Το έβλεπα να φτιάχνεται, αλλά δεν το κοιτούσα από φόβο για το μέλλον της όρασής μου. Δεν ήθελα να γίνω πάλι θεατής και μάρτυρας μιας ακόμα κακοποίησης. Αποφεύγω τις κακοτοπιές… πλέον!
Πολλά τα γιατί για το θράσος της εποχής μας,
τα θαύματα που χάσαμε και ξεχάσαμε
εγκλωβισμένοι σε μια διαδρομή στημένη από φτηνούς εργολάβους, άγνωστους μηχανικούς με νοοτροπία δημόσιου υπαλλήλου (ξέρετε τι εννοώ),
ηγέτες χωρίς ανάστημα που με κάνουν να νιώθω ξένη σε μιa πόλη που κάποτε… είχε σπλάχνα.
Τώρα hara-kiri…
Η πόλη μας είχε ένα μικρό θεατράκι στο κάστρο, μικρό που μπορούσαμε όλοι να πούμε καλησπέρα, που μυρίζαμε το ρετσίνι από τα πεύκα και το μόνο που ήταν ενοχλητικό, ήταν το δέντρο εκεί δεξιά, που μας έκρυβε λίγο τη σκηνή, αλλά η σκηνή και εμείς είχαμε σώμα κοινό.
Είχε μνήμες αυτό το κάστρο… και τα παγώνια θυμάμαι, και το ρολόι της Υπαπαντής να χτυπά κάθε τέταρτο και να μας θυμίζει πως τίποτα δεν είναι για χόρταση!
Πηγαίνοντας στο κάστρο ξέραμε ποιον εαυτό γυρεύαμε, ποιες μνήμες θέλαμε να φιλοξενήσουμε για να δημιουργήσουμε νέες… και φεύγαμε πολίτες ενός ανώτερου θεού… γιατί ο θεός τότε κατοικούσε ανάμεσα στις σχισμές που άφηναν οι παύσεις των ηθοποιών, γιατί το αφήναμε να συμβεί… το άφηναν τα δέντρα!
Χθες πήγα στο Ανοιχτό θέατρο Καλαμάτας σε μία εξαιρετική παράσταση, για να διαπιστώσω τα όσα φοβόμουν… έφυγα από ένα άσχημο, πλαστικό, μωβ κατασκεύασμα, εχθρικό για τον άνθρωπο και κακοποιητικό για το νου.
Ποιός στέρεος νους θα σκεπτόταν να τοποθετήσει τη σκηνή δίπλα σε κεντρικό διπλό δρόμο, από τον οποίο περνούν λεωφορεία και φορτηγά, μηχανάκια που κάνουν σούζες… και τους θεατές, αντί να αφεθούν στη μαγεία, να μετρούν τα δρομολόγια από και προς;
Ποιος στέρεος νους θα μας άφηνε εκτεθειμένους στην ασχήμια και στην ηχορύπανση, όταν σκοπός μας είναι η θέαση, ο πολιτισμός;
Αλήθεια, σε ποια μπουλούκια απευθύνονται;
Γράφτηκαν πολλά για τις μωβ θέσεις, που είναι μικρές και άβολες, όντως, άκουσα πως θα φυτέψουν δέντρα για να μην ακούμε και βλέπουμε τα φορτηγά, εδώ θα ήθελα να γελάσω, αλλά κλαίω!
Άκουσα πως τα δέντρα που έκοψαν στην πλατεία 23ης Μαρτίου (άσχετο αλλά σχετικό) δε θα ξαναφυτρώσουν ποτέ πια εκεί, γιατί φύτεψαν σκουπίδια στη θέση τους… και μπετά!
Φεύγοντας από το μωβ θέατρο μου ήρθαν δύο σκέψεις: Brutalist και Theatre of cruelty.
Κρατώ τις λέξεις και όχι τα ρεύματα που υπήρξαν σημαντικά… Σκληρότητα και βαρβαρότητα…
Πόσο θα αντέξουμε να αναζητούμε διαρκώς μια σταγόνα σοβαρότητας και ευθύνης;
Ναι, καταλαβαίνω, οι καιροί άλλαξαν, οι ανάγκες άλλαξαν, έχουμε διεθνή φεστιβάλ, αλλά όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός, αλλά νομίζει πως είναι ντυμένος και οι παρατρεχάμενοί του ισιώνουν τη γραβάτα, έχουμε σοβαρό θέμα και θέαμα!
Της Χριστιάνας Κανελλακοπούλου
* Η κα Κανελλακοπούλου είναι Ζωγράφος και κάτοικος Καλαμάτας
