Συγκίνηση, χαρά και αίσθηση υπερηφάνειας πλημμύρισαν το αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας προχθές, στην ξεχωριστή μουσικο-χορευτική παράσταση «Φωνές», στο πλαίσιο του θεσμού “Χορός στην πόλη” του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού.
Το δρώμενο δεν ήταν μία ακόμα καλλιτεχνική παραγωγή. Ήταν μια στιγμή αναγνώρισης και βαθιάς σύνδεσης με την τοπική μνήμη, μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν – με πρωταγωνιστές τα ίδια τα μέλη των Λεσχών Φιλίας, Αλληλεγγύης και Πολιτισμού του Δήμου Καλαμάτας. Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, που δεν “υποδύθηκαν” κάτι στη σκηνή, αλλά βίωσαν και μετέφεραν τις εμπειρίες τους.
Με 32 συμμετέχοντες, υπό τη σκηνοθεσία και χορογραφία της Παναγιώτας Καλλιμάνη, η σκηνή έγινε καθρέφτης ζωής μέσα από έναν “καλαματιανό” αλλιώτικο.
Η παράσταση δε βασίστηκε απλώς στον παραδοσιακό χορό – τον ανέσυρε από τα τετριμμένα, του έδωσε φωνή και ανάσα. Η μουσικός Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου συνέθεσε ένα πρωτότυπο τραγούδι ειδικά για την παράσταση, βασισμένο στις αφηγήσεις των ίδιων των συμμετεχόντων, που ξετυλίχτηκαν μέσα από εβδομάδες εργαστηρίων κίνησης, λόγου και μνήμης. Το αποτέλεσμα ήταν ένα έργο συλλογικό και βαθιά προσωπικό ταυτόχρονα: παιδικά παιχνίδια, στιγμές από γιορτές, θραύσματα καθημερινότητας, όλα φωτισμένα μέσα από το χορό.
Αυτό που πέτυχαν οι “Φωνές” δεν είναι αυτονόητο. Σε μια εποχή που ο πολιτισμός συχνά περιορίζεται σε “θεάματα”, η συγκεκριμένη δράση ανέδειξε τη δύναμη της συμμετοχής και της πολιτιστικής συνέχειας. Ήταν ένα σχόλιο για τη σημασία της επικοινωνίας των γενεών, για το σεβασμό στη μνήμη και τους ανθρώπους που τη φέρουν. Και κυρίως, ήταν μια πράξη χειραφέτησης: οι “παραδοσιακοί” ρόλοι ανατράπηκαν, με τους “παππούδες” και τις “γιαγιάδες” να παραδίδουν όχι απλώς ένα χορό, αλλά ένα βίωμα.
Η στιγμή κορυφώθηκε όταν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες κάλεσαν το κοινό να χορέψει μαζί τους καλαματιανό. Ο κόσμος σηκώθηκε, ανταποκρίθηκε, και το κάστρο γέμισε χορευτές – μια εικόνα ενότητας, συνέχειας και ζωής. Δεν ήταν ένα encore. Ήταν η επιβεβαίωση ότι ο πολιτισμός υπάρχει όταν γίνεται πράξη.
Οι “Φωνές” δεν ήταν μόνο παράσταση. Ήταν μια χειρονομία ευγνωμοσύνης προς το παρελθόν και ένα μήνυμα για το μέλλον. Ένας καλαματιανός αλλιώς – πιο αληθινός, πιο βαθύς, πιο δικός μας.
Α.Π.
