Διασχίζοντας με το αυτοκίνητο τη Ναβαρίνου ανάμεσα σ’ αυτά τα θεσπέσια πορτοκαλί κολωνάκια που άλλα είναι ξεβιδωμένα και άλλα σπασμένα (πολύ γρήγορα έγινε αυτό) και έχοντας το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοικτό, έφθασε στ’ αυτιά μου ένα έντονο ντούπου – ντούπου. Γυρνώντας το βλέμμα, στα μάτια μου προέβαλε, μια εικόνα από το μέλλον, με ημίγυμνα και λυγερά κορμιά, καταμεσήμερο, να λικνίζονται στον ήλιο, όπως στη Μύκονο, Σαντορίνη, Ζάκυνθο κι αλλού.
Σκέπτομαι ένα σλόγκαν που «έπαιζε» για την περιοχή μας, «τόπος να ’ρθείς, μέρος να ζεις, τρόπος να διασκεδάζεις». Τι τουρισμό θέλουμε τελικά, αναρωτήθηκα.
Με αυτή την εικόνα και διάφορες σκέψεις, σας μεταφέρω δυο δημοσιεύματα που αλίευσα και δείχνουν την εξέλιξη της «διασκέδασης» και της τουριστικής «ανάπτυξης» άλλων περιοχών της πατρίδας μας. Διαβάστε, αποφασίστε, επιλέξτε, τα λεφτά είναι πολλά, προσοχή όμως ό,τι επιλέξετε αυτό θα ζούμε.
Δημοσίευμα 1ο: «Η έρημη Μύκονος με τους κτηνοτρόφους και τους ψαράδες, τις λάμπες πετρελαίου και της ασετιλίνης δεν υπάρχει πια, χιλιάδες άσπρα σπιτάκια με μπλε παράθυρα και ασφαλτοστρωμένους δρόμους κατακλύζουν το βραχονήσι. Οι ξανθιές σουηδέζες και τα μελαχρινά καμάκια, μία κουρελού στην άμμο με μία φρατζόλα ψωμί, ένα καρπούζι και λίγη φέτα κατσικίσιο τυρί, είναι εικόνες από το παρελθόν. Τώρα, αυτοκίνητα, κυρίως «αγροτικά» τζιπ και θορυβώδη μηχανάκια, ανάμεσα σε κοσμοπλημμύρα πολυχρωμίας και Αλβανών εποίκων, έχουν δημιουργήσει μία Μύκονο Βαβυλωνίας, που συνωστίζεται σε δίκλινα που διαθέτουν μπάνιο, κουζίνα, ψυγείο, κλιματισμό και τηλεόραση. Το νησί δεν παράγει πια τίποτα, παρά μόνο τουρισμό για περίεργους, που έρχονται να δουν στα δρομάκια της Χώρας διάσημους σταρ και γκέι, αλλά κανένας δεν τους βλέπει γιατί βρίσκονται στα κότερα και στις βίλες. Το ανθρώπινο στοιχείο που κυριαρχεί στο νησί είναι οι έποικοι οικοδόμοι και μαστόροι της πέτρας, που έχουν εξελιχθεί σε εργολάβους και οικονομικό τοπικό παράγοντα. Τα παιδιά τους – πολλά γεννημένα εδώ – είναι περισσότερα από τα ελληνάκια στα σχολεία κι ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, σε λίγα χρόνια αυτοί, θα βγάζουν δήμαρχο και βουλευτή. Και καλά θα κάνουν, αφού οι ντόπιοι κάθονται στις καφετέριες και απολαμβάνουν τις εισπράξεις των ενοικιαζομένων δωματίων, ενώ γύρω τους οι έποικοι χτίζουν, διαρκώς χτίζουν και τελικά θα βρεθούν χτισμένοι και εγκλωβισμένοι οι ίδιοι οι Μυκονιάτες. Όπως φαίνεται, σε κάποιες δεκαετίες το νησί θα ανήκει κατά σημαντικό ποσοστό, σε αλλόφυλους δουλευταράδες…»
Δημοσίευμα 2ο: «Την κατηγορία της πορνείας αντιμετωπίζουν εννέα Βρετανίδες που συνελήφθησαν στη Ζάκυνθο, σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mirror. Οι γυναίκες μετείχαν σε «σεξουαλικό διαγωνισμό», δηλαδή τη νέα μόδα καλοκαιρινής διασκέδασης, και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τον δημόσιο πεοθυλασμό με χρηματικό έπαθλο σε αυτήν που θα φέρει πρώτη σε οργασμό το «όργανο» που θηλάζει. Και όλα αυτά σε μπαρ στην παραλία του Λαγανά, μία από τις πιο δημοφιλείς περιοχές του νησιού. Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, έπρεπε επί πληρωμή να επιδοθούν σε σεξουαλικές πράξεις και να μαγνητοσκοπηθούν με σκοπό τα βίντεο να προβληθούν στο διαδίκτυο. Μαζί με τις γυναίκες για άσεμνη συμπεριφορά κατηγορούνται έξι Έλληνες και έξι Βρετανοί. Οι δύο από αυτούς ήταν οι ιδιοκτήτες του μπαρ. Όλοι οι Βρετανοί βρίσκονταν στη Ζάκυνθο για διακοπές. Η βρετανική εφημερίδα δεν δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για την ηλικία ή την ταυτότητά τους. Σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, πράγματι συνελήφθησαν 21 άτομα. Πρόκειται για 9 αλλοδαπές, για τους ιδιοκτήτες των δύο μπαρ και για 10 ακόμα εργαζόμενους στα μαγαζιά αυτά».
Χωρίς να θέλω να βάζω ιδέες στον υπεύθυνο για την τουριστική ανάπτυξη της περιφέρειας μας, νομίζω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να αναπτυχθεί τουριστικά μια περιοχή, στο χέρι μας είναι.
Εάν δεν μπορούμε, ας μείνουμε τότε στο ντούπου – ντούπου της παραλίας και να μην αναγκαστούμε να μάθουμε «πνευστά»…
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
