Την ώρα που ο ισραηλινός στρατός σκορπά το θάνατο στη Γάζα, τη στιγμή που διαλύονται νοσοκομεία, δολοφονούνται παιδιά, εξαφανίζονται οικογένειες από τους βομβαρδισμούς, κάθε άνθρωπος με ενσυναίσθηση οφείλει να αντιδράσει. Πρέπει να αντιδράσει. Δικαιούται να αντιδράσει. Είμαστε με την ανθρωπιά. Είμαστε κατά της γενοκτονίας. Είμαστε με την Παλαιστίνη.
Όμως, να που σαν καλοκουρδισμένη χορωδία έρχεται η απορία-κατηγορώ: «Για την Κύπρο δε λέτε τίποτα;». Ένα ρητορικό ερώτημα που δεν προέρχεται από αγνούς υπερασπιστές της εθνικής ανεξαρτησίας της Μεγαλονήσου, αλλά κυρίως από εκείνους που ενοχλούνται, όχι από το θάνατο των Παλαιστινίων, αλλά από την ανάδειξή του. Από αυτούς που δεν αντέχουν την Αριστερά όταν είναι διεθνιστική, συνεπής και μαχητική.
Για την Κύπρο λένε. Την ίδια στιγμή που δεν έχουν ανοίξει το στόμα τους για τα 50 χρόνια τουρκικής κατοχής. Που δεν κατέβηκαν ποτέ σε πορεία, δεν απαίτησαν κυρώσεις, δεν έκαναν τίποτα – εκτός από το να χρησιμοποιούν την Κύπρο ως ρητορικό πολιορκητικό κριό ενάντια στην αριστερή αλληλεγγύη προς την Παλαιστίνη.
Η Κύπρος είναι υπό κατοχή από το 1974. Η Τουρκία, με την ανοχή του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της τότε ελληνικής χούντας, κατέλαβε το 37% του νησιού. Η Αριστερά στάθηκε εξαρχής ενάντια στο πραξικόπημα, ενάντια στην εισβολή, ενάντια στον εθνικισμό που άνοιξε την πόρτα στην τραγωδία. Δεν ήταν η Δεξιά που κράτησε τη σημαία της αντίστασης. Αυτή απλώς ανακάλυψε εκ των υστέρων το κυπριακό δράμα για να το βάζει ως «μαξιλάρι» κάθε φορά που η Αριστερά μιλάει για ελευθερίες. Και ας μη γελιόμαστε. Οι ίδιοι που λένε σήμερα «η Αριστερά δε μιλά για την Κύπρο» είναι οι απόγονοι εκείνων που χειροκροτούσαν τον Ιωαννίδη, που έλεγαν «η Κύπρος κείται μακράν», που έπαιζαν πινγκ πονγκ με την ελληνική συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Είναι αυτοί που συνειδητά αποσιωπούν το ρόλο της ελληνικής ακροδεξιάς και της Χούντας στην ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που αποφεύγουν να αναφερθούν στα γεγονότα που προκάλεσαν την τουρκική εισβολή, που αποκρύπτουν το ρόλο εκείνων που αποσταθεροποίησαν το νησί εκ των έσω και έδωσαν την αφορμή για την τουρκική επέμβαση, με συνέπεια το διαμελισμό του νησιού. Το 1974 δεν επιτρέπει απλουστεύσεις. Η τραγωδία του νησιού εκθέτει τους σημερινούς «πατριώτες», που καμώνονται τους υπερασπιστές του ελληνισμού αλλά ξεχνούν ποιοι τον πρόδωσαν.
Η ελληνική Αριστερά δεν παύει να μιλά για την Κύπρο. Προτάσσει τη δικαιοσύνη, στηρίζοντας τη μόνη ρεαλιστική και δίκαιη προοπτική: λύση στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, με διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Θεωρεί ότι η Κύπρος μπορεί και πρέπει να γίνει παράδειγμα ειρηνικής συνύπαρξης, επανένωσης, δικαιοσύνης. Απαιτεί την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και αντιτάσσεται σε κάθε λογική «δύο κρατών», που αναπαράγει τη διχοτόμηση. Έχει εκφραστεί επανειλημμένα για το Κυπριακό, οργανώνει κάθε χρόνο εκδηλώσεις, υπάρχουν ανακοινώσεις, αναλύσεις κ.λπ. Όλα αυτά, όμως, δεν ενδιαφέρουν όσους φωνάζουν «μόνο Παλαιστίνη λέτε». Γιατί απλούστατα δεν είναι η Κύπρος το θέμα τους. Είναι η σιωπή που θέλουν να επιβάλλουν σε κάθε φωνή υπέρ των Παλαιστινίων.
