Για την απαξίωση του «Σταθμού Πελοποννήσου» παρεμβαίνουν από το «Σύλλογο των Φίλων του Σιδηροδρόμου» ο πρόεδρος Π. Ράλλης και ο γενικός γραμματέας Φ. Λυκομήτρος, επιρρίπτοντας ευθύνες στους υπευθύνους και ζητώντας από την πλευρά τους να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την ανάδειξή του.
Όπως σημειώνουν: «Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ημέρα που ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός στην Αθήνα, του μετρικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου, ο γνωστός σε όλους μας ως “Σταθμός Πελοποννήσου”, έπαυσε να χρησιμοποιείται ως Σιδηροδρομικός Σταθμός και η σιδηροδρομική εξυπηρέτηση της Πελοποννήσου, με αμαξοστοιχίες γραμμής κανονικού εύρους πλέον, μεταφέρθηκε στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης.
Έκτοτε, ο “Σταθμός Πελοποννήσου” αφέθηκε στην τύχη του και καταρρέει, παρ’ όλο που έχει κριθεί, από την Εφορεία Νεότερων Μνημείων, διατηρητέο κτίσμα έξοχου αρχιτεκτονικού κάλλους.
Ο Σταθμός Πελοποννήσου, πέραν της αρχιτεκτονικής του αξίας, είναι και φορέας μνημών, καθ’ όσον το αρχικό του κτίσμα δόθηκε προς εκμετάλλευση το 1884, όταν άρχισε να λειτουργεί το πρώτο τμήμα του Πελοποννησιακού Σιδηροδρομικού Δικτύου, αποτελώντας, εκείνη την εποχή, τον πρώτο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό υπεραστικού δικτύου στην Αθήνα. Το δε 1912 απέκτησε, με σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ, τη μορφή του μνημειακού κτηρίου που διατηρεί μέχρι σήμερα.
Την ευθύνη για αυτή την κατάντια και την απαξίωση του Σταθμού Πελοποννήσου, που είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα οδηγηθεί σε κατάρρευση, φέρουν πολλοί, έστω και αν όχι όλοι με την ίδια βαρύτητα.
Κατ’ αρχάς η ΓΑΙΑΟΣΕ, στην οποία ανήκει ιδιοκτησιακά το κτήριο. Είναι βέβαια αλήθεια ότι προσπάθησε επανειλημμένως να βρει τρόπο να το επισκευάσει, ή να το εκμισθώσει, πλην όμως, παρά τις επανειλημμένες της προσπάθειες, δεν κατάφερε, ούτε να το αποκαταστήσει με δικές της δαπάνες, αφού ο προϋπολογισμός της δεν επαρκεί για μία τέτοιας μορφής παρέμβαση, ούτε όμως και να το εκχωρήσει με μακροχρόνια μίσθωση, ή άλλης μορφής σύμβαση, σε κάποιον ιδιώτη, εταιρεία, ή Φορέα, ο οποίος θα αναλάμβανε την αποκατάστασή του και τη χρήση του, με σεβασμό βέβαια στην ιστορική του παράδοση και όχι με κύριο γνώμονα το κέρδος.
Ο Δήμος Αθηναίων, ο οποίος όφειλε και οφείλει να πιέσει και να θέσει προ των ευθυνών του το υπουργείο Πολιτισμού, για την αποκατάστασή του, με σεβασμό στην ιστορία του. Αν δε δεν εισακουσθεί, οφείλει να ζητήσει ο ίδιος την εκχώρηση του σ’ αυτόν από τη ΓΑΙΑΟΣΕ, προς αποκατάσταση και χρήση, αλλά με σεβασμό πάντα προς τη μακρόχρονη ιστορία του. Ο Δήμος φέρει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κτήριο αυτό, καθ’ όσον, εκτός των άλλων, αποτελεί τοπόσημο της πόλης των Αθηνών και είναι δεμένο με την ιστορία της, γεγονός που του επιβάλλει, και εξ αυτής ακόμα της αιτίας, να μεριμνήσει για την αποκατάστασή του και να το παραδώσει σε χρήση που να συνάδει με το λαμπρό παρελθόν του. Επιπλέον, έμπροσθεν αυτού διέρχεται η μοναδική είσοδος προς μία από τις παλαιότερες συνοικίες της Αθήνας, τον Κολωνό, και η εικόνα που δίνει σήμερα ο χώρος αυτός, στο μεταβαίνοντα στην συνοικία αυτή, αποτελεί όνειδος για το Δήμο Αθηναίων.
Το υπουργείο Πολιτισμού, διότι είναι υπεύθυνο θεσμικά για τη μέριμνα και τη διατήρηση – προβολή των αναγνωρισμένων ως μνημείων, είτε νεότερων είτε άλλης εποχής. Και η αποκατάσταση, ή έστω η επισκευή και συντήρηση, του Σταθμού Πελοποννήσου, ενός κτίσματος που ανήκει σε δημοσίου ενδιαφέροντος Οργανισμό και όχι σε ιδιώτη, λόγω της αρχιτεκτονικής του αξίας, του ρόλου που έπαιξε στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, αλλά και της ανάδειξης της υποβαθμισθείσας περιοχής στην οποία βρίσκεται, θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα για το υπουργείο αυτό.
Το αρμόδιο υπουργείο που εποπτεύει τις σιδηροδρομικές εταιρείες, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών. Διότι, εκτός των άλλων, τυχόν κατάρρευσή του θα οδηγήσει στην αναζήτηση ευθυνών και από αυτό.
Τέλος, το “Υπερταμείο” στο οποίο ανήκει η ΓΑΙAΟΣΕ.
Βέβαια, επειδή με την επίκληση διαφόρων νομικών διατάξεων και άλλων επιχειρημάτων πιθανόν να προσπαθήσουν, ορισμένοι από αυτούς τους οποίους αναφέρουμε ως υπεύθυνους της απαξίωσης του Σταθμού Πελοποννήσου, να αποσείσουν τις όποιες ευθύνες τους, θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε ότι, σε περίπτωση κατάρρευσης του μνημείου, μικρή σημασία θα έχει η “θεσμοθετημένη” δυνατότητα με την οποία βαρύνεται έκαστος από αυτούς για τη συντήρηση του. Αν καταρρεύσει το κτήριο θα ζητηθούν ευθύνες από όλους τους εν δυνάμει “θεματοφύλακες” της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, πολλώ μάλλον δε για τη σιωπή τους».
