Εάν κάποιος ήθελε καλοπροαίρετα να απαντήσει στην ερώτηση για το ποιος λαός θα έπρεπε να είναι ο πιο φιλειρηνικός στη Γη θα έλεγε ότι πρέπει να είναι ο λαός του Ισραήλ. Το συμπέρασμα προκύπτει εύλογα όταν σκεφτεί κανείς το ξεκλήρισμα των Εβραίων κατά την αρχαιότητα αλλά και τους κατά καιρούς διωγμούς τους με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα. Θα έπρεπε να είχε διδαχτεί από την Ιστορία όσο κανένας άλλος λαός. Είναι όμως έτσι ή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;
Ο Σιωνισμός, η στήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων και το παγκόσμιο οικονομικό πλέγμα που είχαν μεθοδικά δημιουργήσει οι Εβραίοι τους ώθησαν να δουν την εγκατάσταση τους στην Παλαιστίνη με ανωτερότητα και επιθετικότητα. Ειρηνική διείσδυση στη χώρα ενός λαού που ζούσε ήδη εκεί χιλιάδες χρόνια, του Παλαιστινιακού και ειρηνική συνύπαρξη με τους γείτονες δεν υπήρξε ποτέ μέσα στα 80 χρόνια που Εβραίοι άρχισαν να επανέρχονται στη Παλαιστίνη.
Παρ’ όλα αυτά οι διαφορές παλαιότερων ηγεσιών του και σημερινών είναι μεγάλες. Οι παλαιότεροι ηγέτες όπως ο ιδρυτής του κράτους και πρώτος πρωθυπουργός Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν αλλά και ο μετέπειτα πρωθυπουργός και ήρωας του πολέμου των έξι ημερών Γιτζάκ Ράμπιν που δολοφονήθηκε το 1995 από εβραίους επειδή προσπάθησε να συνάψει ειρήνη με τους Παλαιστίνιους δεν έπαψαν να υπηρετούν τον Σιωνισμό και τους ξένους προστάτες τους. Είχαν όμως μια επίγνωση της πραγματικότητας και μια αυτοσυγκράτηση.
Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τόσο στην ηγεσία όσο και στον ίδιο το λαό.
Οι εποικισμοί των Εβραίων που ξεκίνησαν το 1968 στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη όχι μόνο γιγαντώθηκαν αλλά προσαρτήθηκε και η Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οι πράξεις αυτές έχουν χαρακτηριστεί εντελώς παράνομες τόσο από την Διεθνή Κοινότητα όσο και από το Ανώτατο Διεθνές Δικαστήριο του Ο.Η.Ε. Η νέα αφόρητη κατάσταση για τους Παλαιστινίους τους αφαίρεσε την κανονικότητα και την αξιοπρέπεια και γέννησε την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς. Δεκαετίες τώρα, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια οι καταπατήσεις γης και περιουσιών, η παρεμπόδιση στην εργασία και στις μετακινήσεις, η οικονομική εξαθλίωση, οι βιασμοί και οι δολοφονίες έδωσαν τη θέση τους στις εκατόμβες θυμάτων και την ισοπέδωση της Γάζας και άλλων περιοχών από την εισβολή του κράτους του Ισραήλ.
Πραγματοποιείται μια Γενοκτονία, η πιο μακρόχρονη στη σύγχρονη ιστορία, όπου σφαγιάζεται πλέον αδιάκριτα με τρόπο άμεσο ή έμμεσο ολόκληρος ο λαός σε μια ήδη προυπάρχουσα υπαίθρια φυλακή. Ένα από τα χαρακτηριστικά της Γενοκτονίας είναι ότι πραγματοποιείται όχι μόνο από ένα κράτος αλλά και από πολίτες του Ισραήλ που εισβάλουν ακόμα και σε σχολεία και νοσοκομεία δολοφονώντας παιδιά, τραυματίες και νοσηλευτές.
Η “αυτοάμυνα” από το Ισραήλ ανάγεται στην αντίληψη ότι εμείς οι “ανώτεροι”, ο εκλεκτός λαός του Θεού, περιβαλλόμαστε από εχθρικούς γείτονες. Αυτή η αντίληψη δεκαετιών που διαπότισε τον λαό καταλυτικά δεν είναι ταυτόσημη ούτε με τη Ναζιστική Γερμανία στην οποία κυριαρχούσε η επίσης παρανοϊκή αντίληψη της γενετικά ανώτερης φυλής, της Άριας Φυλής. Στην τότε Γερμανία, από την μια η καταστολή και οι οργανωμένες δολοφονίες πολιτών και τα αντίποινα πραγματοποιούνταν κυρίως από το οργανωμένο κράτος και από την άλλη υπήρχε μεγάλη αντίδραση και αντίσταση μέσα στην ίδια τη χώρα. Δεκάδες χιλιάδες προοδευτικοί πολίτες και κυρίως κομμουνιστές εκτοπίστηκαν, φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν.
Στο σημερινό Ισραήλ σημαντικές φωνές αντίδρασης για να σταματήσει ο πόλεμος και η Γενοκτονία δεν υπάρχουν. Ο στρατός είναι θεοποιημένος. Αριστερά-όπως την γνωρίζουμε παγκόσμια ως φιλειρηνική δύναμη- δεν υπάρχει. Υπάρχει σιωνιστική Αριστερά στο κοινοβούλιο η οποία φαίνεται ότι έχει μεγαλύτερη προσκόλληση στον στρατό απ΄ ότι η Δεξιά.
Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι μέχρι τώρα στους πολέμους πρώτα γινόταν προσπάθεια να νικηθεί ο αντίπαλος στρατός και μετά να ακολουθήσει η φυσική εξόντωση της ηγεσίας. Αυτό έκανε ακόμα και η Ναζιστική Γερμανία, αυτό γίνεται ακόμα και στον πόλεμο της Ουκρανίας. Το Ισραήλ προσπαθεί αρχικά να σκοτώσει τους αντίπαλους ηγέτες λειτουργώντας ως κράτος τρομοκράτης.
Μέσα στην υστερία της βίαιης επικράτησης και επέκτασης έχει ξεχάσει δύο πράγματα: ότι ο κίνδυνος για το Ισραήλ δεν είναι οι γειτονικές χώρες αλλά η ίδια του η αλαζονεία. Και ότι κανένας κατακτητής τελικά δεν τα κατάφερε. Συνήθως, στο τέλος αυτοκαταστράφηκε.
Του Δημήτρη Σωφρονά
* Ο κ. Δημήτρης Σωφρονάς είναι γιατρός Δερματολόγος-Αφροδισιολόγος