Η Παλαιστίνη είναι, για την Αριστερά, ένα σύμβολο του παγκόσμιου αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, την κατοχή, τον εποικισμό. Το Ισραήλ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, έχει επιβάλει ένα καθεστώς απαρτχάιντ στους Παλαιστίνιους. Όσοι βλέπουν τις εικόνες από τη Γάζα και δεν παίρνουν θέση, είτε είναι ανάλγητοι, είτε κυνικοί, είτε σέρνονται απροκάλυπτα και ντροπιαστικά πίσω από τον Νετανιάχου, ξεπλένοντας τη γενοκτονία και τα επιθετικά του σχέδια. Αυτή τη στιγμή το Ισραήλ δεν διεξάγει πόλεμο κατά της Χαμάς. Διεξάγει ενθοκάθαρση και γενοκοτονία σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Η ερώτηση, λοιπόν, δεν είναι «πού είναι η Αριστερά», αλλά πού είναι όλοι αυτοί που μας κάνουν μαθήματα. Αλήθεια, τι έχουν να πουν, που έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή, ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, υπογραμμίζει ότι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα υπομένουν μια ανθρωπιστική καταστροφή επικών διαστάσεων. Που ο Στάρμερ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου για να προωθήσει ειρηνευτική πρωτοβουλία, προχωρώντας στην αναγνώριση της Παλαιστίνης το Σεπτέμβριο. Που ο Μακρόν ανακοινώνει ότι θα αναγνωρίσει την Παλαιστίνη. Που δεκάδες προσωπικότητες του πνεύματος, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες και διανοούμενοι του Ισραήλ, αρκετοί βραβευμένοι με το βραβείο Ισραήλ, την ύψιστη πολιτιστική τιμή του κράτους τους, σε ανοικτή επιστολή που δημοσιεύθηκε προχθές από την εφημερίδα The Guardian κατηγορούν το Τελ Αβίβ για τη φρίκη της επιβολής λιμοκτονίας στην Γάζα και καλούν τη διεθνή κοινότητα να επιβάλει εξοντωτικές κυρώσεις κατά του Ισραήλ. Που παρά την ασφυκτική πίεση Νετανιάχου – Τραμπ και σε πείσμα του αδιάφορου σφυρίγματος των θλιβερών ημετέρων, κυβέρνησης, ψευτοφιλελεύθερων, φρουράς και μεταμελημένων, η ανθρωπότητα αρχίζει να παίρνει θέση. Με απαράδεκτη καθυστέρηση που κοστίζει ζωές, αλλά το πέπλο της αδιαφορίας, της ανοχής και της συγκάλυψης επιτέλους ξηλώνεται.
Η Αριστερά, λοιπόν, δεν έχει ανάγκη να επιλέξει ανάμεσα σε Παλαιστίνη ή Κύπρο. Δεν είναι ζήτημα τακτικής το ποιος λαός αξίζει την αλληλεγγύη μας. Δεν υπάρχουν “καλοί καταπιεσμένοι” και “ύποπτοι καταπιεσμένοι”. Η Παλαιστίνη έχει ανάγκη τη βροντερή φωνή μας τώρα – η σιωπή σημαίνει συνενοχή στη γενοκτονία που εξελίσσεται. Η Κύπρος χρειάζεται τη σταθερή και αδιάκοπη φωνή μας – η ιστορική αδικία απαιτεί μνήμη και δράση. Η ανθρωπιά μας δοκιμάζεται και στα δύο μέτωπα, με τη διαφορά ότι στην Παλαιστίνη κάθε δευτερόλεπτο κοστίζει ζωές.
Η ελευθερία, η αυτοδιάθεση, η ειρήνη, είναι καθολικά αιτήματα. Ή είσαι με όλα τα δίκαια – ή δεν είσαι με κανένα. Και για αυτό η Αριστερά δε χρειάζεται να απολογηθεί. Στην προσχηματική ερώτηση «γιατί δε μιλάτε για την Κύπρο;», η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι: «γιατί εσείς μιλάτε μόνο όταν θέλετε να φιμώσετε αυτούς που μιλούν».
Των Παναγιώτη Αθανασόπουλου και Δημήτρη Λεβέντη
Συντονιστή και αναπληρωτή συντονιστή της Ν.Ε. της Νέας Αριστεράς Μεσσηνίας
