Την επαναφορά του νόμου Βενιζέλου (1929) για το θέμα των δασικών χαρτών ζητά με επιστολή της η Ένωση Ιδιοκτητών Αγροτικών Ακινήτων Ελλάδας και απαντά σε πρόσφατο άρθρο του πρώην υπουργού Ε. Αποστόλου που αφορά στους δασικούς χάρτες και το ιδιοκτησιακό πρόβλημα που δημιουργείται από την έγκρισή τους.
Όπως σημειώνουν στην επιστολή τους, ο αποχαρακτηρισμός του ασπάλαθου από δασικού φυτού δεν αποτελεί λύση, αντιθέτως, πέραν του γεγονότος ότι δεν εξασφαλίζει την ιδιοκτησία της αγροτικής περιούσιας, θα δημιουργήσει στους κατόχους αγροτικής περιουσίας πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, αφού στην περίπτωση που θελήσουν να αλλάξουν τη χρήση της περιουσίας τους, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της ακύρωσης κάθε εγκρίσεως που τυχόν έχουν πάρει, στην περίπτωση που ο γείτονας, ο οικολόγος ή οποιοσδήποτε τρίτος, καταφύγει στη δικαιοσύνη.
Η έννοια του δάσους
Επισημαίνουν ότι με το π.δ. 32/2016 καθορίστηκε η έννοια του δάσους όπως αυτή διατυπώθηκε από το Συμβούλιο Δασών κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται το 73% της χώρας ως δάσος και, κατά συνέπεια, να καθίσταται περιουσία του κράτους. «Σωστά, μάλιστα, αφού από ιδρύσεως του κράτους τα δάση αποτελούν κρατική περιουσία. Του προσδιορισμού, όμως, αυτού έχουν προηγηθεί πλήθος νόμων, αρχής γενομένης από το 1836, που καθόριζαν κατά διαφορετικό τρόπο την έννοια του δάσους», εξηγεί η Ένωση και αναφέρουν ότι οι διατάξεις των νόμων του 1836 (β δ.) του νόμου του 1888, του νόμου του 1929 και του νόμου του 1935 καθόριζαν:
Ορισμοί δάσους:
«1. Δάσος είναι πάσα έκτασις εδάφους εν όλω ή εν μέρει υπό αγρίων, ξυλωδών φυτών οιωνδήποτε διαστάσεων και ηλικίας καλυπτόμενη και δυνάμενη, δασικώς εκμεταλλευομένη, να παράγει δασικά προϊόντα, κατονομαζόμενα ειδικώτερον εν τω πινάκι διατιμήσεων των δασικών προϊόντων» (άρθρο 45 του Ν.4173/1929 Νόμος Ελευθερίου Βενιζέλου )
Πάντα τα λοιπά ήτοι αι χειμεριναί βοσκές, αι δασικές εκτάσεις, αι ως βοσκότοποι χαρακτηριζόμεναι, καθώς και τα επί ορέων γυμνά και ασκεπή εδάφη, αποτελούν αντικείμενον ιδίως κτηνοτροφικής εκμεταλλεύσεως
Και ότι:
Δεν υπόκεινται εις τας διατάξεις του παρόντος νόμου:
1. Τα μεμονωμένως ή κατά λόχμας και συδεδρίας εντός γεωργικώς καλλιεργούμενων εκτάσεων ή αγροτικών κτημάτων μέχρι εκτάσεως 50 στεμμάτων ως και τα εντός αυλών, κήπων, και ελαιώνων και αμπέλων φυόμενα δασικά δένδρα.
2. Οι θάμνοι των βοσκοτόπων
3. Οι παλίουροι κ.λπ.
4. Τα ελαιόδεντρα
5. Τα οπωροφόρα και καρποφόρα δένδρα ως και αι άμπελοι
6. Τα δένδρα τα φυόμενα επί της οροθετικής γραμμής της Επικράτειας.
«Όταν επομένως απ’ το 1836 το κράτος αποφάσισε, και για να μην ασχοληθούμε με τους νόμους του Σουλτάνου και να πάμε στην ουσία, όχι ότι δεν είναι δικές του οι παραπάνω εκτάσεις, αλλά ότι δεν τις θέλει και επάνω σε αυτή την απόφαση του κράτους στηρίχτηκε η ζωή των αγροτών και η πεποίθηση ότι η περιουσία αυτή μπορούσε να αγοραστεί. Έκαναν το ψωμί τους παξιμάδι για να μαζέψουν λίγα χρήματα, να γίνουν νοικοκυραίοι και χωρίς έκτοτε να τους έχει βάλει κανένα εμπόδιο το κράτος, να έρχεται σήμερα, μετά 185 χρόνια να της αλλάζει τον χαρακτηρισμό, να τη χαρακτηρίζει δάσος και να την αρπάζει. Τι το χειρότερο έκανε ο Τούρκος;
Τι κάνει, δηλαδή, το κράτος με την αλλαγή του καθορισμού της έννοιας του δάσους, ό,τι έκαναν και οι καλόγεροι!», επισημαίνουν οι ιδιοκτήτες αγροτικών ακινήτων.
Τρία ερωτήματα
Κλείνοντας την ανακοίνωσή τους θέτουν τα εξής τρία ερωτήματα προς τον υπουργό Περιβάλλοντος:
-Μπορεί να ζήσει ένα κράτος όταν έχει δάσος το 73% της επιφανείας του και το 22% καλλιεργούμενες εκτάσεις, 3,5% είναι οι οικιστικές επιφάνειες, δηλαδή συνολικά 98,5% και όταν και στις δυο αυτές περιοχές απαγορεύεται η αλλαγή της χρήσης τους;
-Μπορεί να μας απαντήσει πόση θα ήταν η έκταση του δάσους στην Ελλάδα εάν ως έννοια του δάσους είχαμε εφαρμόσει για το σχεδιασμό των δασικών χαρτών την έννοια που χρησιμοποιεί η Ε.Ε;
-Μπορεί να μας απαντήσει πόσο δάσος χρειάζεται η Ελλάδα για να ζήσουν οι Έλληνες;
Προσθέτουν ότι ο μέσος όρος δασοκάλυψης των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 34%, της δε Γερμανίας 29,84%, ενώ καταλήγοντας σημειώνουν ότι μόνη λύση είναι η επαναφορά του νόμου του Ε. Βενιζέλου (1929): «Εάν γι’ αυτό υπάρχουν αμφιβολίες, ας νομοθετήσουν ως ορισμό του δάσους τον ορισμό που εφαρμόζει η Ε.Ε., γεγονός που θα καταρρίψει κάθε αντίρρηση, αφού πλέον το ζήτημα έφτασε και στην Ε.Ε., αλλά θα λύσει ταυτόχρονα και τη σύνταξη των δασικών χαρτών, αφού οι χάρτες αυτοί είναι πλέον έτοιμοι και δε χρειάζεται κανένας χαρακτηρισμός και καμία εργασία. Την έχει κάνει η Ε.Ε.».
