Είμαστε αφάνταστα τυχεροί που επί 31 χρόνια μας δίνεται η μεγάλη καλλιτεχνική ευκαιρία να μπορούμε να παρακολουθούμε τις σύγχρονες τάσεις του χορού σε διεθνές επίπεδο, μέσα στην ίδια μας την πόλη.
Μπροστά στο γεγονός αυτό, τελικά, έχει μικρότερη σημασία αν κάποιες παραστάσεις ήταν λιγότερο πετυχημένες σε σχέση με άλλες. Άλλωστε, η τέχνη είναι κατά βάση και προσωπική υπόθεση.
Θα ήταν στις αρχές του θεσμού, όταν ο χορός έκανε την εμφάνισή του, έστω σε μικρή κλίμακα, εκτός των τειχών του κάστρου, στους δρόμους της πόλης.
Και μετά οχυρώθηκε ξανά.
Ήταν τότε που έγραφα συνεχώς από αυτές τις στήλες πως αυτό είναι «εγκληματικό», διότι ολόκληρη η πόλη θα έπρεπε να συμμετέχει σε τούτο το καλλιτεχνικό γεγονός.
Και ξαφνικά φέτος έγινε το μεγάλο «μπαμ»…
Όχι με κάποια παρέλαση ή με μία, δύο παραστάσεις, αλλά με πολλές και σημαντικές, στην κεντρική πλατεία, στο Πάρκο Σιδηροδρόμων και στο λιμάνι.
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τόσο το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το Σάββατο, στην κεντρική μας πλατεία, όσο και τους δύο καλλιτέχνες του χορού στο Πάρκο Σιδηροδρόμων την Κυριακή, σε χορογραφία του Marco Da Silva Ferreira.
Θα σταθώ στην πρώτη, επειδή θα παρουσιαστεί ξανά στις 25 Ιουλίου στο λιμάνι, μια ευκαιρία για όσους δεν την είδαν να μπορέσουν να την απολαύσουν.
Στην εν λόγω παράσταση, η μουσική δίνει το ερέθισμα της κίνησης του σώματος, χωρίς όμως να φαίνεται το φύλο του χορευτή, το χρώμα του δέρματος ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου.
Μουσική, σώμα, κίνηση…
Όλα τα άλλα εντελώς περιττά!
Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έχω τη βαθιά αίσθηση ότι το 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού θα είναι από τα πιο πετυχημένα, ανοίγοντας καινούργιες πόρτες στο θεσμό, και γκρεμίζοντας τα τείχη!
Άντα Αποστολάκη
