωνοϊό σε ευρύ φάσμα του πληθυσμού, στην ειλικρινή αναφορά των κρουσμάτων από τους πάσχοντες και στην προθυμία συνεργασίας ενός καλά πληροφορημένου κοινού».
«Ένας καλά ενημερωμένος και με ίδιον κίνητρο πληθυσμός είναι συνήθως πολύ ισχυρότερος και αποτελεσματικός από έναν επιτηρούμενο από την αστυνομία, αδαή πληθυσμό…».
«Όταν εξηγήσει κανείς στον κόσμο τα επιστημονικά δεδομένα και όταν ο κόσμος εμπιστεύεται τις Αρχές που του εξηγούν αυτά τα δεδομένα, τότε οι πολίτες μπορούν να κάνουν το σωστό…».
Αγνοώντας τις πιο πάνω αλήθειες μειώνουν τις δυνατότητες που θα τους παρείχε ένας ενεργός πληθυσμός για αντιμετώπιση της κατάστασης. Τη στιγμή που το ελάχιστο που θα έπρεπε να γίνεται είναι η συνεχής ενημέρωση και δραστηριοποίηση του κόσμου για προστασία της κοινωνίας, βάζουν τις ευθύνες στους «απείθαρχους», ετοιμάζουν από τώρα ποιος θα θεωρηθεί ένοχος σε περίπτωση που χάσουν τον έλεγχο, καλύπτοντας τα νώτα και τις ευθύνες τους για τις πολιτικές των προηγούμενων χρόνων.
Προσπαθώντας και τώρα ακόμα να τη βγάλουν όσο πιο φτηνά μπορούν, αντί να σημάνουν συναγερμό και να μαζέψουν όσα οικονομικά αποθέματα υπάρχουν, να επιτάξουν ιδιωτικούς χώρους υγείας, κλίνες, να προσλάβουν ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, να αγοράσουν αναπνευστήρες, υλικό για την πιο πλατιά δυνατή διεξαγωγή εξετάσεων, προσφεύγουν στο στραγγαλισμό δημοκρατικών δικαιωμάτων, στην καταστολή και μετρούν πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μελλοντικές καταστάσεις «έκτακτης» ανάγκης.
Του Σωτήρη Βλάχου
