Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει 11 μονάδες. Ακόμα και αν προσπαθήσουμε κάποιες απευθείας μετατοπίσεις ποσοστών, χάνει χονδρικά 3.5% προς το ΠΑΣΟΚ, 2% προς το ΚΚΕ και 1% προς άλλα κόμματα. Λέω ξανά ότι είναι απλουστεύσεις όλα αυτά, αλλά αλλού πάει η δουλειά. Μένει 4%, το οποίο τροφοδοτεί απευθείας τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη, η οποία έχει κι αυτή χασούρα στα δεξιά της, σε κάτι ΝΙΚΕΣ και Βελόπουλο που τσίμπησε.
Η μεγαλύτερη ροή δεν είναι προς κανένα άλλο κόμμα παρά προς τη Ν.Δ.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την εκλογική δύναμη (max 35%) την απέκτησε, κυρίως, λόγω του κοινωνικού κύματος που προέκυψε από τη βίαιη μεταβολή στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων από την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Κατάφερε να το λάβει τότε, κυρίως, λόγω του «μπαλκονάτου» Τσίπρα, αλλά και του στρατηγού Κοτζιά. Για όσους παρακολουθούμε σε λίγο μεγαλύτερο βάθος την πολιτική, η φιλοτέχνηση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ για να λάβει τη μερίδα του λέοντος της αντίδρασης των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ήταν του Νίκου Κοτζιά. Ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως την κοινωνική δυναμική, αλλά και την εσωτερική της διάρθρωση.
Από εκεί και πέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται παντελώς αναξιόπιστος σε κάθε πρόκληση. Επιτυγχάνει, όμως, σε κάποιους στόχους, όπως η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων επί των ημερών του, αλλά έχοντας πιέσει αφόρητα τη μεσαία τάξη, την οποία πριν είχε τρομάξει.
Παρά ταύτα, θα μπορούσε αυτό να είναι αρκετό αν είχε αποκτήσει διάρθρωση ως κόμμα, ικανό στελεχιακό δυναμικό και διαδικασίες. Αντίθετα, ακόμα και οι «μεταγραφές» που κάνει είναι για να καταλάβουν κάποιες θέσεις οι ίδιοι και, κυρίως, για να σφαγιαστεί κάθε εσωκομματική φωνή αντίθεσης στην προεδρική γραμμή. Στο οργανόγραμμα της Κουμουνδούρου δεν άλλαξε τίποτα. Παράλληλα, ερείσματα σε συνδικαλισμό, επιμελητήρια, αυτοδιοίκηση δεν απέκτησε στα σοβαρά ποτέ. Η σπονδυλική στήλη ενός μεγάλου κόμματος δεν αποκτήθηκε ποτέ.
Δείτε τι έγινε σε αυτές τις εκλογές: Στην περιφέρεια, όπου η παρέμβαση των στελεχών είναι καθοριστική, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κάνουν εκλογές ως μεγάλα κόμματα. Με διαφορετικά αποτελέσματα – καθότι και από διαφορετικά σημεία αναφοράς – αλλά ως μεγάλα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει με το αντι-Μητσοτάκης και με τη συντήρηση απλά κάποιων αντανακλαστικών από λάθη που έκαναν άλλα κόμματα στο παρελθόν. Ταυτόχρονα, τα ψηφοδέλτιά του φτιάχνονται τελευταία στιγμή. Κόβονται και ράβονται μόνο και μόνο για να διασφαλιστεί ο εκάστοτε τοπικός βουλευτής.
Αλλά και σε επίπεδο κοινοβουλευτικού έργου και παρουσίας των βουλευτών του το προηγούμενο διάστημα, υπάρχει πρόβλημα. Τρέχουν από εκδήλωση σε εκδήλωση για 10′ για να τις προλάβουν όλες και μεταφέρουν απλώς συνδικαλιστικά στη Βουλή κάθε είδους αίτημα για να κάνουν τον καλό σε κάποιους. Αυτή η στρατηγική είναι ταμάμ για να φέρει σταυρούς από όσα ψηφοδέλτια πέσουν στο κόμμα στους ίδιους, αλλά τραγική για να φέρει περισσότερα ψηφοδέλτια στο κόμμα. Αυτές τις πρακτικές μια χαρά τις ακολουθούν και οι δεξιοί βουλευτές και πολιτευτές.
Και να σας πω και κάτι; Θα το κάνουν και πάντα καλύτερα από όλους μας. Δε λέω, θα τα κάνουμε και οι άλλοι, αλλά δεν είναι αυτό το κρίσιμο.
Κι ενώ όλα αυτά είναι ορατά από καιρό, αφού κοινωνικές ομάδες όπως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν μετατοπιστεί απευθείας προς τη Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του (ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή…) αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και φαντάζονται ότι η λογική του μετώπου είναι η ενδεδειγμένη. Ίσως και να ήταν αν οι ίδιοι ήταν ενός άλλου είδους κόμμα.
Δείτε, όμως, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Κοινωνικές ομάδες που μετατόπισαν ποσοστά προς τη Ν.Δ. δεν έγιναν ξαφνικά δεξιοί. Απλά επιλέγουν με τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή ανεκτών πολιτικών στο δίπολο προοπτική – ασφάλεια. Η λογική λέει ότι πρέπει να προσφέρεις μια πρόταση επαναπατρισμού που θα άρει το φόβο, θα δίνει ασφάλεια και θα εμφανίζει προοπτική. Η πολιτική των μετώπων δεν προσφέρει τίποτα επί τούτου. Παρά ταύτα, αυτήν ακολούθησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δείτε, δε λέει καν το όνομα Ν.Δ., αλλά «κλειδώνει» ως στόχο τον Μητσοτάκη. Τα στελέχη τους δε λένε καν το όνομα ΠΑΣΟΚ, αλλά ΚΙΝΑΛ, ακολουθώντας μια πολιτική περιχαράκωσης. Αυτή πιάνει ως ένα σημείο καλύτερα στα αστικά κέντρα που υπάρχει η πληθυσμιακή μάζα, αλλά στην επαρχία που τα στελέχη των άλλων κομμάτων κάνουν δουλειά απευθείας στον κόσμο αντί των δικών του, αυτή δε φτουράει καν.
Όποιοι πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ηττηθεί στη λογική του προσωπικού μετώπου πλανώνται. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ηττηθεί, όταν κοινωνικές ομάδες που τον στηρίζουν μαζικά θα δώσουν ροή σε κάποιον άλλον βασικό διεκδικητή. Ένα κόμμα που διεκδικεί να εφαρμόσει πολιτικές με βάση την ιδεολογία του θα το επιτύχει μόνο όταν καταφέρει να πείσει ότι πολιτικές που εκπορεύονται από αυτή είναι επ’ ωφελεία πολιτών που ανήκουν σε κοινωνικές ομάδες που έκαναν κυρίαρχα άλλη επιλογή, πάντα απευθυνόμενο στο σύνολο του λαού.
Το μέτωπο κατά της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα είναι σοβαρή υπόθεση, αλλά δεν έχει σχέση σε τίποτα με το να λέμε τι καλά που δεν τα κάνει.
Ο άξονας Δεξιά-Αριστερά μόνο παρατημένος δεν είναι.
Απλώς πρέπει να τον κατανοεί και όποιος νομίζει ότι τον υπηρετεί. Η όποια «αντί» λογική αφορά μόνο στην ανάδειξη της εκάστοτε προσπάθειας που κάνει η δεξιά παράταξη να θολώσει τα νερά και να δημιουργήσει την αίσθηση ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα της πλατιάς μάζας των πολιτών καλύτερα.
Η απάντηση είναι στο κατά πόσον με γνώμονα τη δική μας ιδεολογική προσέγγιση θα μπορούμε να απαντήσουμε στο κρίσιμο πολιτικό δίπολο: προοπτική – ασφάλεια. Πρέπει να αποτυπωθούν πολιτικές που να δίνουν προοπτική, κάτι που κυριαρχικά αποτελεί το προνομιακό πεδίο των προοδευτικών δυνάμεων. Ξερό μέτωπο δε λέει τίποτα και πάλι θα ψάχνουμε να δούμε τι έφταιξε.
Καλή δύναμη, καλός αγώνας!
Του Σπύρου Πώρου
Υποψήφιου βουλευτή Μεσσηνίας με ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
